Grrr..

Ik weet het, ik weet het. Ik zit vooral mezelf dwars. Maar ja, daar heb je zo weinig aan als je jezelf dwars zit.

We lopen in het donker op het bergkam in een uithoek van Japan. Alleen onze hoofdlampjes geven nog een idee waar we heen moeten gaan. Tot overmaat van ramp is het ook nog beginnen te hozen van de regen. Langzaam aan begint alles zeiknat te worden en ik krijg het koud. En als dat nou alles was... Ik krijg ook nog een hongerklop en begin te wankelen op mijn benen. Ik denk aan de heerlijk warme slaapzak in mijn rugzak. Als die nog maar droog is..

In mijn hoofd vervloek ik zo'n beetje alles en iedereen dat er toe geleid heeft dat ik me in deze situatie bevinden. Dat langzame lopen, al die pauzes.. Als ik toch gewoon lekker alleen was geweest, dan had ik in het licht droog mijn tentje kunnen opzetten. Grrr..

De volgende ochtend heb ik geen enkele zin om op te staan en is mijn stemming nog nagenoeg hetzelfde. Moet ik nu echt uit mijn warme slaapzakje, in die natte kleding die kou weer in?

's Avonds in een luxe hotel met alle comfort om me heen, is mijn gegrom gaan liggen en kan ik ook het mooie van de situatie inzien: een geweldig groepsgevoel dat ontstond om dit met zijn allen te doorstaan, een unieke ervaring met lopen in het donker, het geweldige gevoel van warmte dat ontstaat door met volle energie de tenten te gaan opzetten, de dankbaarheid voor het pannetje vriesdroogmaaltijd.

Oftewel samenvattend zonder dat ik mezelf dwarszit., terugkijkend als ik mezelf niet dwarszit: bedankt iedereen voor deze mooie ervaring! Hoe vervloekt ik jullie misschien ook heb.