Zonder Zen de bergen in

Eén voor één loopt iedereen me voorbij. Kinderen net uit de luiers huppelen me voorbij. Omaatjes komen me puffend voorbij. Ik kan het allemaal met een grote glimlach aanzien. Moet wel een raar gezicht zijn zo'n grote man met grote rugzak en ijspickel zo langzaam dit toeristische bergpad op te zien lopen. Wellicht als aller langzaamste kom ik met mijn slakkengang uiteindelijk toch wel aan op het gezellige terras van de berghut. Trots dat ik goed naar mijn lichaam luisterde en mijn ietwat overbelaste knie een dagje rust kon geven! 

Een paar dagen later. De tocht der tochten in dit gebied moet ik helaas aan me voorbij laten gaan. Met pijn in het hart hoor ik de mooie verhalen van de mensen die de tocht wel gedaan hebben. Ik heb het gevoel dat ik iets te bewijzen heb, dat ik deze tocht ook kan maken. Met mijn blessure zit er niets anders op dan morgen nogmaals mijn plan aan te passen en rustig aan te doen. De vorige keer was geen probleem als opoffering voor de tocht die de dag erna op het programma stond. Maar nu... gewoon balen...

De dag erna kan ik de prestatiedrang die ik deze week lijk te hebben eindelijk opzij zetten en gewoon genieten van het in de bergen zijn. Wat een heerlijke dag. Ik breng heerlijk twee uur door op de top en geniet van alles. Voel me eindelijk weer helemaal Zen.

Thuisgekomen merk ik dat ik een glimlach toch niet kan onderdrukken als ik de beschrijving van mijn deze tocht lees: “Tocht met luchtige passages en ongezekerde 1e tot 2de graads klimpartijen. Voor geoefende bergbeklimmers een interessante maar niet te moeilijke tocht.”. Mmm, hoe Zen ben ik nu eigenlijk?

Zonnebril

Halverwege mijn fietstocht op zaterdagavond stop ik achteloos mijn zonnebril in één van de zakken achter in mijn wielershirt. De zak is al wat vol maar de bril past er net bij. Wat voor gevolgen gaat dit hebben?

Het scootertje zie ik al van verre aankomen en ik ga al wat harder fietsen. Als hij me dan uiteindelijk voorbij rijdt, kan ik net aanhaken en eenmaal uit de wind kan ik hem moeiteloos met bijna 40 km/u volgen. Bij de stoplichten houdt de getinte jongeman net wat in zodat ik weer achter hem aan kan.

Bij het volgend stoplicht rijdt hij even achter en naast me. Als hij weer voor me gaat rijden is de pijp bij mij echt even leeg en ik rij in een rustig tempo naar huis.

Thuis gekomen: Hey, waar is mijn zonnebril?

Gewoon eruit gevallen of toch die vooroordelen? Of maakte ik het hem te gemakkelijk? Wat het ook is, die zonnebril heb ik niet meer. Soms is de waarom vraag eigenlijk niet zo belangrijk.

De grote reis

Ik sta aan de vooravond van hopelijk een hele bijzondere reis. Allereerst vier weken Nepal waarvan 3 weken rondtrekken in één van de meest afgelegen gebieden van het land met enkele van de hoogst bewoonde dorpjes op aarde. Eeuwen van religieuze traditie komen hier samen in een adembenemend landschap. Geen internet, geen stroom, zeg maar terug naar de Middeleeuwen. Even weg van all impulsen die we in de moderne Westerse wereld continue te verduren hebben, maar aan de andere kant een hoop nieuwe impulsen die reizen nu juist zo interessant maken.

Hopelijk kan ik hierin een goede mix vinden om bij afwezigheid van veel normale impulsen beter bewust te zijn van mijn eigen impulsen. Voor een gedeelte is de reis als een soort retraite voor me. Aan de andere kant wil ik natuurlijk helemaal openstaan voor de nieuwe impulsen.

Maar bij thuiskomt ga ik wellicht nog aan een grotere reis beginnen. Een reis die ik jaren geleden eigenlijk nog geeneens als een reis kon zien, te bang om mezelf te leren kennen, maar waar ik nu vol nieuwsgierigheid en enthousiasme naar uit kijk. Ik ga beginnen aan de opleiding tot Zen leraar. Geen gewone opleiding van een paar jaar college volgen, wat boekjes lezen en dan je kennis gaan uitdragen. Nee, het zal een innerlijke reis zijn. De tijd zal leren of ik me voldoende open, transparant kan opstellen om ook andere mensen te leren zichzelf beter te leren kennen. Of ik voldoende in staat ben mijn eigen vooroordelen, frustraties, dromen aan de kant te schuiven en écht te luisteren naar andere mensen, zoals zij zijn en niet zoals ik ben.

Ik ga een mooie tijd tegemoet!

Lavender

I was walking in the park
dreaming of a spark
When I heard the sprinklers whisper
Shimmer in the haze of summer lawns
Then I heard the children singing
They were running through the rainbows
They were singing a song for you
Well it seemed to be a song for you
The one I wanted to write for you, for you

Iedere keer als ik dit nummer opzet, pleng ik een traan. De piano op de achtergrond geeft het gevoel helemaal door. Wat me raakt? 

Het gevoel gaat terug naar de tijd dat ik teveel in mijn hoofd leefde en teveel droomde, niet om mee heen kon kijken, geen kleuren kon zien. Ik leerde langzaam mijn eigen ogen te openen en de kleine details om me heen te zien en en vooral daarvan te genieten. Ik kon me vrijer en vrijer gaan bewegen, zo vrij als een kind. Sommige vragen waar ik toen mee rondliep werden als vanzelf beantwoord, andere zijn ineens niet meer relevant. In de vrijheid die ik nu voel valt alles weg wat me tegenhoudt om echt mezelf en gewoon gelukkig te zijn. Ik heb nu geleerd open te staan en kan liefde en compassie naar anderen tonen en ook ontvangen, ik kan houden van iedereen.

Zoals je ziet, iedere zin heeft een lading voor me. Het is het mijn verhaal van de afgelopen paar jaar. Mooi, gewoon erg mooi. Gewoon even luisteren en ervaren.

Geïnspireerd door Lavender van Marillion