De dag is rond

De dag is rond. Dit is hoe ik mijn tijdsbesef het beste de laatste tijd kan omschrijven. De dag heeft ineens geen begin of einde meer en is dus rond. Vroeger leefde ik naar het einde van de dag toe om dan naar bed te gaan. 's Avonds nog even snel wat dingen afmaken, want de dag was alweer bijna voorbij en er moet toch nog zoveel gebeuren. En in mijn achterhoofd speelt dan toch mee om dat ik op tijd naar bed moet gaan, want de volgende ochtend zou de wekker weer vroeg gaan. Alsof ik de hele dag aan het rennen was om 's avonds aan het einde van de dag moe neer te vallen in bed en de volgende ochtend weer verder te gaan met rennen.

Niets meer van dat alles. Slapen is een activiteit geworden als alle andere activiteiten op een dag en niet meer het einde van de dag. Ook slapen hoort gewoon bij de dag en is ook nog eens een hele fijne activiteit, waarvoor je op een gegeven moment een bewuste keuze maakt. De volgende dag gaan we gewoon verder met de dingen die de vorige dag nog niet afgekomen zijn: een dag heeft nu eenmaal maar 24 uur. Op deze manier zijn er veel minder pieken (en de daarmee gepaarde dalen) op een dag. Alles is even belangrijk en ik kan meer genieten van ieder moment en van het slapen zelf.

Kou is geen keuze

Twijfel ineens. Het kroop erin tijdens het schrijven van het blog van vorige week. Is mijn lofzang op de kou en mijn fascinatie niet net teveel, schuilt er niet iets anders achter? Is kou wel een (vrije) keuze voor mij?

Ik denk dat ik een vrije keus maak door in de kou te gaan zitten en hiervan te genieten en trek een lange neus naar alle mensen die er van weglopen.  De twijfel sloeg toe toen ik schreef: “Voor mij liever -20°C dan +30°C in de volle zon”.  

Loop ik, net als al die mensen met warme kleren voor de kou, nou niet weg voor iets anders? Loop ik in mijn geval voor de warmte weg waar ik me weer niet prettig bij denk te voelen? Loop ik niet weg van een gevoel van comfort uit angst me hier aan te binden en niet meer zonder te kunnen? Bang dat dat comfort er misschien niet altijd is waardoor het bestaan toch weer in gevaar komt? In hoeverre is mijn fascinatie voor de kou dan wel een vrije keuze? Waarom durf ik niet van een moment van warmte te genieten? Waar zit mijn bubble? Waar loop ik nog meer voor weg in het leven?

Ik vrees dat het een hoop retorische vragen vragen zijn en vragen om nog eens op te broeden... Laten we het erop houden dat een blogje over koubeleving ineens omgeslagen is in een blogje over het maken van vrije keuzes. Hoe filosofisch zijn de buitensportketens tegenwoordig met hun reclameslogans. 

Kou is een keuze! Een vrije keuze? Of geen keuze? Kunnen we überhaupt vrije keuzes maken? Voor mij komende zomer in ieder geval de oefening om in de volle zon al zwetend te mediteren en me zo bewust te worden van lichaam en geest en of mijn keuze wel een vrije keuze is. Maar gelukkig is het nu nog winter!

Geïnspireerd door een bever.

Kou is een keuze

Brrr, bibber, bibber. Langzaam begin ik te bibberen. Eerst een paar spieren op de rug maar even later trilt mijn hele bovenlijf. Op zich niet verwonderlijk als ik eind november 's avonds buiten zit te mediteren. In T-shirt. Ik verzet me niet tegen het trillen en neem het gefascineerd waar. Door te bibberen weet mijn lichaam zijn temperatuur zelf te regelen en net als ademhalen en het kloppen van het hart, hoef je niets bewust voor te doen. Ik ga met mijn aandacht van mijn adem naar mijn bovenlijf. Daarmee lijk ik ook energie daarheen te sturen want één voor één stoppen de spieren met trillen en ik krijg het zowaar weer warm. Ik laat de aandacht weer slippen en het trillen begint weer. Lichaam en geest mooi één. Bijzonder om te ervaren hoe je met aandacht je lichaam zo mooi kunt sturen.

Op de een of andere manier heb ik iets met kou. Voor mij liever -20C dan +30C in de volle zon. Een grote buitensportketen gebruikt deze week als motto voor de laatste folder: “Kou is een keuze”. Ze zullen er wel mee bedoelen dat er een alternatief is: geen kou door de heerlijk warme kleding uit hun folder. Of dat je met de warme kleding heerlijk van de kou kunt genieten. Maar ik maak de keuze om wel de confrontatie met de kou aan te gaan.

Als oefening is het mooi de kou eens als een emotie te zien. Emoties (denk aan angst) spelen ook op als we denken dat het bestaan gevaar loopt, met de nadruk op denken. Maar is er wel een gevaar als we het denken koud te hebben? Op de avond dat ik zit te mediteren is het weliswaar niet warm, maar het is niet zo koud dat je ziek wordt of bevroren lichaamsdelen krijgt; het is hooguit een klein beetje afzien. 

Maak de keuze ook eens: ga voor de kou en gebruik de kou om meer bewust van je lichaam en geest te worden. Dood zal je er in Nederland voorlopig nog niet van gaan!

Onderling verbonden

Kan ik iets doen aan terrorisme? Zelfs de inlichtingendiensten met al hun moderne middelen kunnen er niets aan doen lijkt het.

Om hier een zenvol antwoord op te geven, grijp ik gevoelsmatig naar een boeddhistisch begrip dat me altijd als iets typisch zweverig en spiritueel aandeed, namelijk dat alle levende wezens verbonden zijn.  Ach, jeuk, wat roept dit weerstand op. Maar ik heb de laatste tijd geleerd juist naar dat wat weerstand oproept beter te kijken. Hier zit duidelijk een bubbel die wat aandacht behoeft.

Hoe goed zijn we eigenlijk verbonden met een willekeurige terrorist? Volgens de “six degrees of seperation” zal dit in 6 stappen zijn. Facebook heeft het ook uitgezocht en kwam tot gemiddeld 4.74 stappen. De aarde is echt maar heel klein en alles komt wel heel dichtbij! Ook die terrorist die de neef van een vriendin van een collega wellicht al als buurman heeft!

Zeker omdat de aarde zo klein is, kan een klein effect ook grote gevolgen hebben. Voor de chaostheorie is een mooie metafoor in inloop, dat de vleugels van een vlinder in Brazilië maanden later een tornado in Texas zouden kunnen veroorzaken. Voor dit blog maken we daar maar eens van: een boze blik in Nederland kan maanden later een aanslag in Afghanistan veroorzaken. Of nog beter: een vriendelijke blik in Nederland kan maanden later een aanslag in Afghanistan voorkomen!

Het idee van onderlinge verbondenheid begint nu wel vorm te krijgen als ik me bedenk hoe ik me al genegeerd kan voelen door een goede vriendin als ze me even niet ziet staan (omdat wat voor reden dan ook behalve de reden dat ze me bewust negeert). Een boze blik van mij kan voor iemand anders de bevestiging zijn dat inderdaad heel de wereld tegen hem is. Als hij deze complottheorie met zijn vriendjes deelt kan dit wellicht nog grotere proporties aannemen. De bubble wordt langzaam groter en klapt dan wellicht met een grote boem...

Met een beetje vriendelijkheid en mededogen naar onze medemens, zal de wolk van saamhorigheid en verbondenheid zich uitspreiden en wellicht ook die potentiële terrorist bereiken die dan wellicht net op andere gedachten wordt gebracht. Je weet het niet, maar het is wellicht het enige dat we kunnen doen.