Het innerlijke en het uiterlijke

Na wat geborrel en gesis spuit het water ineens anderhalve meter omhoog uit een miniatuur IJslands landschap. De geprojecteerde beelden van IJsland op de achtergrond spelen rustig door. Even plotseling als de fontein opkwam verdwijnt deze ook weer.

Even voor de duidelijkheid: ik bevind me in een sauna. Ja, inderdaad in een sauna met een miniatuur IJslands landschap, een geiser op schaal met op de achtergrond een film. Het sprak me meteen aan en wilde deze sauna in: even heerlijk verbinden met de krachten van de natuur. Maar oh oh oh, wat viel dat tegen.

Waar ik met meditatie, yoga en in zekere mate ook met een bezoekje aan de sauna me even kan richten op het innerlijke, werd ik op deze manier met al het spektakel om me heen weer ruw in de dagelijkse wereld geplaatst met continue afleidingen van telefoon, reclames en nu dus film en spektakel. Inderdaad: alles gericht op het uiterlijke van het dagelijks leven en te weinig het innerlijke.

Deze sauna was voor mij even tot een pretpark verworden. Maar niet gewanhoopt: er waren nog genoeg andere sauna's waar ik me weer heerlijk op het innerlijke kon richten.

Op hete kolen zitten

Als je zit dan zit je. Het klinkt zo lekker eenvoudig. Maar ik besef me sinds kort dat ik wel zat tijdens het mediteren maar eigenlijk vooral zat … te wachten. Wachten tot het weer voorbij zou zijn. Wachten totdat ik weer iets anders zou kunnen doen. Ik zat eigenlijk altijd op hete kolen zonder te beseffen hoe heet dit kolen nu eigenlijk waren.

Tijdens mijn laatste stilteweek ben ik bewust geworden van de temperatuur van mijn kussentje en heb ik geleerd gewoon te zitten in plaats van te zitten wachten. En ik leerde vooral dat ik heel vaak op hete kolen zit. Ik zit op die hete kolen in de auto om zo snel mogelijk thuis te komen, ik zit op hete kolen als ik eet, ik zit op hete kolen als ik in een vergadering zit.

Mijn kolen zijn flink afgekoeld sinds mijn stilteweek, maar ik zal eerlijk toegeven: helemaal koud zijn ze nu ook nog niet. We oefenen verder!

Fragment uit het schilderij De verkeerde wereld (1559) van Pieter Brueghel

Husky

Soms blijft een opmerking gewoon je bij en komt later in een andere context weer terug. De opmerking bij een huskytocht in het noorden van Finland:”De huskies zullen vandaag niet zo hard rennen, want het is slechts -5 C. Ze rennen het hardste bij -10 tot -20 C”.

Een paar weken later loop ik op een zonnige dag te ploeteren in de sneeuw in het zuiden van Frankrijk. De rugzak is te zwaar, ik zak te diep weg in de natte sneeuw, ik loop maar te zweten en het wil allemaal voor geen meter. Natuurlijk, ik weet ondertussen wel dat ik vooral tegen mezelf loop te vechten. Dan komt de opmerking bovendrijven en kan ik weer glimlachen: eigenlijk ben ik ook net een husky. Ik doe het gewoon niet zo goed bij deze temperaturen net boven nul!

Gelukkig is niets wisselvalliger dan het weer in de bergen. Een paar uur later bevonden we ons in een sneeuwstorm. Je voelt het wellicht al aankomen: met de wind gierend om me heen was deze husky helemaal in zijn element!

Trots