Over sommige zaken in het leven ben je
gewoon erg zeker. Bestaat eigenlijk geen twijfel. Bijvoorbeeld over
mijn rugklachten en mijn hernia. Ik was al een paar keer door mijn
rug gegaan, trainde mijn rug- en buikspieren eigenlijk nooit en
tijdens een rugzaktrekking waarbij je een paar weken met 20 kg op je
rug door de wildernis rond zeult, ging het mis. Wederom door mijn rug
gegaan en thuisgekomen ging het van kwaad tot erger. Kon niets meer
dan met heel veel pijn de hele dag platliggen. Uiteindelijk na een
paar maanden lijden werd ik van mijn kwaal verlost met een operatie.
Duidelijk geval van een lichamelijke beperking. De mens is er
eigenlijk niet voor gemaakt om rechtop te lopen, de rug is het zwakke
punt, zeker als je zo lang bent als ik. Dan kan dit een keer
gebeuren. Lichaam en geest? Geen relatie in dit geval. Duidelijk het
lichaam. Punt uit.
Dan wordt
dit alles ineens een paar jaar later, oftewel afgelopen week, geheel
op zijn kop gezet. Natuurlijk op een moment dat je het totaal niet
verwacht: “In de ruggengraat manifesteert zich de eenheid van
lichaam en geest: wie altijd leunt en steunt, heeft uiteindelijk
nauwelijks nog een ruggengraat over”*.
Mmm,
ook een waarheid als een koe. Dat ik letterlijk geen ruggengraat over
had was wel duidelijk. Ik toonde ook figuurlijk geen ruggengraat,
stond niet op eigen benen.
Als ik nu terug kijk zie ik dat een stuk helderder dan toen.
Wat is nu
de waarheid: lichaam of lichaam/geest? Laten we het erop houden dat
de tweede waarheid in ieder geval meer waar is dan de eerste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten