Tranen

De tranen rollen over mijn wang. Het liefst zou ik in snikken uitbarsten. Maar ja, dat kan ik toch echt niet zomaar maken met al die mediterende mensen om me heen. Stel je toch eens voor...

Even later besef ik dat dat eigenlijk wel kan als ik die behoefte heb en me daar niet in moeten laten tegenhouden door een soort maatschappelijke (of zelf opgelegde?) norm. Maar juist in die vrijheid die ik hierin vind, komt ook het gevoel naar voren dat het zo goed is om de tranen in stilte te laten rollen en dat doe ik dan maar. Gewoon even bij mijn verdriet blijven. Ik kan zelfs opmerken dat ik na afloop mijn ogen droog met mijn T-shirt, niet alleen om mijn ogen te drogen, maar ook als een vorm van communicatie. Niemand die reageert, maar dat was ook niet de bedoeling, anders was ik wel in snikken uitgebarsten...

  

Tranen 2

De tranen rollen over mijn wang. Het liefst zou ik in snikken uitbarsten. Frustratie, machteloosheid? Ik wordt geconfronteerd met een situatie waar ik al langer geen raad mee weet. Zie het als dat slimste jongetje van de klas die eens niet het goede antwoord mag geven. Het ligt zo voor de hand, althans dat denk ik. Maar niemand die het zegt. Het liefst zou ik het uitschreeuwen, maar ik weet inmiddels ook dat ik het niet kan zeggen, daar leert niemand iets van. Geduld is het enige wat overblijft. Meer dan een goede aanwijzing kan ik niet geven. Het inzicht: dat antwoord komt vanzelf als de tijd rijp is.

Tranen 3

De tranen rollen over mijn wang. Het liefst zou ik in snikken uitbarsten. Opluchting, bevestiging? Soms zie je iets moois in mensen, kun je als het ware houden van alle mensen. De schoonheid van de mensen om me heen is overweldigend.