Heerlijk zo’n warme douche na het sporten. Ik blijf er natuurlijk weer veel te lang onder staan. Het einde nadert nu echt en ik heb er een gewoonte van gemaakt altijd af te sluiten met koud water. Mentaal heb ik de knop al omgezet en het lichaam maakt zich klaar om de strijd met het koude water aan te gaan. Nu alleen het warm water nog uitzetten.
Dan komt de vraag van een vriendin bovendrijven waar ik al eerder aan had zitten denken: “Hoe doe je dat nou, dat loslaten tijdens je vakantie waar je net over vertelde”. Het antwoord schiet me nu ineens te binnen: alle strijd opgeven.
Het lichaam volgt deze gedachte door te ontspannen. Geen gespannen strijd meer met het koude water. Alles gewoon loslaten en het koude water over me heen laten komen alsof het warm is, gewoon accepteren wat er gaat komen.
Dan is het moment daar: in plaats van een paar seconde het koude water al bibberend over me heen te laten stromen en de kraan weer snel dicht te draaien, sta ik er een tiental seconden bijna ontspannen onder. Het water lijkt zelfs helemaal niet zo koud te zijn als normaal.
Dit komt erg dichtbij wat gebeurde tijdens het bergwandelen. Een dag niet de strijd aan gaan met de berg. Een dag niet die berg op willen. Een dag niet lopen met de hut als einddoel. Alleen maar genieten van de weg ernaar toe. Alleen maar doen waarvoor je deze vakantie geboekt had: in de bergen zijn. Niets meer, niets minder. Net als het koude water, alles gewoon over je heen laten komen en geen weerstand bieden.
Het wonderbaarlijke is dat alles zonder de weerstand een stuk eenvoudiger gaat. Het koude water voelt warmer aan, de zware bergtocht voelt lichter aan, alsof je eeuwig kunt doorlopen. Alle energie die je aan de strijd verspilt, kun je ineens nuttig gaan besteden.
Ik hoop dat hiermee de vraag een beetje beantwoord is. Dit is hoe ik mijn loslaten het beste kan omschrijven. Maar onthoud één ding: als je je aan dit recept gaat vasthouden, zal je nooit iets loslaten!
Geïnspireerd door M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten