Zonder woorden II

Het zijn net mensen

Mmmmmmm, Zzzzzzzzzzzz, Ieeeeeeeeeee. 

Deze week mediteer ik op zonovergoten alpenweides. Een absolute stilte in een betoverende omgeving zou je hier verwachten, de ideale omgeving voor meditatie. Het tegendeel lijkt waar te zijn. Altijd is er een hels kabaal om me heen dat me onrustig maakt. Allerlei insecten lijken iets van me te moeten, vliegen nieuwsgierig om me heen, willen aan me zitten of zich aan me voeden. Net als in een grote mensenmassa heb ik het gevoel continue op me hoede te moeten zijn en mezelf te beschermen tegen een boze buitenwereld. Alles het tegengestelde van de veilige omgeving van de zendo.

Maar alle oefening baart kunst. Ik kan naar mijn gespannenheid kijken en na enkele dagen valt deze dan ook langzaam weg. Ik merk dat de enge beestjes helemaal niet eng zijn en dat ze hun aandacht voor mij al snel verliezen als ze ontdekken dat er echt geen honing te halen is. De bloem naast mij is dan een veel beter doelwit. Als ik rustig blijf zitten, zijn de bijen ook niet gespannen en op hun hoede en peinzen er niet over mij te steken. Ik ben geen gevaar voor hen en zij geen gevaar voor mij. 

Nadat ik tijdens het wandelen gebeten ben door een daas (tsja, net als ik moet ook dit beestje soms eten) en hier een dag later nog last van heb, komen de verdedigingsmechanismen weer. De vooroordelen voor alle insecten zijn terug en moeten hier dan ook tijdelijk onder lijden door met zachte doch dwingende hand snel uit mijn omgeving verwijderd te worden als ze iets te dichtbij komen.

Maar het mediteren helpt me ook deze horde te nemen en de glimlach voor de natuur om mee heen komt terug. Ik probeer filosofische vragen te beantwoorden (“Hebben insecten ook een boeddha natuur?”) en de wijze lessen die ik deze week van deze insecten heb geleerd over mezelf en de mensen om mij heen worden me langzaam duidelijk.

Sprong in het diepe

Wat nog breder? Ja, maar.... Plons!

Een ogenschijnlijk onschuldige opmerking bracht me even van slag. Een soort gevoel van angst schoot door me heen, kort maar krachtig. Ik kon het net in mezelf opmerken. En het advies was slechts om alles in een nog wat breder perspectief te bekijken. Nog breder? Voor mijn gevoel had ik net al een ontzettende stap genomen om alles in een breder perspectief te zien en dan dit.

De dagen erna begint langzaam tot me door te dringen dat ik als het ware in het diepe was gegooid. Mijn eerste reactie was om in paniek zo snel mogelijk weer naar boven te komen en naar de kant te zwemmen, de veilige haven weer op te zoeken. Ik besef dat ik altijd die houvast wil hebben, een stukje zekerheid. Misschien doe ik mezelf hiermee soms wel tekort.

Wie weet, na dit eerste uitstapje, durf ik binnenkort wel een aanloopje te nemen en zelf de sprong in het diepe te wagen en gewoon maar eens te zien waar het schip strandt. Hoe klein de sprong misschien ook maar is, het zal een overwinning op mezelf zijn.

Met dank aan B. voor de zwemles.

Een boek dat spreekt

Wat eraan vooraf ging: de laatste tijd zie in ineens veel aangereden dieren langs de snelweg. Zullen er altijd wel gelegen hebben, maar nu vallen ze ineens op. Het onbewuste spreekt?

Soms aanspreekt een boek je aan. Dat moet je soms niet figuurlijk maar letterlijk nemen. Ik kan me eigenlijk niet herinneren waar ik het boek voor het eerst tegenkwam, maar voor ik het wist had ik het boek in huis. Ik moest het gewoon meteen lezen. Het boek had me aangesproken, al voordat ik maar één zin gelezen had.

 

Soms lees je een boek in één adem uit. Soms moet je bij iedere pagina op adem komen omdat het je zo aangrijpt, omdat alles wat er staat lijkt te kloppen en naadloos aansluit bij wat er bij je leeft. Iedere keer even op adem komen, even alles laten bezinken, even terug naar het eigen gevoel. Dit al vanaf de inleiding.

Waarom het boek me aanspreekt? Het is een onderbuikgevoel van “je leeft zoals je sterft”, of “je sterft zoals je leeft”. Het gevoel klopt, althans bij hoofdstuk één.

De volgende dag: een verdronken slak in de regenton; een aangevreten jonge vogel voor de regenton. Respect en eerbied. Ik ben pas bij hoofdstuk 2. 

 

Het boek dat me aansprak: Het Tibetaanse boek van leven en sterven.