Na nu al ruim een jaar over deze
koan* gepeinsd en gepiekerd te hebben is de frustratie flink
opgelopen. Ik dacht een jaar geleden met mijn sprong in het diepe al goed op weg te zijn, maar daarna ben ik
ogenschijnlijk geen stap verder gekomen. Iedere paar weken kijkt de
lerares mij bijna meewarig aan als ik weer met mijn beste antwoord
kom. Ze lijkt het ook niet meer te weten hoe ze me ooit richting het
"goede" antwoord moet sturen.
Na het zoveelste “foute”
antwoord vorige week heb ik het er helemaal mee gehad. Moet ik er
maar mee stoppen? Ahhhhh... Maar juist in dit moment van totale
frustratie lijkt het beste in me naar boven te komen. Ik zal haar
eens laten zien wat het antwoord is! Een laatste wanhopige poging
waarbij ik volledig uit mijn comfortzone zal stappen: ik ga gewoon
het antwoord geven dat een paar maanden geleden al boven kwam drijven
maar dat ik niet durfde te geven. God zegene de greep!
En het resultaat: een grote
glimlach en een 10+ voor mijn antwoord. Eindelijk heb ik de essentie
begrepen! Achteraf gezien is het eigenlijk ook zo logisch. Dat ik
hier niet eerder op kwam.
Wat dat antwoord nu is? Tsja, ik
wil jullie deze mooie momenten van totale frustratie echt niet
ontnemen. Veel succes. Je mag altijd bij me langskomen met je
antwoord!
* Een koan is een vraag binnen de
zentraditie die van leraar aan leerling wordt gesteld en waarop geen
logisch antwoord gegeven kan worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten