zondag 22 november 2015

Houden van iedereen

Een vraag waar ik de laatste tijd mee rond loop is of het mogelijk is van alle mensen te houden. Gezien alle ellende in de wereld lijkt het antwoord makkelijk: nee! Snel een krant openslaand, zie ik genoeg voorbeelden van mensen die me flink tegenstaan.

Maar het alternatieve antwoord dat ik afgelopen weken gevonden had, blijft toch staan. Het makkelijke antwoord is zoals zo vaak te makkelijk en bij verder nadenken zijn er meer aspecten. 

De sleutel tot mijn antwoord ligt in de definitie van houden van. Als we bijvoorbeeld als extreme definitie aanhouden dat je met iemand naar bed wilt, valt een groot deel van de wereldbevolking al snel af voor mij om van te houden. Een definitie die wel perspectief biedt werd mij gegeven door Rients Ritskes als (vrij vertaald): “het onbeperkt vertrouwen hebben in de spiegelfunctie die iemand in je leven heeft”.

Poeh, beetje zwaar inderdaad. Toch maar de eerste definitie? Nee. Allereerst de spiegelfunctie. Op alle signalen die we als persoon de wereld insturen (taal, lichaamshouding, facebook) zullen andere mensen ieder op hun eigen manier reageren en een signaal terugsturen. Iemand kan enthousiast reageren, maar je ook flink teleurstellen in zijn of haar reactie. Het beeld dat we van onszelf hebben zal volledig gebaseerd zijn op al deze signalen die we ontvangen van andere mensen. Op basis van de ontvangen signalen zullen we ook weer een volgend signaal uitsturen, als een lichtstraal die tussen twee spiegels op en neer blijft gaan. Vergelijk het leven in een maatschappij met een groot spiegelpaleis.

Het onbeperkt vertrouwen begint er voor mij door te beseffen dat niemand een perfecte spiegel is, te beginnen bij jezelf. Iemand reageert geïrriteerd omdat er bij jou net een vleugje irritatie in je opmerking zat óf omdat die andere persoon net met verkeerde been uit bed is gestapt. Houden van betekent dan ook in de niet perfecte spiegel van de ander je eigen imperfecties proberen te zien en je eigen spiegel hiermee te slijpen. Als je erop vertrouwt dat iemand in welke omstandigheid dan ook altijd wel een zinnig signaal aan je terugstuurt waar jij weer iets mee kunt, noemen we dit houden van.

Kan ik nu van iedereen houden? JA! Van alle mensen in mijn omgeving zeker en ook een aanzienlijk groter gedeelte van de wereldbevolking dan de eerste definitie (mannen bijvoorbeeld!), MAAR toch niet van alle mensen in de wereld vrees ik. Dit zal echter voor een groot gedeelte aan mijn eigen lachspiegel te wijten zijn. Hard blijven polijsten dus is het motto en ik zal van steeds meer mensen kunnen houden!

zondag 15 november 2015

Loslaten

Heerlijk zo’n warme douche na het sporten. Ik blijf er natuurlijk weer veel te lang onder staan. Het einde nadert nu echt en ik heb er een gewoonte van gemaakt altijd af te sluiten met koud water. Mentaal heb ik de knop al omgezet en het lichaam maakt zich klaar om de strijd met het koude water aan te gaan. Nu alleen het warm water nog uitzetten.

Dan komt de vraag van een vriendin bovendrijven waar ik al eerder aan had zitten denken: “Hoe doe je dat nou, dat loslaten tijdens je vakantie waar je net over vertelde”. Het antwoord schiet me nu ineens te binnen: alle strijd opgeven.

Het lichaam volgt deze gedachte door te ontspannen. Geen gespannen strijd meer met het koude water. Alles gewoon loslaten en het koude water over me heen laten komen alsof het warm is, gewoon accepteren wat er gaat komen. 

Dan is het moment daar: in plaats van een paar seconde het koude water al bibberend over me heen te laten stromen en de kraan weer snel dicht te draaien, sta ik er een tiental seconden bijna ontspannen onder. Het water lijkt zelfs helemaal niet zo koud te zijn als normaal.

Dit komt erg dichtbij wat gebeurde tijdens het bergwandelen. Een dag niet de strijd aan gaan met de berg. Een dag niet die berg op willen. Een dag niet lopen met de hut als einddoel. Alleen maar genieten van de weg ernaar toe. Alleen maar doen waarvoor je deze vakantie geboekt had: in de bergen zijn. Niets meer, niets minder. Net als het koude water, alles gewoon over je heen laten komen en geen weerstand bieden.

Het wonderbaarlijke is dat alles zonder de weerstand een stuk eenvoudiger gaat. Het koude water voelt warmer aan, de zware bergtocht voelt lichter aan, alsof je eeuwig kunt doorlopen. Alle energie die je aan de strijd verspilt, kun je ineens nuttig gaan besteden.

Ik hoop dat hiermee de vraag een beetje beantwoord is. Dit is hoe ik mijn loslaten het beste kan omschrijven. Maar onthoud één ding: als je je aan dit recept gaat vasthouden, zal je nooit iets loslaten!

Geïnspireerd door M.

vrijdag 6 november 2015

Krent II

Ja! Heb er helemaal zin in!. Deze week doen we weer de krent oefening op de Zen les. Kan ik natuurlijk iedere dag doen, maar overdaad schaadt, dit alleen voor speciale gelegenheden. Ik kijk alweer uit naar die schittering, de tinteling op de lip, de smaakexplosie in mijn mond....

Het moment suprème is dan eindelijk daar. Ik doe mijn ogen dicht en en de krent wordt op mijn hand gelegd. Alhoewel.... ik voel met mijn vingers en kan er nog geen grip op krijgen. Het voelt wat geplet aan, wat hard, erin knijpen heeft niet veel effect. Mmm.. kleine tegenvaller. Zijn het wel krenten?

We doen nu onze ogen open om die fijne schittering te zien.  Ik zie echter twee doffe gerimpelde, tsja wat zijn het eigenlijk... uitgedroogde druiven of zo??? Schoonheid is zeker niet in deze lelijkheid te vinden.  Ik wil er één tussen mijn vingers nemen, maar dan dreigt de andere weer op de grond te vallen. Erg lastig zo allemaal. Erin knijpen lukt eigenlijk niet, ze lijken wel een beetje (om niet al te negatief te zijn) uitgedroogd.

Ik breng ze nu bijna met tegenzin naar de neus. Mmmm, die heerlijke zoete geur. Even alle negativiteit acher me laten! Ik snuif de geuren op en het water loopt me weer in de mond, maar ik kan alvast vermelden dat dit slechts een Pavlov reactie is. Meteen door naar de lippen. Als fluweel zo zacht heb ik het de vorige keer omschreven. Nou, schuurpapier is een betere beschrijving deze keer.

Optimistisch als ik ben, gaan we gewoon verder. We leggen de twee krenten op het puntje van de tong. Op naar die smaakexplosie. De twee krenten rollen rond in mijn mond. Mijn tong probeert er grip op te krijgen, maar één van de twee krenten wil altijd net niet luisteren. Echt zacht willen ze deze keer ook nog niet worden. Het blijven twee niet te hanteren harde bolletjes in mijn mond die maar wat op en neer botsen tegen mijn tanden. Massage ?? Zat er een geestverruimend middel in die vorige krent?

Dan maar proberen die heerlijke smaak eruit te krijgen. Dan het resultaat laat zich al bijna raden. Weinig smaak te vinden en de krenten glijden langszaam richting mijn maag. Een beetje gedesillusioneerd open ik mijn ogen weer.

Alles is in ieder geval met volle aandacht gegaan en ik was me goed bewust van al mijn gedachtes maar de torenhoge verwachtingen konden natuurlijk nooit worden waargemaakt. Bij meditatie gaat het meestal erom om negatieve bubbles te verwerken maar soms moet er ook een positieve bubble knappen om me weer met beide benen op aarde te zetten. Een krent is en blijft gewoon een krent. Zowel de eerste krent als de laatste twee krenten. Alles bij elkaar was dit wellicht nog wel een betere les dan de vorige.