“Wow, het heeft even geduurd
maar dan beantwoordt ook mijn favoriete “Parel Pokemon” (vernoemd
naar die ontzettende mooie ogen….) mijn bericht. Al snel stel ik
voor om wat af te spreken, maar helaas: ze kan mijn enige vrije avond
niet. Gelukkig blijkt ze erg creatief: als het niet ’s avonds kan,
waarom dan niet ’s ochtends afspreken voor ontbijt! Nou, laten we
het gewoon eerlijk zeggen: met jou wil ik wel een beschuitje eten.
Jammer dat ze in Singapore alleen noodles voor ontbijt serveren “
Is het nu iets bijzonders of niet? Voor
een leuk verhaal dat mensen graag lezen is het altijd goed het als
iets bijzonders voor te doen. Laten we eerlijk zijn: ik was niet echt
uit op het slapen dat spreekwoordelijk voor het beschuitje vooraf
gaat. Ogen als parels, kom op, geloof je het zelf? Zo'n mooie vrouw
zou mij nooit leuk vinden!
Van wat er dan in de werkelijkheid van
dit verhaal nog overblijft, is dat dan bijzonder? Aan de ene kant
wel: ik heb zeker geleerd de afgelopen jaren om het bijzondere in
eigenlijk iedere situatie te zien en hiervan te kunnen genieten (dat
was in dit geval wellicht niet zo moeilijk met het voorstel voor
ontbijt waar niets aan verzonnen is). Het is ook bijzonder nieuwe
leuke mensen te leren kennen.
Aan de andere kant is het ook niets
bijzonders. “Niets bijzonders” betekent voor mij niet dat het
niet bijzonder is, dat ik er niet van mag genieten. Het betekent voor
mij dat ik zekere afstand kan houden, met beide benen op de grond
blijf en de juiste beslissing op het juiste moment kan nemen. In dit
geval: gewoon lekker nee zeggen en ervoor zorgen dat ik om kwart voor
acht al op het werk ben in plaats van met een droomvrouw (kan het
toch niet laten!) te ontbijten.. En dit alles zonder een greintje
spijt!
Ik hoop dat het een beetje te volgen
is, weet niet of ik het nu zelf helemaal begrijp...
