Spinning

Met een lichte tegenzin begeef ik me weer naar de sportschool. Waarom zou ik me vrijwillig weer helemaal in het zweet gaan werken?

Ik stel de spinningfiets op de juiste hoogte in en ga lekker infietsen. Nog niet te zwaar om even lekker op te warmen. De beats van Tiësto dreunen in de ruimte. De gedachtes aan mijn dagelijkse problemen vliegen nog door mijn hoofd. We beginnen aan de eerste (virtuele) beklimming, langzaam draaien we de weerstandsknop iedere keer een tikkie naar rechts. We komen uit het zadel, maken het onszelf nog wat zwaarder en de hartslag neemt toe.

We gaan over van het ene nummer naar het volgende. De gedachtes verdwijnen en ik ben me steeds bewuster van mijn lichaam. Mijn blik focust zich steeds meer op een stukje op de grond een paar meter voor me. Ik keer steeds meer in mezelf en zit helemaal in de flow. Na drie kwartier zijn we bij de slotklim aangekomen. Aangemoedigd door de instructeur en opgezweept door de muziek, komen we een laatste keer uit het zadel. Ik kan mijn adem nog net onder controle houden, zit echt helemaal aan mijn max. Ik zweet ondertussen niet meer maar het vocht stroomt gewoon uit mijn lichaam. 

Ik sluit mijn ogen en voel alleen maar mijn benen, adem en het ritme van de muziek is het enige dat nog telt. Ik pers het laatste restje energie uit mijn lichaam. Nog 20.... 10...5...3..2..1 en ik val terug in het zadel en haal de weerstand meteen van de pedalen af. Waar ik mijn ademhaling net nog onder controle had, schreeuwt mijn lichaam nu om zuurstof die ik met wijd opengesperde mond binnen probeer te krijgen. Vrij snel herstel ik en op een rustig muziekje fietsen we nog even uit. Mijn shirt is helemaal doorweekt en de drinkfles helemaal leeg.

Rotsvast vertrouwen

De rechter hersenhelft kijkt voor de zoveelste keer deze week verwonderd en ietwat bedroefd om zich heen. Is hij overbodig geworden? Wordt hij na meer dan 40 jaar trouwe dienst nu ineens ingeruild voor links? Gaan beslissingen nu ineens genomen worden met een rotsvast vertrouwen op de intuïtie in plaats van op feiten en waarheden?

De eerste keer was echt een shock geweest voor rechts. De eerste reactie op een leuke vrouw die ook kinderen bleek te hebben was nog lekker vertrouwd: lichte paniek, angst, NEE! Maar vanuit het niets was daar een rotsvast vertrouwen van zijn gastheer dat hij bij de eventuele vrouw van zijn dromen ook wel met haar kinderen zou kunnen omgaan. Waar was dat vertrouwen nu op gebaseerd? Helemaal niets. Kinderen zorgden altijd voor een gezonde dosis onrust. Dat was een feit, waarom dan nu zo'n rotsvast vertrouwen hebben? Ach, zal wel iets zijn met hormonen bij de gedachte aan die leuke vrouw. Gaat vanzelf over.

Maar de zondag erna was het helemaal niet over. Rechts moest toch ook erkennen dat de feiten er nu anders voorlagen. Met veel plezier speelden het neefje en nichtje met oom Pat, ze hadden plezier. Ja, er was ook veel rust toen het nichtje lichtelijk vermoeid haar hoofd tegen oom Pat aanlegde om even uit te rusten. Geen onrust deze keer met die drukke kids om zich heen. Ach, één zwaluw maakt nog geen zomer, dus dat rotsvast vertrouwen zal ook wel weer verdwijnen....

Maar dat rotsvast vertrouwen ging ook de dagen en weken daarna niet weg. Wat had links allemaal bekokstooft de laatste tijd waar rechts helemaal niets van wist? Voor zijn eigen lijfsbehoud, moet hij dan misschien maar eens met links een goed gesprek aan gaan, want dit kan zo niet langer.

Geïnspireerd door M. (kan er niets aan doen dat er zoveel namen met een M. beginnen, maar deze keer weer een andere M.!)

Wie ben ik eigenlijk

Hoe een tweetal mooie gesprekken mijn zelfbeeld wel een beetje op zijn kop zetten deze week.

Die zen lerarenopleiding die ik ga beginnen? Ja dat is iets wat echt bij mij past vindt de yogalerares. Hè? Een paar jaar geleden zou ik iemand voor gek verklaard hebben als hij/zij vond dat dit bij mij zou passen. Maar de yogalerares verklaar ik natuurlijk niet voor gek! Maar toch, zelfs nu ben ik er nog wat terughoudend in wie ik het wel en niet vertel. Ergens knaagt er blijkbaar nog iets in me dat ik hier zelf een ander beeld bij heb. OK, de yogalerares kent me dan wel alleen maar van de yogales, maar erg fijn om te horen dat iemand me zo ziet. Als iemand die me niet zo goed kent dit zo ziet, waarom zou ik (die mezelf toch het beste moet kennen!) mezelf dan ook niet zo kunnen zien?

Een week eerder iets soortgelijks. Tijdens een gezellig gesprek krijg ik ineens te horen “Maar ja, dat weet jezelf ook wel allemaal”. Nou, bedankt voor het vertrouwen, maar... dat weet ik wel maar eigenlijk ook weer niet.. Of beter ik weet het wel maar ik weet niet dat ik het weet. Of nog beter: ik weet niet dat anderen dat weten.

Het toverwoord bij deze beide gevallen is zelfbeeld. Ik denk dat mijn zelfbeeld nog een paar jaar achterloopt bij mijn huidige ontwikkeling, maar blijkbaar straal ik dat wel uit en wordt het wel door anderen opgemerkt. Denk dat ik me de komende tijd maar een wat groter ego op dit gebied ga aanmeten!

Geïnspireerd door H. en K.

Een stukje voorlezen

Wat kan er nu moeilijk aan zijn. Gewoon een stukje tekst voorlezen aan een groep van een man (en vrouw) of twintig. Doen we al sinds de lagere school. Ik probeer de tekst zo helder mogelijk voor te lezen en de boodschap van het stukje over te brengen. Ik lees de tekst voor het eerst en probeer snel de juiste accenten aan te brengen. Saai moet het natuurlijk ook niet zijn, vallen mensen alleen maar van in slaap. Aan het einde van de alinea heb ik eigenlijk geen idee wat ik precies heb voorgelezen. Achteraf merk ik dat ik mezelf misschien ook wel een beetje wilde presenteren, ik ben tenslotte net nieuw in deze groep. 

Mijn toehoorders hebben waarschijnlijk ook geen idee wat ik precies heb voorgelezen. De opdracht was om eens niet naar de inhoud van mijn verhaal te luisteren, maar naar de vorm. Wat kon er afgeleid worden over mij op de manier hoe ik het stukje voordroeg, wat viel op en wat zou je mij willen vragen.

Iedereen krijgt even de tijd om zijn observaties op een rijtje te zetten en dan krijg ik de terugkoppeling. Wel spannend! Wat ga ik allemaal over mezelf leren? Mijn intentie om de boodschap met de juiste accenten over te brengen blijkt te worden opgevat als dwingend, belerend en een toon van “het is maar dat je het weet”. Mmm, niet mijn (bewuste) bedoeling maar als het zo opgevat wordt.... De vragen die ik krijg slaan ook wel twee keer de spijker op de kop: Wat zou ik vinden als niemand me zou begrijpen (ahhhhh, kleine nachtmerrie) en of ik wel eens overenthousiast ben (Nee, natuurlijk niet, hoe kom je daar nu bij....). 

Het volgende stukje wordt voorgelezen. Vanaf het begin hoor ik een kerkelijke galm. Op mijn vraag of de persoon wellicht vroeger veel in de kerk heeft voorgedragen wordt meteen bevestigend geknikt.

Een mooie les in non-verbale communicatie!