De laatste weken geen geheadbang in de
auto op de maat van de muziek en minder vreemde blikken in de auto's
om me heen. Ja, ik luister iets vaker naar de Radio1 met de
sportzomer, maar luister ook vaak genoeg naar mijn favoriete muziek
en geniet er ook zeker van.
Dit staat een beetje model voor alles
wat er de afgelopen weken gebeurt. Het motto is een beetje: niets
bijzonders. In het weekend fiets ik, ga naar een feestje, klus wat om
het huis. Zoals ik zei: niets bijzonders. En waar ik daar een paar
maanden geleden me wellicht druk om zou maken, kan het me nu
eigenlijk niet veel schelen. Geen emotionele dieptepunten, geen
heftige verlangens, geen vreugdevolle hoogtepunten. Als ik werk, doe
ik met plezier wat er nodig is en merk dat ik wellicht meer voor
elkaar krijg. Als ik mijn vakantie aan het voorbereiden ben, kijk ik
daar niet extreem naar uit, maar ga het zeker ook niet met tegenzin
doen. Als ik mediteer, zit ik gewoon, geen verwachtingen dat ik
hierdoor weer geweldig nieuwe inzichten in mezelf ga krijgen. Als ik
eet, dan eet ik gewoon en als ik slaap lig ik in mijn bed. Oftewel:
niets bijzonders.
Misschien jammer voor de lezers van het
blog: en als ik schrijf, dan schrijf ik niets bijzonders. Is het
eigenlijk wel bijzonder genoeg om op te schrijven?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten