De presentatie

“Vandaag gaan we het eens over iets anders hebben”. Ik pak een tafel erbij en ga er in kleermakerszit op zitten voor het scherm. Er is geen ontsnappen meer voor me aan. Ik kijk mijn collega's aan. Wat moeten ze wel niet van me denken? Deze keer kan ik me niet achter een ingewikkeld technisch verhaal verschuilen. Ik ga het deze keer over mezelf hebben, over meditatie, over stilte retraites. 

Als paraplu gebruik ik het onderwerp zelfontwikkeling. Ik leg uit dat ik daar vroeger een broertje dood aan had. Uit je comfort zone komen: aan mijn hoela! Het heet niet voor niets zo, waarom zou ik daaruit moeten komen? Meteen een scherpe vraag van een collega: of ik nu een beetje in mijn comfort zone zit? Shit, schiet het door me heen, ik had ze nog zo willen verzoeken pas na afloop vragen te stellen. Ik voel me rood aanlopen, ik begin wat te stotteren maar kom al snel op het antwoord wat ik nu net voel: nou, niet helemaal... Ik ga verder met mijn verhaal hoe ik bij mediteren ben uitgekomen (tsja, soms in het leven voel je je zelfs in je comfort zone niet comfortabel meer) en hoe ik door bewust te worden van mijn omgeving en van mezelf eigenlijk als vanzelf mijn comfort zone stapje voor stapje ben gaan vergroten. Dat iemand die van avontuurlijke vakanties houdt en net niet de stilste in de groep is, een geweldige ervaring kan hebben tijdens een stilte retraite (waar je je nota bene ook nog in het zwart moet kleden, net mijn lievelingskleur (maar niet heus)). Hoe je daar je hoofd nog verder leeg maakt en jezelf nog beter leert kennen, hoe je daar alles onder een vergrootglas legt.

Ik sluit af met de opmerking dat dit mijn weg voor zelfontwikkeling is en dat iedereen bij het verlaten van de ruimte dit zo snel mogelijk moet vergeten en zijn eigen weg moet zoeken, wat het ook moge zijn.

De reacties: applaus, klopje op de schouder van de baas, de opmerking “diep respect” en mooie gesprekken hierover na afloop bij de koffie automaat. Ik voel me trots.

Een lesje kunstgeschiedenis

Prerafaëlisme, estheticisme, realisme, impressionisme, post-impressionisme, symbolisme, Amerikaans realisme, fauvisme, expressionisme, kubisme, de stijl, bauhaus, surrealisme en de vreemde eend in de bijt: Japanse kunst. Een paar weken geleden zeiden deze kunststromingen van zeg maar 1830-1930 me allemaal niet heel veel. Na bestudering van “Kunst in het juiste perspectief” zegt het me eindelijk wel iets. 

 

Door de goede uitleg in het boek krijg ik het gevoel wat de schilder probeert over te brengen. Het is bijzonder om te zien hoe de ideeën over kunst zich in 100 jaar zoveel verandert hebben: van een veelal werkelijkheidsgetrouwe weergave naar abstractie, van religieus/mythisch geïnspireerde taferelen naar alledaagse zaken, van vlakke kleuren naar felle kleuren. Althans, in de westerse wereld. De Japanse kunst lijkt wel 100 jaar voor te lopen.

Geïnspireerd door “Kunst in het juiste perspectief”

 

v.l.n.r: De grote golf voor de kust van Kanagawa, Hokusai; De vrouw van Shallot, Waterhouse, De arenlezers, Millet; Olympia, Manet; Een slapend meisje, Moore; De balletklas, Degas; Dansen bij Le moulin de la Galette, Renoir; Le montage Sainte-Victoire, Cézanne; Een zondag op het eiland La Grande Jatte, Seurat; Caféterras bij nacht, van Gogh; Het visoen na de preek, Gaugin; De kus, Klimt; Mijn Egypte, Demuth; Nighthawks, Hopper; De dans, Matisse; Improvisatie III, Kandinsky; Twee vrouwen op straat, Kirchner; Les Demoiselles d'Avignon, Picasso; Man met een gitaar, Braque; Contracompositie van dissonanten XVI, Doesburg; Magische vissen, Klee; De volharding der herinnering, Dalí. Alle rechten voorbehouden aan de kunstenaars.

Gedachtes

Een kleine, melkachtige kubus. Daartegen een houten ladder en een paard dat daar naar kijkt. Een stukje verder naast de kubus een eenzame mooie bloem, in de verte nadert een onweersbui.

Afgelopen week deed ik een kleine psychologische test op internet: je loopt in de woestijn en stel je een kubus voor. Grappig om te zien dat er meteen het beeld bij me naar voren komt van die kleine melkachtige kubus. Gedurende de test komen de ladder, het paard, de bloem(en) en de storm er ook vanzelf bij. Automatisch plaats ik al deze voorwerpen ergens ten opzicht van de kubus in de woestijn. Vorm, kleur, positie, het plaatje vult zich vanzelf. 

 

Wat dit zegt? Volgens de maker van deze test heeft alles wat ik hier bedacht een betekenis en zegt het van alles over mijn persoonlijkheid. Ik ben verrast als ik de vertaling van mijn zorgvuldig opgebouwde schilderij lees: alle gedachtes die ik had bij kubus, paard, bloem, ladder en onweer zijn wel degelijk van toepassing op mij.

Als ik er later in de week nog eens over nadenk, besef ik dat het eigenlijk niet zo verrassend is. Al mijn gedachtes die willekeurig lijken op te borrelen komen natuurlijk wel ergens vandaan: het onbewust spreekt. Dit onbewuste stuurt me eigenlijk de hele dag in heel mijn doen en laten, in mijn houding, in mijn emoties en natuurlijk in al mijn gedachtes.