Strelen

Donggggggggggg

Als een voetballer die na het raken van de bal al weet dat het een doelpunt zal worden, zo weet ik deze keer bij het slaan van de klankschaal dat het geluid geweldig zal zijn. En hoe: niet te hard, niet te zacht, zuiver van toon, een rond geluid en lang naklinkend. Het was eigenlijk meer strelen dan slaan. Wow!

Maar dit geweldige gevoel wordt snel gevolgd door een kleine golf van paniek. Ik schrik van het ontzettend mooie geluid. Ik moet de gong al snel voor een tweede keer slaan en de nieuwe slag moet natuurlijk wel net zo mooi zijn als de eerste. Geen tijd om na te genieten dus. Rust.. vooral niet teveel nadenken, even diep ademhalen. Ik sla de klankschaal voor een tweede keer en... Laten we zeggen dat ik niet helemaal ontevreden ben. 

 

Als ik de klankschaal sla bij het inleiden van de meditatie, is het alsof ik een kijkje in mijn gedachtes geef. Gelukkig weten de meeste aanwezigen dat niet, tenminste dat hoop ik dan maar. De eerste slag te luid: iets te enthousiast. De tweede daarna erg zacht of zelfs gemist (ja, ook dat komt zelfs voor): duidelijk oordeel over de eerste slag, en dat dit zeker niet zo mag zijn. Een evenwichtige geluid duidt op een evenwichtige geest. Hoe mooier het geluid, hoe meer streling in de slag, hoe meer rust.

Wie weet wat ik de komende tijd allemaal kan leren van mezelf door naar mijn eigen klanken te luisteren. Dit kan wel eens een mooie thermometer zijn! Maar ja, of al dat extra denken nu bevorderlijk is om nog meer mooie geluiden uit de klankschaal te halen?

Feestje

Lang zal ze leven

Lang zal ze leven 

Lang zal ze leven in de gloria 

In de gloria, in de gloria

Hieperdepiep, hoera!

Ja, ja. Ik kan het bijna niet geloven maar precies een jaar geleden verscheen het eerste berichtje op Kensho blog! Nu zijn we 50 (als ik het zelf mag zeggen!) mooie berichtjes verder, daar kon ik toen echt niet van dromen. Ben er eigenlijk wel trots op. Ieder berichtje roept zijn eigen herinneringen op en tezamen geven ze zo het afgelopen jaar mooi weer met al zijn hoogte- en dieptepunten.

Het schrijven van het blog is ondertussen wel een onderdeel van mijn leventje geworden. Voor emotionele gebeurtenissen (bv. Tranen) helpt het me ontzettend om het even van me af te schrijven. Voor dagelijkse gebeurtenissen (bv. pot met goud) helpt de druk van een wekelijks blog om de kleine dingen in het leven toch als iets bijzonders te zien en er meer van te genieten. Maar zodra ik begin met schrijven is ieder blog wel een verrassing waar het weer zal eindigen, de inzichten en verdieping in een onderwerp ontstaan meestal pas achter het toetsenbord. Het meest verrassende vond ik wel de blogs zonder woorden (deel 1 en deel 2) die ineens in me opkwamen. Heerlijk om zo een beetje creatief te zijn.

Wat het blog me vooral heeft gebracht is om me opener op te stellen. In het begin vond ik het echt doodeng om deze zeer persoonlijke inzichten open en bloot op internet te zetten. Waar in het begin slechts een handvol goede vrienden op de hoogte waren van het blog, durf ik steeds meer mensen naar mijn blog te verwijzen! Ach, eigenlijk is het allemaal niet zo bijzonder, om een ander mooi inzicht van dit jaar er maar eens bij te halen.

Op naar het tweede levensjaar van Kensho blog. Misschien moet ik de mooiste verhalen (bv. Verwarde man of Krent) maar eens gaan bundelen in een boekje! Ik geef het toe, op mijn computer is alles terug te vinden onder de directory “boek”. Over dit soort dromen moet ik ook gewoon open zijn.

Je mag alles van me weten, behalve..

We werden al jaren geleden door de overheid gewaarschuwd: je herinnert wellicht nog wel de reclameslogan “ Je mag alles van me weten, behalve mijn pincode”. Een gewaarschuwd man telt voor twee zou je zeggen maar ik heb gewoon de pincode van mijn creditcard afgegeven. Tsja, de sleutel van mijn huis had ik tijdens mijn vakantie eigenlijk ook al voor vier weken aan een wildvreemde studente afgegeven die voor het eerst op zichzelf ging wonen. Dus dit kon er nog wel bij.

Vertrouwen.

Je kunt besluiten dat mensen je vertrouwen moeten winnen of je kunt gewoon iemand vertrouwen geven. Gewoon, gratis en voor niets zeg maar. De laatste tijd durf ik steeds meer dit vertrouwen aan mensen te geven, zelfs aan mensen de ik eigenlijk helemaal niet goed ken. Natuurlijk, van mijn vertrouwen kan flink misbruik worden gemaakt, maar met een beetje mensenkennis geef ik hopelijk mijn vertrouwen alleen aan mensen die het ook kunnen ontvangen. Het grappige is dat het ook een soort wisselwerking is. Alleen mensen die dat gegeven vertrouwen kunnen aannemen, zullen het ook accepteren en er dan ook met respect mee omgaan. Je krijgt dus direct vertrouwen terug. Althans, dat is de theorie en mijn gevoel.

