Balans

Balans, een woord dat de laatste maanden veel door mijn hoofd spook en waar ik veel mee bezig ben. Het ging vooral over geestelijke balans. Maar het kwartje (kensho momentje!) viel pas echt bij de balansoefening van de yogales. Tijdens het staan op één been en dan ook nog een beetje voorover buigen en een been hoog de lucht in gooien (tsja, het circus is er niets bij), voelde ik de balans: een combinatie van geestelijke én lichamelijke balans. Alléén met een geestelijke balans is het mogelijk ook lichamelijk in balans te staan in deze vreemde pose.

Balans is voor mij niet een ouderwetse weegschaal waarbij de twee delen elkaar altijd compenseren en je altijd in het midden bent. Wat zou het leven saai zijn, geen extremen, geen uitspattingen. Geen verdriet natuurlijk, maar kun je zonder groot verdriet wel vrolijk zijn? 

 

Nee, balans is meer als een wip. Geen wip natuurlijk waarbij aan de ene kant een heel zwaar iemand zit waardoor de wip continue naar één kant doorslaat. Nee, balans is als een wip die eigenlijk nooit in balans is. Dan weer is de linkerkant hoog, dan weer de rechterkant. Een wip moet bewegen en op en neer gaan. Een wip is dodelijk saai als deze stil komt te staan in het midden.

Balans is dus IQ én EQ, uitdaging én ontspanning, lichaam én geest, vreugde én verdriet. Soms slaat de wip naar één kant door, soms naar de andere kant, maar ik ben me altijd bewust dat de wip snel weer naar de andere kant zal bewegen. Steeds beter merk ik dat ik op veel gebieden toch nog teveel doorsla naar één kant en daar toch iets teveel gewicht is. Waar het midden is? De tijd zal het leren als ik mezelf steeds beter leer kennen! En natuurlijk veel yoga balansoefeningen blijven doen...

Zwerven

Nijmegen, woensdagavond rond een uur of zes. Kom net uit een meeting die mijn baas tot half zes gepland heeft omdat er geen andere tijd beschikbaar is. Alles duurt natuurlijk net weer wat langer. Heb een halve afspraak staan voor sporten, maar dat zou ook donderdag kunnen worden. Zou ook dezelfde avond half zeven kunnen worden, maar ja, daar is het al te laat voor...., dat haal ik nu niet meer. Aan mijn bureau, check ik wat Whatsapp te melden heeft: half acht is het geworden. Met dank aan mijn baas is dit nu een perfecte tijd: nog even rustig wat eten in de kantine, dan naar het midden van het land rijden! Alle tijd, helemaal relaxed. Als Whatsapp gezwegen had, waren we wel de sportschool ingelopen, of niet....

Dit zwerven zonder vast doel begon een paar maanden geleden met het wielrennen. Waar ik altijd een voorgenomen rondje met een bijbehorende tijd ging fietsen, stap ik dan zonder duidelijk plan op de fiets en neem de paadjes die me aanspreken. Geen idee waar ik zal komen en hoe lang het zal duren. Als ik op gegeven moment het weer genoeg vind, neem ik een paadje dat me hopelijk weer naar huis brengt en kom ik altijd wel weer snel op bekend grondgebied. Zo leer je weer eens wat nieuws vinden.

Ik leer steeds meer zwerven! Hoe meer ik zwerf, hoe meer ik kan genieten van de onverwachte momenten. Alles komt altijd op zijn pootjes terecht, zelfs als dat niet zo is, want dat zijn dan weer de pootjes waar alles op terecht komt. Zwerven zonder doel maar toch met een doel, ik weet waar ik heen wil, maar niet waar ik zal eindigen. Gewoon onbevangen de wijde wereld in.

Geïnspireerd door Zwervend met Zhuangzi

Hamsteren

In principe doe ik dit blog natuurlijk helemaal voor mijn plezier. Het is leuk wat te schrijven en erg leerzaam. Maar zo langzamerhand komt er wel een sleur in. Krijg het gevoel dat ik iedere week iets moet schrijven.  Voor wie ik iets moet schrijven? Vrees vooral voor mezelf.... Kan me het gevoel voorstellen van mensen van hun hobby hun beroep kunnen maken, dat dan ook de spontaniteit en de vrijheid/blijheid ineens verdwenen is.

