Muziek als kunst

Er zijn een aantal bands waar ik altijd naar uit kijk als het nieuwe album uitkomt, op basis van het vorige album grote kans dat het weer een geweldig album zal zijn. Meestal zijn er redelijk wat luisterbeurten voor nodig voordat het album tot volle bloei voor me is gekomen. Ik wijt dit vooral aan de complexiteit en lange nummers van mijn favoriete muziek: symfonische rock. Voordat ik (met mijn gelimiteerde muziekaanleg) alle lagen en structuren kan doorgronden, zou de ouderwetse LP al bijna grijs gedraaid zijn. Soms begin ik er zelfs aan te twijfelen of het niet doodgewoon gewenning is en ik op deze manier iedere muziek mooi zal vinden. 

Maar het laatste album van één van de beste bands lijkt maar niet te vallen. Vele keren luister ik ernaar en iedere keer na een paar nummers schakel ik terug naar de radio of een andere CD. Ik hoor dat het album knap gemaakt is, afwisselend, knappe gitaar solo's, maar op de één of andere manier raakt het me niet. Tsja, deze band kan ook wel eens een dipje hebben. 

En dan ineens hoor ik dat ene couplet in het zevende nummer: 

Here we are safe, hid behind the wall
Just checking all cracks that could cause collapse
Here we are safe, lyin' in the mud
cause we gave up flyin' to prevent our fall, again

Wow, ik word meteen meegenomen in het daaropvolgende instrumentale gedeelte. Er gaat een storm aan emoties door mijn hoofd: verdriet en herinneringen aan de tijd dat ik me ook opsloot en niet durfde te vliegen. Dit alles op het ritme van de muziek. Als de gitaren na een paar minuten weer gaan liggen, komt mijn hoofd ook weer een beetje tot rust. Mijn emoties gaan hand in hand met wat de artiest precies met dit nummer heeft willen uiten, hij moet op zijn manier ook doorgemaakt hebben wat ik doormaakte. Vanaf nu valt heel het album op zijn plek: geniaal, van begin tot eind.

Geen rationele beslommeringen meer over technische opbouw en complexiteit van de muziek, maar gewoon pure emotie. Precies waarom fans van André Hazes vallen voor zijn levensliederen: het raakt je. Muziek wordt kunst als de emotie eraan gelinkt kan worden. Waarmee ik nu ook weer niet wil zeggen dat André Hazes' muziek nu meteen kunst is... 

 

Geïnspireerd door On the barren ground van album Eidos van Kingcrow