Met het
heerlijke weer van de afgelopen week zit ik regelmatig in de tuin. Zo
ook gisteren. Ik liet de laatste zonnestralen van de dag op me vallen
en genoot van mijn kopje thee. Ik kan niet meer precies herinneren
wat er in mijn gedachten omging, maar het zal wel weer hetzelfde
liedje zijn geweest: beetje piekeren, beetje wegdromen of wat de
menselijke geest al wat niet meer doet in een poging om het leven te
controleren en te veraangenamen. Tsja, dan kun je nog zoveel
mediteren, het blijft eigenlijk maar wat aanmodderen als de aandacht
er niet 100% bij is.
Dan strijkt
er een duif neer op een tak van de nog kale boom van de buren. Hij
gaat daar rustig zitten. De duif zit en ik zit. Ik oordeel over de
duif die daar niets zit te doen. Ik probeer de duif te doorgronden:
de duif denkt niet, reflecteert niet op het leven, oordeelt niet over
zijn toestand, verveelt zich zelfs niet. De duif zit gewoon op een
tak in een boom.
Ik
probeer continue een beeld te vormen van de toekomst en te leren van
het verleden met mijn geest: hoe het was en hoe het zal zijn. Dit
alles vol met wensen en verwachtingen, en meestal nog onbewust ook.
Niets van dit alles voor de duif. Hij leeft in het nu.
Geïnspireerd
door “Leren van de lelie en de vogel”, Kierkegaard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten