De dag is rond

De dag is rond. Dit is hoe ik mijn tijdsbesef het beste de laatste tijd kan omschrijven. De dag heeft ineens geen begin of einde meer en is dus rond. Vroeger leefde ik naar het einde van de dag toe om dan naar bed te gaan. 's Avonds nog even snel wat dingen afmaken, want de dag was alweer bijna voorbij en er moet toch nog zoveel gebeuren. En in mijn achterhoofd speelt dan toch mee om dat ik op tijd naar bed moet gaan, want de volgende ochtend zou de wekker weer vroeg gaan. Alsof ik de hele dag aan het rennen was om 's avonds aan het einde van de dag moe neer te vallen in bed en de volgende ochtend weer verder te gaan met rennen.

Niets meer van dat alles. Slapen is een activiteit geworden als alle andere activiteiten op een dag en niet meer het einde van de dag. Ook slapen hoort gewoon bij de dag en is ook nog eens een hele fijne activiteit, waarvoor je op een gegeven moment een bewuste keuze maakt. De volgende dag gaan we gewoon verder met de dingen die de vorige dag nog niet afgekomen zijn: een dag heeft nu eenmaal maar 24 uur. Op deze manier zijn er veel minder pieken (en de daarmee gepaarde dalen) op een dag. Alles is even belangrijk en ik kan meer genieten van ieder moment en van het slapen zelf.

Kou is geen keuze

Twijfel ineens. Het kroop erin tijdens het schrijven van het blog van vorige week. Is mijn lofzang op de kou en mijn fascinatie niet net teveel, schuilt er niet iets anders achter? Is kou wel een (vrije) keuze voor mij?

Ik denk dat ik een vrije keus maak door in de kou te gaan zitten en hiervan te genieten en trek een lange neus naar alle mensen die er van weglopen.  De twijfel sloeg toe toen ik schreef: “Voor mij liever -20°C dan +30°C in de volle zon”.  

Loop ik, net als al die mensen met warme kleren voor de kou, nou niet weg voor iets anders? Loop ik in mijn geval voor de warmte weg waar ik me weer niet prettig bij denk te voelen? Loop ik niet weg van een gevoel van comfort uit angst me hier aan te binden en niet meer zonder te kunnen? Bang dat dat comfort er misschien niet altijd is waardoor het bestaan toch weer in gevaar komt? In hoeverre is mijn fascinatie voor de kou dan wel een vrije keuze? Waarom durf ik niet van een moment van warmte te genieten? Waar zit mijn bubble? Waar loop ik nog meer voor weg in het leven?

Ik vrees dat het een hoop retorische vragen vragen zijn en vragen om nog eens op te broeden... Laten we het erop houden dat een blogje over koubeleving ineens omgeslagen is in een blogje over het maken van vrije keuzes. Hoe filosofisch zijn de buitensportketens tegenwoordig met hun reclameslogans. 

Kou is een keuze! Een vrije keuze? Of geen keuze? Kunnen we überhaupt vrije keuzes maken? Voor mij komende zomer in ieder geval de oefening om in de volle zon al zwetend te mediteren en me zo bewust te worden van lichaam en geest en of mijn keuze wel een vrije keuze is. Maar gelukkig is het nu nog winter!

Geïnspireerd door een bever.

Kou is een keuze

Brrr, bibber, bibber. Langzaam begin ik te bibberen. Eerst een paar spieren op de rug maar even later trilt mijn hele bovenlijf. Op zich niet verwonderlijk als ik eind november 's avonds buiten zit te mediteren. In T-shirt. Ik verzet me niet tegen het trillen en neem het gefascineerd waar. Door te bibberen weet mijn lichaam zijn temperatuur zelf te regelen en net als ademhalen en het kloppen van het hart, hoef je niets bewust voor te doen. Ik ga met mijn aandacht van mijn adem naar mijn bovenlijf. Daarmee lijk ik ook energie daarheen te sturen want één voor één stoppen de spieren met trillen en ik krijg het zowaar weer warm. Ik laat de aandacht weer slippen en het trillen begint weer. Lichaam en geest mooi één. Bijzonder om te ervaren hoe je met aandacht je lichaam zo mooi kunt sturen.

Op de een of andere manier heb ik iets met kou. Voor mij liever -20C dan +30C in de volle zon. Een grote buitensportketen gebruikt deze week als motto voor de laatste folder: “Kou is een keuze”. Ze zullen er wel mee bedoelen dat er een alternatief is: geen kou door de heerlijk warme kleding uit hun folder. Of dat je met de warme kleding heerlijk van de kou kunt genieten. Maar ik maak de keuze om wel de confrontatie met de kou aan te gaan.