De praktijk: mijn huis stond er nog en zag er helemaal netjes uit toen ik weer thuis kwam. Alsof er niemand geweest was behalve dan dat de plantjes er erg fris bijstonden en er een net stapeltje post op tafel lag. En de pincode van de creditcard: we zullen aan het einde van de maand zien of er niet toevallig iets meer afgeschreven wordt dan een groot portie Franse frietjes bij de McDonald's op Indira Gandhi International airport in New Delhi. Je weet het natuurlijk nooit met vrouwen en belastingvrij shoppen op een luchthaven: geurtjes, drank, de verleidingen zijn groot... 

 

Ach, de schade kan maximaal €2500 zijn minus de kosten van mijn eigen portie Franse frietjes met mayonaise bij diezelfde McDonald's. Als dat het leergeld voor het geven van vertrouwen is moet ik daar maar overheen komen. Maar dat verwacht ik natuurlijk niet. Mijn vertrouwen is nog steeds groot!

 

Geïnspireerd door B.

Muziek als kunst

Er zijn een aantal bands waar ik altijd naar uit kijk als het nieuwe album uitkomt, op basis van het vorige album grote kans dat het weer een geweldig album zal zijn. Meestal zijn er redelijk wat luisterbeurten voor nodig voordat het album tot volle bloei voor me is gekomen. Ik wijt dit vooral aan de complexiteit en lange nummers van mijn favoriete muziek: symfonische rock. Voordat ik (met mijn gelimiteerde muziekaanleg) alle lagen en structuren kan doorgronden, zou de ouderwetse LP al bijna grijs gedraaid zijn. Soms begin ik er zelfs aan te twijfelen of het niet doodgewoon gewenning is en ik op deze manier iedere muziek mooi zal vinden. 

Maar het laatste album van één van de beste bands lijkt maar niet te vallen. Vele keren luister ik ernaar en iedere keer na een paar nummers schakel ik terug naar de radio of een andere CD. Ik hoor dat het album knap gemaakt is, afwisselend, knappe gitaar solo's, maar op de één of andere manier raakt het me niet. Tsja, deze band kan ook wel eens een dipje hebben. 

En dan ineens hoor ik dat ene couplet in het zevende nummer: 

Here we are safe, hid behind the wall
Just checking all cracks that could cause collapse
Here we are safe, lyin' in the mud
cause we gave up flyin' to prevent our fall, again

Wow, ik word meteen meegenomen in het daaropvolgende instrumentale gedeelte. Er gaat een storm aan emoties door mijn hoofd: verdriet en herinneringen aan de tijd dat ik me ook opsloot en niet durfde te vliegen. Dit alles op het ritme van de muziek. Als de gitaren na een paar minuten weer gaan liggen, komt mijn hoofd ook weer een beetje tot rust. Mijn emoties gaan hand in hand met wat de artiest precies met dit nummer heeft willen uiten, hij moet op zijn manier ook doorgemaakt hebben wat ik doormaakte. Vanaf nu valt heel het album op zijn plek: geniaal, van begin tot eind.

Geen rationele beslommeringen meer over technische opbouw en complexiteit van de muziek, maar gewoon pure emotie. Precies waarom fans van André Hazes vallen voor zijn levensliederen: het raakt je. Muziek wordt kunst als de emotie eraan gelinkt kan worden. Waarmee ik nu ook weer niet wil zeggen dat André Hazes' muziek nu meteen kunst is... 

 

Geïnspireerd door On the barren ground van album Eidos van Kingcrow

Verwachtingen

Bah, wat is er mis met dat ijsje. Ik neem een lik van het ijsje en trek een vies gezicht. Citroen hoort toch heel anders te smaken? Het is veel te zoet. Oh wacht even. Na lang twijfelen heb ik op het laatste moment voor peer gekozen en niet voor citroen, ziet er hetzelfde uit maar smaakt net wat anders. Nu ik dit weer weet, smaakt het ijsje me ineens een stuk beter. Erg lekker bolletje peerijs!

Wel apart om te zien hoe zelfs een zintuig als smaak (wat kan daar nu mee mis gaan met 5 primaire smaken?) al door een kleine verwachting op een totaal verkeerd spoor wordt gezet. De zoetige peersmaak wordt geïnterpreteerd als een zure citroensmaak waar iets goed mis mee is. Mijn gewaarwording van de ijssmaak wordt dus meer bepaald door de gedachte aan het citroenijs dan aan de echte smaak van het peerijs, zuur en zoet zijn ineens niet meer te onderscheiden.

In dit geval was er geeneens sprake van een grote verwachting. Ik had zelf al gekozen voor het peerijs en het citroenijs stond niet heel hoog op mijn bucketlist. Het was niet meer dan een onbewuste gedachte. Mijn verwachtingen bepalen voor een groot gedeelte al hoe is iets zal gewaarworden. In hoeverre zal alles wat ik zie, hoor, voel, ruik, proef en ja wellicht ook denk, flink beïnvloed kan worden door mijn verwachtingen? Ik wil het geeneens weten. Ik hoor bijvoorbeeld wat ik wil horen en niet wat er gezegd wordt; ik zie bepaalde zaken net iets mooier dan ze in werkelijkheid zijn (de beroemde roze bril!) of ik proef een citroensmaak als ik peer eet. 

Weg dus met die verwachtingen en de wereld gewoon waar te nemen zoals deze zich openbaart. Voor een pure ervaring en een betere smaak.