Spiegelneuronen

Misschien ken je het wel. Dat je als het ware boven jezelf zweeft. Aan de ene kant ben je bezig met bijvoorbeeld een gesprek, aan de andere kant neem je jezelf waar hoe je het gesprek voert. Ken je het niet? Geeft niets, ik eigenlijk ook niet tot afgelopen week. Deze keer in een drietal mooie gesprekken.

Het begon op vrijdagmiddag. Een bijeenkomst met veel nieuwe mensen, dus ik stel me zelf even voor. Eigenlijk niets bijzonders om iets over jezelf te vertellen. Opeens zie ik mezelf daar zitten, ben helemaal bewust van mezelf. Daar ben ik waarschijnlijker drukker mee bezig dan met het verhaal, want er komt nou niet echt een samenhangend verhaal uit. Ik zie mezelf hard proberen er nog iets van te maken, maar stop er maar snel mee. 

Vrijdagavond. Halverwege een gezellig etentje hang ik daar weer boven de tafel (figuurlijk dan voor de duidelijkheid). Weet deze keer geeneens wat ik aan het vertellen was, maar het zenuwachtig met mijn vingers friemelen is het enige wat ik er nog van kan herinneren. Het raakt me zeker schiet er in mijn reflectie nog door me heen. Wat “het” dan ook is.

Dan zaterdagochtend. Ik zie mezelf een geanimeerd gesprek voeren bij een kop koffie/thee. Met armgebaren ondersteun ik mijn verhaal op een vraag die toch wel wat emoties oproept. Geen gefriemel, geen onsamenhangend verhaal deze keer. Wat een verschil met gister. Waar komt dit vandaan? Dan neemt mijn gesprekspartner het gesprek over en in één keer begrijp ik het waar die armgebaren vandaan komen. Ja, ook ik heb ze, spiegelneuronen.

Met al dat gezweef boven mezelf, leer ik weer een hoop over mezelf.

Geïnspireerd door J.