Wat eraan vooraf ging: de laatste tijd
zie in ineens veel aangereden dieren langs de snelweg. Zullen er
altijd wel gelegen hebben, maar nu vallen ze ineens op. Het onbewuste
spreekt?
Soms aanspreekt een boek je aan. Dat
moet je soms niet figuurlijk maar letterlijk nemen. Ik kan me
eigenlijk niet herinneren waar ik het boek voor het eerst tegenkwam,
maar voor ik het wist had ik het boek in huis. Ik moest het gewoon
meteen lezen. Het boek had me aangesproken, al voordat ik maar één
zin gelezen had.
Soms lees je een boek in één adem uit. Soms moet je bij iedere pagina op adem komen omdat het
je zo aangrijpt, omdat alles wat er staat lijkt te kloppen en
naadloos aansluit bij wat er bij je leeft. Iedere keer even op adem
komen, even alles laten bezinken, even terug naar het eigen gevoel. Dit al vanaf de inleiding.
Waarom het boek me aanspreekt? Het is
een onderbuikgevoel van “je leeft zoals je sterft”, of “je
sterft zoals je leeft”. Het gevoel klopt, althans bij hoofdstuk
één.
De volgende dag: een verdronken slak in
de regenton; een aangevreten jonge vogel voor de regenton. Respect en
eerbied. Ik ben pas bij hoofdstuk 2.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten