個人的な体験

Ineens schoot de vraag afgelopen week weer door mijn hoofd: “Wat is het nut van het leven?”. Ik voelde me zelf ervoor terugdeinzen, die vraag die als een donkere wolk een paar jaar boven me hing. Nee, niet weer.. 

Ineens lag het boek afgelopen week weer in mijn handen: “Het eigen lot” van Kenzaburo Oë. Al een paar keer ben ik begonnen aan dit boek, maar ik kon het niet uitlezen. Te donker, te duister, te triest en daardoor te confronterend. De zoektocht van het boek was nog teveel mijn zoektocht.

Maar die duisternis, die mooi beschreven reis door de diepste krochten van de menselijke ziel als het leven even niet meezit, kan ik nu wel inkijken. Het boek slokt me deze keer op, kan het nu niet na het eerste hoofdstuk wegleggen. Het is herkenbaar, het is mooi. Aan het einde van het verhaal is er licht aan het einde van de tunnel, houdt het zelfbedrog op, is er een einde aan de gedachtes, wordt de hoofdpersoon creatief in oplossingen en zet hij zich in voor de zaken die er echt toe doen. Zowel in het boek als mijn het echte leven.

Onbewust besefte ik dit allemaal toen ik de studeerkamer inliep om dit boek nogmaals uit de kast te pakken: de relatie met mijn existentiële vraag, dat de tijd er rijp voor was het boek nu wel uit te lezen, dat ik nu eindelijk kan glimlachen naar de vraag waarop ik het antwoord wellicht gevonden heb.

* 個人的な体験: Kojinteki na taiken, het eigen lot