Hoe een
tweetal mooie gesprekken mijn zelfbeeld wel een beetje op zijn kop
zetten deze week.
Die zen lerarenopleiding die ik
ga beginnen? Ja dat is iets wat echt bij mij past vindt de
yogalerares. Hè?
Een paar jaar geleden zou ik iemand voor gek verklaard hebben als
hij/zij vond dat dit bij mij zou passen. Maar de yogalerares verklaar
ik natuurlijk niet voor gek! Maar toch, zelfs nu ben ik er nog wat
terughoudend in wie ik het wel en niet vertel. Ergens knaagt er
blijkbaar nog iets in me dat ik hier zelf een ander beeld bij heb.
OK, de yogalerares kent me dan wel alleen maar van de yogales, maar
erg fijn om te horen dat iemand me zo ziet. Als iemand die me niet zo
goed kent dit zo ziet, waarom zou ik (die mezelf toch het beste moet
kennen!) mezelf dan ook niet zo kunnen zien?
Een week eerder iets soortgelijks.
Tijdens een gezellig gesprek krijg ik ineens te horen “Maar ja, dat
weet jezelf ook wel allemaal”. Nou, bedankt voor het vertrouwen,
maar... dat weet ik wel maar eigenlijk ook weer niet.. Of beter ik
weet het wel maar ik weet niet dat ik het weet. Of nog beter: ik weet
niet dat anderen dat weten.
Het toverwoord bij deze beide gevallen
is zelfbeeld. Ik denk dat mijn zelfbeeld nog een paar jaar
achterloopt bij mijn huidige ontwikkeling, maar blijkbaar straal ik
dat wel uit en wordt het wel door anderen opgemerkt. Denk dat ik me
de komende tijd maar een wat groter ego op dit gebied ga aanmeten!
Geïnspireerd door H. en K.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten