Twijfel ineens. Het kroop erin tijdens het schrijven van het blog van vorige week. Is mijn lofzang op de kou en mijn fascinatie niet net teveel, schuilt er niet iets anders achter? Is kou wel een (vrije) keuze voor mij?
Ik denk dat ik een vrije keus maak door in de kou te gaan zitten en hiervan te genieten en trek een lange neus naar alle mensen die er van weglopen. De twijfel sloeg toe toen ik schreef: “Voor mij liever -20°C dan +30°C in de volle zon”.
Loop ik, net als al die mensen met warme kleren voor de kou, nou niet weg voor iets anders? Loop ik in mijn geval voor de warmte weg waar ik me weer niet prettig bij denk te voelen? Loop ik niet weg van een gevoel van comfort uit angst me hier aan te binden en niet meer zonder te kunnen? Bang dat dat comfort er misschien niet altijd is waardoor het bestaan toch weer in gevaar komt? In hoeverre is mijn fascinatie voor de kou dan wel een vrije keuze? Waarom durf ik niet van een moment van warmte te genieten? Waar zit mijn bubble? Waar loop ik nog meer voor weg in het leven?
Ik vrees dat het een hoop retorische vragen vragen zijn en vragen om nog eens op te broeden... Laten we het erop houden dat een blogje over koubeleving ineens omgeslagen is in een blogje over het maken van vrije keuzes. Hoe filosofisch zijn de buitensportketens tegenwoordig met hun reclameslogans.
Kou is een keuze! Een vrije keuze? Of geen keuze? Kunnen we überhaupt vrije keuzes maken? Voor mij komende zomer in ieder geval de oefening om in de volle zon al zwetend te mediteren en me zo bewust te worden van lichaam en geest en of mijn keuze wel een vrije keuze is. Maar gelukkig is het nu nog winter!
Geïnspireerd door een bever.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten