Brrr, bibber, bibber. Langzaam begin ik te bibberen. Eerst een paar spieren op de rug maar even later trilt mijn hele bovenlijf. Op zich niet verwonderlijk als ik eind november 's avonds buiten zit te mediteren. In T-shirt. Ik verzet me niet tegen het trillen en neem het gefascineerd waar. Door te bibberen weet mijn lichaam zijn temperatuur zelf te regelen en net als ademhalen en het kloppen van het hart, hoef je niets bewust voor te doen. Ik ga met mijn aandacht van mijn adem naar mijn bovenlijf. Daarmee lijk ik ook energie daarheen te sturen want één voor één stoppen de spieren met trillen en ik krijg het zowaar weer warm. Ik laat de aandacht weer slippen en het trillen begint weer. Lichaam en geest mooi één. Bijzonder om te ervaren hoe je met aandacht je lichaam zo mooi kunt sturen.
Op de een of andere manier heb ik iets met kou. Voor mij liever -20C dan +30C in de volle zon. Een grote buitensportketen gebruikt deze week als motto voor de laatste folder: “Kou is een keuze”. Ze zullen er wel mee bedoelen dat er een alternatief is: geen kou door de heerlijk warme kleding uit hun folder. Of dat je met de warme kleding heerlijk van de kou kunt genieten. Maar ik maak de keuze om wel de confrontatie met de kou aan te gaan.
Als oefening is het mooi de kou eens als een emotie te zien. Emoties (denk aan angst) spelen ook op als we denken dat het bestaan gevaar loopt, met de nadruk op denken. Maar is er wel een gevaar als we het denken koud te hebben? Op de avond dat ik zit te mediteren is het weliswaar niet warm, maar het is niet zo koud dat je ziek wordt of bevroren lichaamsdelen krijgt; het is hooguit een klein beetje afzien.
Maak de keuze ook eens: ga voor de kou en gebruik de kou om meer bewust van je lichaam en geest te worden. Dood zal je er in Nederland voorlopig nog niet van gaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten