Blauw

Ik loop er recht op af. Twee schilderijen. Helemaal blauw. Eigenlijk net niet helemaal blauw, maar veel meer is er eigenlijk niet te zien. Dit is nu moderne, abstracte kunst. Mijn vorige museumbezoeken richtten zich vooral op Impressionisme (Renoir, Monet), Postimpressionisme (van Gogh) of Kubisme (Picasso). Ook het Surrealisme (Dalí) kan me zeker boeien. In al deze gevallen is er nog iets te zien dat relateert aan de wereld om ons heen. Maar dit abstracte werk “Cathedra” van Barnett Newman in het Stedelijk? Is het een blauwe lucht, kijken we in de diepte van de oceaan?

Ik nader de twee doeken, die van dichtbij toch één blijken te zijn. Ik luister naar de audiotour die wat uitleg geeft over wat deze moderne kunstenaars nu precies bezield. Wat ik ervan opgestoken heb: de kunstenaar gaat terug naar de basis van het schilderen, een doek met verf met kleuren, vooral in de primaire kleuren. Ik vertaal dit ook naar puur voelen, geen rationele beslommeringen meer met een interpretatie van mijn kant van wat ik zie, geen verhaal dat ik onbewust toch weer maak van wat ik zie. Een verhaal dat ook waarschijnlijk niet het verhaal van de kunstenaar is. 

Ik koop na afloop meteen een dik boek met een overzicht van alle belangrijke kunstwerken voor iedere periode in de kunstgeschiedenis. Hier ga ik hopelijk een hoop van leren: wat ik erbij voel, wat het schilderij mij verteld, maar ook inzien wat de kunstenaar voor ogen stond en wat hij erbij voelde.

Het leukste van vrijdag 24-2-2017

Geïnspireerd door J.

Vrijdagavond

Vrijdagavond heeft altijd iets speciaals. Alsof ik meer vrijheid voel als ik de deur van mijn kantoor achter me dicht trek: het weekend staat voor de deur, geen verplichtingen, geen plannen voor de avond, koelkast is leeg dus ik kan eten wat ik wil vanavond. Wellicht dat jullie het ook herkennen.

Deze avond heb ik ook dat gevoel. Mijn afspraak van deze avond gaat niet door. Ik zou in de bedrijfskantine eten, maar ja, dat doen we nu ook maar niet. De koelkast is leeg, dus ik stap relaxed in de auto om eens rustig na te denken wat ik dan wél zal gaan eten: frietjes, pizza, of toch maar iets gezonds doen? Uitgebreid koken zal het in ieder geval niet worden. Het allermooiste: het is pas donderdagavond. Dus morgenavond het echte vrijdagavondgevoel!

Eigenlijk wel apart dat vrijdagavond gevoel op een donderdagavond Kan ik dat niet gewoon iedere avond hebben in plaats van mezelf in dat vaste patroon te storten op maandag met een volle koelkast die erom roept om iedere dag van de week iets leger te worden gegeten? Om niet het gevoel te hebben dat alle afspraken en trainingen op de sportschool een verplichting zijn en onderdeel van de wekelijkse sleur waar ik iedere keer aan begin?

Sleutels

Een erg raar effect na mijn stilte retraite. Ik vergeet ineens van alles. We zullen maar zeggen dat dit komt omdat ik zo relaxed en onbezorgd door het leven ga. De eerste week na de retraite ben ik al twee bidons vergeten in de sportschool. Niet een hele grote ramp, zeker als ik ze de week erna gewoon weer uit de grote stapel gevonden voorwerpen kon vissen. 

 

Dit weekend is het weer raak. Halverwege de yogales schiet het ineens door me heen: ik heb mijn sleutels vandaag nog niet gezien. Voor de duidelijkheid: ik doe de yoga niet thuis. Ik heb mezelf buitengesloten! Whaaaa...

Ik ben met mijn gedachten meteen niet meer bij de les. Allerlei scenario's schieten door mijn hoofd. De buren die mijn reservesleutel hebben zullen toch wel thuis zijn? Of hebben de andere buren die sleutel nog na mijn vakantie? Mijn ouders hebben ook een sleutel! Maar ja, geld, telefoon, alles eigenlijk ligt veilig achter slot en grendel binnen, dus even naar mijn ouders rijden zit er niet in. Maar ze kunnen wel naar mij komen, maar dat is wel anderhalf uur... Ik kan ook een ruitje intikken, geeft ook wel weer de nodige overlast... 

 

Na deze eerste serie gedachtes kom ik weer tot rust met meer aandacht voor de les. Ik kan er nu eigenlijk niet veel aandoen, die sleutel ligt waar hij ligt: in huis of in mijn locker. Het is ook wel een “als, als, als” scenario: als ik mijn sleutels vergeten ben en als de buren niet thuis zijn, dan heb ik een wat groter probleem.. De rest van de les heb ik gelukkig met voldoende aandacht en rust kunnen afronden. Het was een fijne les en fijne meditatie na afloop!

Hoe dit “als, als, als” scenario afliep? Helaas worst case: sleutel vergeten én buren niet thuis. Gelukkig waren de andere buren met de sleutel van de eerste buren wel thuis en na een belletje met de buurman kon ik mijn reservesleutel met de reservesleutel van de ene buren bij de andere buren vinden en mijn eigen huis weer binnengaan. 

 

Kan wel vaker wat vergeten als dit zo makkelijk allemaal weer op zijn pootjes terechtkomt! Ik blijf nog even relaxed en onbezorgd door het leven gaan. 

 

Volwassen

Ben ik nu eigenlijk volwassen? Volgens van Dale wel. Volwassen is volgroeid, niet meer groeiende en ja, lichamelijk klopt dat, alles zit er op en aan en doet het redelijk goed! Sterker nog, over de 40 begin je alweer af te takelen, grijs haar hier en daar. Ook dit is dus volwassen volgens de definitie: niet meer groeiende maar wel aftakelend.

Lichamelijk zit het dus wel goed, maar ja, dan komen we op het geestelijk stuk. Geestelijk volgroeid? Is dit geestelijk stabiel? Als je dit blog een beetje bijhoudt de afgelopen jaar, weet je het antwoord al. Nou nee! Maar ja, geestelijk volgroeid is ook zo wat, dus wellicht wel fijn om daar nog even niet volwassen voor te zijn en gewoon lekker kind te blijven met alle voordelen: kinderlijk enthousiasme en blijheid, spontaniteit. Dat geestelijk volgroeid zijn komt wel als op het punt sta te sterven. Tot die tijd ga ik me niet meer schuldig voelen als ik me een kind voel!