Ik zou het voor deze week hierbij gewoon kunnen laten! Maar er is nog meer met het moeten gevoel. Om een beetje van het moeten gevoel los te komen, heb ik mezelf ingedekt met een voorraad aan stukjes. Mocht het een week nu helemaal niet lukken met de inspiratie of ik gewoon helemaal geen zin heb, heb ik altijd nog die oude voorraad die ik heb aangelegd voordat ik met het blog begon. Zeg maar een soort spaarrekening voor mindere tijden. Het grappige is dat mijn hamstervoorraad de laatste 15 weken alleen maar groter is geworden met hele en halve verhalen. De voorraad geeft me een vertrouwen die ik helemaal niet nodig blijk te hebben. Iedere week gebeuren er voldoende mooie dingen, ontmoet ik interessante personen die me inspireren, kom in mooie situaties die me doen nadenken en me een verlichtingsmomentje geven, zodat een stukje schrijven eigenlijk nooit een probleem is.

Kan me dan ook wel iets voorstellen bij mensen die besluiten al hun vermogen weg te geven. Met een goede dosis vertrouwen in het leven en de toekomst moet dat wel kunnen. Het ultieme leven in het nu! Misschien moet ik maar beginnen als oefening mijn oude voorraad stukjes in één keer te publiceren, de meesten zijn ondertussen toch wel een beetje over de datum. Maar voor de lezers van het blog die hoopten dat ik mijn spaarrekening ging legen: helaas, zoveel vertrouwen heb ik nog niet. Jullie zijn de eerste die het horen als ik daar wel aan toe ben! Wie weet ;-) 

Pffff, het zit er weer op voor deze week...

Komt een man bij de dokter II

Vorige week waren we wat ziekjes. Een beetje griep zeg maar. Gaat vanzelf weer over als we maar een beetje voor onszelf zorgen. Maar hoe voorkomen we nu dat we de volgende keer weer een griepje krijgen? Voor de lichamelijke griep is dat heel makkelijk: we halen een griepprik. Bewust maken we onszelf een beetje ziek zodat het lichaam zich tegen de ernstige variant kan wapenen en de volgende griep iets minder heftig is.

Voor mijn psychisch griepje heb ik eigenlijk hetzelfde gedaan. Op het hoogtepunt van mijn griep voelde ik me alleen zo vlak voor de feestdagen en besloot me na de feestdagen (die uiteindelijk toch wel gezellig waren!) nog eens extra in onder te dompelen in de eenzaamheid, mezelf nog wat zieker te maken zeggen maar. Hoe kun je jezelf zieker maken als je je alleen voelt: extra hard op zoek gaan naar aandacht en gezelschap. Zo gezegd, zo gedaan. Je schrijft je in bij een datingsite, maakt wat reclame voor jezelf en zoekt een slachtoffer uit (sorry Roosje76). Je stuurt een berichtje en kijkt hoe je gaat zitten wachten op een reactie, voelt de drang om wat vaker je email te checken, je wilt toch wel leuk gevonden worden. Je merkt op hoe je verder wil zoeken naar iemand van wie je wel wat aandacht zou willen ontvangen. Omdat het nu net als bij een griepprik allemaal bewust en gecontroleerd is (pff, ze zal toch niet echt een antwoord sturen....), kun je al snel weer hard om jezelf gaan lachen en de patronen in je gedachten herkennen.

Het is een beetje een harde methode. Van een te zware griepprik kun je ook echt flink ziek worden. Het is een beetje alsof je een alcoholist nog een keer bewust wat extra drank geeft zodat ie gaat inzien hoe ziek ie na afloop is met als risico dat hij nog meer verslaafd raakt. Maar ja, bij mij werkte het zoals je vorige week al kon lezen en wees niet bang, ik ben nu zeker niet 24 uur per dag online op zoek naar de ware.