Jetlag

Trrrr…. Trrrr…. Trrrr… Ik word ruw gewekt uit een soort coma. Mijn eerste reactie is om de wekker uit te zetten en gewoon verder te gaan waar ik heerlijk mee bezig was: slapen. Denken doe ik eigenlijk nog niet. Heel, heel langzaam begin ik na te denken. Zal wel een reden zijn dat de wekker gaat maar waarom?  Dan begint het langzaam te dagen: Singapore … werken…  ontbijten…. 

Hoe anders een paar uur eerder. Het laatste waar mijn lichaam om 1 uur ’s nachts behoefte aan lijkt te hebben is slapen. Ieder uur zie ik voorbij komen en probeer zo Zen mogelijk naar alle gedachtes te kijken die langs blijven komen om zo toch maar weer in slaap te komen. Dat lukt totdat ik blijkbaar in die coma ben geraakt.

De nacht erop herhaalt dit circus zich. Gelukkig ben ik al wel een paar uur later ineens wakker. Einde van de jetlag in zicht? Helaas, helaas, helaas. De volgende nacht kan ik ineens helemaal niet in slaap komen. Me erbij neer leggen lijkt het enige.

Beetje verwarrend allemaal. Juist door aandacht te hebben voor mijn lichaam en onderbuikgevoel is een hele wereld opengegaan voor me. En nu kan ik het beste eigenlijk totaal niet naar mijn lichaam luisteren dat op de meest rare momenten wakker wil zijn en dan weer wil slapen. Hieraan toegeven is wellicht niet zo slim met alle verplichtingen van werken en zo. Gewoon het ritme van de natuur volgen en niet het ritme van mijn lichaam. We zullen dit maar beschouwen als de uitzondering op de regel en in normale omstandigheden wel zo goed mogelijk naar mijn lichaam blijven luisteren.