Tijd

Ik luister naar Canto Ostinato van Simeon ten Holt naar aanleiding van het boek "Stil de tijd" van Joke Hermsen. Ik ga er eens lekker voor zitten op de bank. De vier piano's beginnen te spelen en het gaat maar door en door, herhaling volgt op herhaling, hier en daar met een kleine variatie. Ieder besef van tijd verlies ik. De tijd vloeit. Als ik na 15 minuten de muziek wil stoppen blijken we 36 minuten verder te zijn. 

Tijd.

Meestal komen we hem te kort. Op mooie momenten zouden we willen dat ie stilstaat om van het moment nog te genieten. Maar juist dan vliegt de tijd voorbij, om op de meest verschrikkelijke momenten weer stil te staan. Hij wordt niet bepaald door een klok, een horloge of wat dan ook, hij zit gewoon in ons. Onze tijd wordt gemaakt door gedachtes en herinneringen.

Canto Ostinato. Geen herinneringen, geen gedachtes, slechts ervaring en herhaling. Herhaling zoals een klok die maar rond blijft draaien. Zoals een klok die ook geen besef heeft van de tijd.

Juist dan vliegt de tijd voorbij.

Oproep

Ineens begint Mijnheer achter me te tieren. Hij gaat helemaal los, naar al snel blijkt op mij. Hij scheldt me de huid helemaal vol. Ik neem het gelaten in ontvangst namens alle wielrenners in Nederland. Mijnheer is een paar keer van zijn sokken gereden door een roekeloze soortgenoot van mij en ik mag daarvoor boeten. Ik begrijp Mijnheer wel. Hij voelt zicht machteloos, hij vreest niet levend thuis te komen en niemand doet iets voor hem om die aso's van het fietspad te weren.

Ik geef bij Mijnheer aan dat ik het heel erg voor hem vind. Wat kan ik meer voor hem doen? 

 

Hierbij een oproep aan alle wielrenners rond Zeist: laten we wat beter op Mijnheer letten.

Kluwen wol

De kluwen wol lijkt een beetje ontward te zijn. Eindelijk zou ik zeggen. Je weet wellicht zelf wel hoe lastig het is om een kluwen wol die ook maar een beetje in de knoop zit te ontwarren. Geen begin, geen eind bij te vinden. Maar als je eenmaal een begin of eind gevonden hebt, kan het ook wel weer heel snel gaan.

Mijn kluwen wol tot een paar weken geleden: vrouwen. Komt wellicht niet als een verrassing gezien de vele blogjes over dit aantrekkelijke onderwerp.

Mijn reactie op een leuke vrouw was een mix van (nou daar gaan we) seksuele verlangens, tegengaan van eenzaamheid, verlangen naar aandacht, leuk gevonden willen worden, de mooie kant van mensen zien, iemand idealiseren, hulp willen bieden, idolaat van iemand zijn, verliefdheid, een projectie van al mijn eigen verlangens en wie weet nog wat meer. Het was altijd een kwestie van alles of niets. Precies: als een grote kluwen wol. 

 

Maar ik lijk een begin of eind gevonden te hebben in deze kluwen. De ene vrouw heeft nu een hele mooie kant, maar ben ik niet verliefd op. De andere vrouw is sexy en kun je mee lachen, maar idealiseer ik niet. De volgende vind ik gewoon leuk maar voel ik me ook niet belabberd onder als ik geen contact meer met haar zou hebben. Ja, het moet niet veel gekker worden, maar ik lijk zelfs ook met mannen op een andere manier om te kunnen gaan.

Het is nu alles of niets óf iets daartussen in.