Als oefening is het mooi de kou eens als een emotie te zien. Emoties (denk aan angst) spelen ook op als we denken dat het bestaan gevaar loopt, met de nadruk op denken. Maar is er wel een gevaar als we het denken koud te hebben? Op de avond dat ik zit te mediteren is het weliswaar niet warm, maar het is niet zo koud dat je ziek wordt of bevroren lichaamsdelen krijgt; het is hooguit een klein beetje afzien. 

Maak de keuze ook eens: ga voor de kou en gebruik de kou om meer bewust van je lichaam en geest te worden. Dood zal je er in Nederland voorlopig nog niet van gaan!

Onderling verbonden

Kan ik iets doen aan terrorisme? Zelfs de inlichtingendiensten met al hun moderne middelen kunnen er niets aan doen lijkt het.

Om hier een zenvol antwoord op te geven, grijp ik gevoelsmatig naar een boeddhistisch begrip dat me altijd als iets typisch zweverig en spiritueel aandeed, namelijk dat alle levende wezens verbonden zijn.  Ach, jeuk, wat roept dit weerstand op. Maar ik heb de laatste tijd geleerd juist naar dat wat weerstand oproept beter te kijken. Hier zit duidelijk een bubbel die wat aandacht behoeft.

Hoe goed zijn we eigenlijk verbonden met een willekeurige terrorist? Volgens de “six degrees of seperation” zal dit in 6 stappen zijn. Facebook heeft het ook uitgezocht en kwam tot gemiddeld 4.74 stappen. De aarde is echt maar heel klein en alles komt wel heel dichtbij! Ook die terrorist die de neef van een vriendin van een collega wellicht al als buurman heeft!

Zeker omdat de aarde zo klein is, kan een klein effect ook grote gevolgen hebben. Voor de chaostheorie is een mooie metafoor in inloop, dat de vleugels van een vlinder in Brazilië maanden later een tornado in Texas zouden kunnen veroorzaken. Voor dit blog maken we daar maar eens van: een boze blik in Nederland kan maanden later een aanslag in Afghanistan veroorzaken. Of nog beter: een vriendelijke blik in Nederland kan maanden later een aanslag in Afghanistan voorkomen!

Het idee van onderlinge verbondenheid begint nu wel vorm te krijgen als ik me bedenk hoe ik me al genegeerd kan voelen door een goede vriendin als ze me even niet ziet staan (omdat wat voor reden dan ook behalve de reden dat ze me bewust negeert). Een boze blik van mij kan voor iemand anders de bevestiging zijn dat inderdaad heel de wereld tegen hem is. Als hij deze complottheorie met zijn vriendjes deelt kan dit wellicht nog grotere proporties aannemen. De bubble wordt langzaam groter en klapt dan wellicht met een grote boem...

Met een beetje vriendelijkheid en mededogen naar onze medemens, zal de wolk van saamhorigheid en verbondenheid zich uitspreiden en wellicht ook die potentiële terrorist bereiken die dan wellicht net op andere gedachten wordt gebracht. Je weet het niet, maar het is wellicht het enige dat we kunnen doen.

Houden van iedereen

Een vraag waar ik de laatste tijd mee rond loop is of het mogelijk is van alle mensen te houden. Gezien alle ellende in de wereld lijkt het antwoord makkelijk: nee! Snel een krant openslaand, zie ik genoeg voorbeelden van mensen die me flink tegenstaan.

Maar het alternatieve antwoord dat ik afgelopen weken gevonden had, blijft toch staan. Het makkelijke antwoord is zoals zo vaak te makkelijk en bij verder nadenken zijn er meer aspecten. 

De sleutel tot mijn antwoord ligt in de definitie van houden van. Als we bijvoorbeeld als extreme definitie aanhouden dat je met iemand naar bed wilt, valt een groot deel van de wereldbevolking al snel af voor mij om van te houden. Een definitie die wel perspectief biedt werd mij gegeven door Rients Ritskes als (vrij vertaald): “het onbeperkt vertrouwen hebben in de spiegelfunctie die iemand in je leven heeft”.

Poeh, beetje zwaar inderdaad. Toch maar de eerste definitie? Nee. Allereerst de spiegelfunctie. Op alle signalen die we als persoon de wereld insturen (taal, lichaamshouding, facebook) zullen andere mensen ieder op hun eigen manier reageren en een signaal terugsturen. Iemand kan enthousiast reageren, maar je ook flink teleurstellen in zijn of haar reactie. Het beeld dat we van onszelf hebben zal volledig gebaseerd zijn op al deze signalen die we ontvangen van andere mensen. Op basis van de ontvangen signalen zullen we ook weer een volgend signaal uitsturen, als een lichtstraal die tussen twee spiegels op en neer blijft gaan. Vergelijk het leven in een maatschappij met een groot spiegelpaleis.

Het onbeperkt vertrouwen begint er voor mij door te beseffen dat niemand een perfecte spiegel is, te beginnen bij jezelf. Iemand reageert geïrriteerd omdat er bij jou net een vleugje irritatie in je opmerking zat óf omdat die andere persoon net met verkeerde been uit bed is gestapt. Houden van betekent dan ook in de niet perfecte spiegel van de ander je eigen imperfecties proberen te zien en je eigen spiegel hiermee te slijpen. Als je erop vertrouwt dat iemand in welke omstandigheid dan ook altijd wel een zinnig signaal aan je terugstuurt waar jij weer iets mee kunt, noemen we dit houden van.

Kan ik nu van iedereen houden? JA! Van alle mensen in mijn omgeving zeker en ook een aanzienlijk groter gedeelte van de wereldbevolking dan de eerste definitie (mannen bijvoorbeeld!), MAAR toch niet van alle mensen in de wereld vrees ik. Dit zal echter voor een groot gedeelte aan mijn eigen lachspiegel te wijten zijn. Hard blijven polijsten dus is het motto en ik zal van steeds meer mensen kunnen houden!

Loslaten

Heerlijk zo’n warme douche na het sporten. Ik blijf er natuurlijk weer veel te lang onder staan. Het einde nadert nu echt en ik heb er een gewoonte van gemaakt altijd af te sluiten met koud water. Mentaal heb ik de knop al omgezet en het lichaam maakt zich klaar om de strijd met het koude water aan te gaan. Nu alleen het warm water nog uitzetten.

Dan komt de vraag van een vriendin bovendrijven waar ik al eerder aan had zitten denken: “Hoe doe je dat nou, dat loslaten tijdens je vakantie waar je net over vertelde”. Het antwoord schiet me nu ineens te binnen: alle strijd opgeven.

Het lichaam volgt deze gedachte door te ontspannen. Geen gespannen strijd meer met het koude water. Alles gewoon loslaten en het koude water over me heen laten komen alsof het warm is, gewoon accepteren wat er gaat komen. 

Dan is het moment daar: in plaats van een paar seconde het koude water al bibberend over me heen te laten stromen en de kraan weer snel dicht te draaien, sta ik er een tiental seconden bijna ontspannen onder. Het water lijkt zelfs helemaal niet zo koud te zijn als normaal.

Dit komt erg dichtbij wat gebeurde tijdens het bergwandelen. Een dag niet de strijd aan gaan met de berg. Een dag niet die berg op willen. Een dag niet lopen met de hut als einddoel. Alleen maar genieten van de weg ernaar toe. Alleen maar doen waarvoor je deze vakantie geboekt had: in de bergen zijn. Niets meer, niets minder. Net als het koude water, alles gewoon over je heen laten komen en geen weerstand bieden.

Het wonderbaarlijke is dat alles zonder de weerstand een stuk eenvoudiger gaat. Het koude water voelt warmer aan, de zware bergtocht voelt lichter aan, alsof je eeuwig kunt doorlopen. Alle energie die je aan de strijd verspilt, kun je ineens nuttig gaan besteden.

Ik hoop dat hiermee de vraag een beetje beantwoord is. Dit is hoe ik mijn loslaten het beste kan omschrijven. Maar onthoud één ding: als je je aan dit recept gaat vasthouden, zal je nooit iets loslaten!

Geïnspireerd door M.

Krent II

Ja! Heb er helemaal zin in!. Deze week doen we weer de krent oefening op de Zen les. Kan ik natuurlijk iedere dag doen, maar overdaad schaadt, dit alleen voor speciale gelegenheden. Ik kijk alweer uit naar die schittering, de tinteling op de lip, de smaakexplosie in mijn mond....

Het moment suprème is dan eindelijk daar. Ik doe mijn ogen dicht en en de krent wordt op mijn hand gelegd. Alhoewel.... ik voel met mijn vingers en kan er nog geen grip op krijgen. Het voelt wat geplet aan, wat hard, erin knijpen heeft niet veel effect. Mmm.. kleine tegenvaller. Zijn het wel krenten?

