Liefdesbrief aan de planeet

Ik zie de foto's en weet het meteen: naar deze tentoonstelling moet ik heen. Genesis door Salgado. De foto's spreken: kracht, dramatiek, emotie, passie, hartstocht, liefde, schoonheid.

Zijn persoonlijk verhaal: na jaren de ellende van de mensheid gefotografeerd te hebben op de verschrikkelijkste plekken op aarde, komt hij doodziek aan bij een arts. Deze zegt: “Je bent niet ziek, wat er gebeurd is dat je zoveel doden hebt gezien, dat je zelf aan het doodgaan bent. Stop ermee.” Hij richt zich vanaf nu op het leven met herbeplanting van tropisch regenwoud in Brazilië en zijn levenswerk Genesis.

Dit is dus wat ik echt terug zie in zijn foto's: liefde voor het leven na uit de dood te zijn opgestaan. Misschien is dit ook wel wat het leven inhoudt: kracht, dramatiek, emotie, passie, hartstocht, liefde en schoonheid.

 Foto copyright Sebastião SALGADO / Amazonas images

Leren van de Ginkgo noot

Dag 1: afzien is relatief

Ginkgo noten verzamelen in Japan bij een tempeltje op het platteland. Het stinkt, het is warm, overal zitten muggen die me helemaal lek stekken. Waar doe ik het voor? Moet ik nu alleen de mooie vruchten of ook de gebutste verzamelen? Ik heb geen flauw idee. Die stank went gelukkig vanzelf, dus gewoon doorwerken.

Dag 2: een doel helpt

Ongelooflijk dat één zo'n tempelboom zo veel vruchten kan voortbrengen, ze liggen echt overal!

's Middags krijgt de man die rijst komt brengen een zak noten mee! Oh, het gaat om de noten en niet om de vrucht. Fijn om te weten dat veel mensen plezier hebben van mijn werkzaamheden.

Dag 3: genieten

Gefocusseerd om het vinden van de laatste noten, vergeet ik gewoon te genieten van het bijzondere bamboebos waarin ik me bevind. De zonnestralen schitteren door de bladeren. Opeens ben ik me zowel volledig bewust van alle noten om me heen als de omgeving. Bijna een spirituele ervaring! Bij het besef ervan is de ervaring ook meteen weer verdwenen...

Dag 4: verdieping loont

Ik duik nog dieper de bosjes in op zoek naar de volgende lading noten. Wat een rijkdom is daar nog te vinden!

Haiku

Een klein zuchtje wind

Het jasje valt op de grond

De boom krijgt het koud

Oefening baart kunst II

Woorden als "Ervaren", "Eerbied", "Bewust", "Doelgericht" en "Serieus". Het zal me maar gezegd worden en dat werd het inderdaad. Wat ik ervoor moest doen? Eigenlijk dat wat ik al bijna 3 jaar iedere week een stuk of 10 keer doe: op die gong slaan bij de meditatielessen, of beter: de gong strelen. Deze keer met alleen feedback van de hele groep.

Oefening baart kunst. Gewoon iedere week even de gong strelen. Het hoeft niet altijd bewust of met hard werken gepaard te gaan.

De feedback vervult me met trots. Het is een beetje (vooruit een heel klein beetje) zoals bij een expert die de moeilijkste taak er makkelijk uit doet zien. Dat je denkt: dat kan ik ook, totdat je het zelf probeert.

De feedback stimuleert me. Doorgaan met oefenen. Doorgaan met blogjes schrijven, doorgaan met mediteren. En wellicht, wellicht komt de dag dat mensen mijn schrijfervaring, mijn levenservaring net zo ervaren als mijn gongslag!

Grrr..

Ik weet het, ik weet het. Ik zit vooral mezelf dwars. Maar ja, daar heb je zo weinig aan als je jezelf dwars zit.

We lopen in het donker op het bergkam in een uithoek van Japan. Alleen onze hoofdlampjes geven nog een idee waar we heen moeten gaan. Tot overmaat van ramp is het ook nog beginnen te hozen van de regen. Langzaam aan begint alles zeiknat te worden en ik krijg het koud. En als dat nou alles was... Ik krijg ook nog een hongerklop en begin te wankelen op mijn benen. Ik denk aan de heerlijk warme slaapzak in mijn rugzak. Als die nog maar droog is..

In mijn hoofd vervloek ik zo'n beetje alles en iedereen dat er toe geleid heeft dat ik me in deze situatie bevinden. Dat langzame lopen, al die pauzes.. Als ik toch gewoon lekker alleen was geweest, dan had ik in het licht droog mijn tentje kunnen opzetten. Grrr..

De volgende ochtend heb ik geen enkele zin om op te staan en is mijn stemming nog nagenoeg hetzelfde. Moet ik nu echt uit mijn warme slaapzakje, in die natte kleding die kou weer in?

's Avonds in een luxe hotel met alle comfort om me heen, is mijn gegrom gaan liggen en kan ik ook het mooie van de situatie inzien: een geweldig groepsgevoel dat ontstond om dit met zijn allen te doorstaan, een unieke ervaring met lopen in het donker, het geweldige gevoel van warmte dat ontstaat door met volle energie de tenten te gaan opzetten, de dankbaarheid voor het pannetje vriesdroogmaaltijd.

Oftewel samenvattend zonder dat ik mezelf dwarszit., terugkijkend als ik mezelf niet dwarszit: bedankt iedereen voor deze mooie ervaring! Hoe vervloekt ik jullie misschien ook heb.