We doen nu onze ogen open om die fijne schittering te zien.  Ik zie echter twee doffe gerimpelde, tsja wat zijn het eigenlijk... uitgedroogde druiven of zo??? Schoonheid is zeker niet in deze lelijkheid te vinden.  Ik wil er één tussen mijn vingers nemen, maar dan dreigt de andere weer op de grond te vallen. Erg lastig zo allemaal. Erin knijpen lukt eigenlijk niet, ze lijken wel een beetje (om niet al te negatief te zijn) uitgedroogd.

Ik breng ze nu bijna met tegenzin naar de neus. Mmmm, die heerlijke zoete geur. Even alle negativiteit acher me laten! Ik snuif de geuren op en het water loopt me weer in de mond, maar ik kan alvast vermelden dat dit slechts een Pavlov reactie is. Meteen door naar de lippen. Als fluweel zo zacht heb ik het de vorige keer omschreven. Nou, schuurpapier is een betere beschrijving deze keer.

Optimistisch als ik ben, gaan we gewoon verder. We leggen de twee krenten op het puntje van de tong. Op naar die smaakexplosie. De twee krenten rollen rond in mijn mond. Mijn tong probeert er grip op te krijgen, maar één van de twee krenten wil altijd net niet luisteren. Echt zacht willen ze deze keer ook nog niet worden. Het blijven twee niet te hanteren harde bolletjes in mijn mond die maar wat op en neer botsen tegen mijn tanden. Massage ?? Zat er een geestverruimend middel in die vorige krent?

Dan maar proberen die heerlijke smaak eruit te krijgen. Dan het resultaat laat zich al bijna raden. Weinig smaak te vinden en de krenten glijden langszaam richting mijn maag. Een beetje gedesillusioneerd open ik mijn ogen weer.

Alles is in ieder geval met volle aandacht gegaan en ik was me goed bewust van al mijn gedachtes maar de torenhoge verwachtingen konden natuurlijk nooit worden waargemaakt. Bij meditatie gaat het meestal erom om negatieve bubbles te verwerken maar soms moet er ook een positieve bubble knappen om me weer met beide benen op aarde te zetten. Een krent is en blijft gewoon een krent. Zowel de eerste krent als de laatste twee krenten. Alles bij elkaar was dit wellicht nog wel een betere les dan de vorige.

Krent

Ineens ligt ze er, bijna gewichtloos. Kriebelend rolt ze naar het midden van de hand. Scherpe randjes aan het oppervlak worden voelbaar als ze met de vingers wordt opgepakt. De binnenkant blijkt week te zijn als ik erin knijp. Ze is niet te zacht maar ook niet te stevig, precies goed. 

Bijna doorschijnend schittert ze tegen het licht in, bruin van kleur. De zonnestralen reflecteren op het natuurlijk glanzende oppervlak en mijn ogen knijpen zich zachtjes samen. De rimpels geven er een monsterlijk uiterlijk aan als van oude verschrompelde huid. De vorm is als een volmaakte ellips. Haar schoonheid zit in de lelijkheid. 

Mijn ogen sluiten zich. De geuren op de achtergrond worden langzaam vervangen door een zoete geur. De neus snuift om er meer van te vangen als ze dichterbij komt. Gedachtes gaan terug naar vroeger. Het is een fijne geur. 

Mijn hand brengt haar vervolgens blindelings naar de lippen. Alsof er een stukje fluweel tegenaan wordt gedrukt, alsof de lippen gekust worden. Een hemelse tinteling op de lippen. 

Een onbewuste reactie. Het water loopt in de mond in afwachting van wat er gaat komen. Haar smaak wordt geproefd zonder te proeven, één en al verwachting. 

De tong rolt haar van links naar rechts. Ze voelt aan als een hard bolletje. Ze botst zachtjes tegen de tanden, wordt iets geplet tegen het gehemelte. De verkenning gaat verder langs de wangen die zich bollen als die van een hamster. 

Tussen de voortanden wordt ze gemasseerd en ze laat een andere kant van zichzelf zien, haar zachtheid komt weer naar boven. Heel mijn mond reageert op de verandering. Wat een wonderbaarlijke transformatie, wie had dit ooit kunnen verwachten? 

De kaakspieren spannen zich verder aan en haar buitenste huidje breekt. De smaakpapillen exploderen. Een golf van verrukking trekt door de mond. Alsof een compleet wijnvat aan smaak vrijkomt uit haar binnenste, vol en zoet. 

Ze smelt weg in de mond en verdwijnt naar de maag. De verwachting is werkelijkheid geworden, alleen de ietwat zurige nasmaak blijft achter als een herinnering. 

Ongelooflijk, zo’n ervaring, acht minuten puur genot. Als een krent dit al teweeg kan brengen, wat zal ik nog meer op deze wereld kunnen ontdekken?