Met een lichte tegenzin begeef ik me
weer naar de sportschool. Waarom zou ik me vrijwillig weer helemaal
in het zweet gaan werken?
Ik stel de spinningfiets op de juiste
hoogte in en ga lekker infietsen. Nog niet te zwaar om even lekker op
te warmen. De beats van Tiësto dreunen in de ruimte. De gedachtes
aan mijn dagelijkse problemen vliegen nog door mijn hoofd. We
beginnen aan de eerste (virtuele) beklimming, langzaam draaien we de
weerstandsknop iedere keer een tikkie naar rechts. We komen uit het
zadel, maken het onszelf nog wat zwaarder en de hartslag neemt toe.
We gaan over van het ene nummer naar
het volgende. De gedachtes verdwijnen en ik ben me steeds bewuster
van mijn lichaam. Mijn blik focust zich steeds meer op een stukje op
de grond een paar meter voor me. Ik keer steeds meer in mezelf en zit
helemaal in de flow. Na drie kwartier zijn we bij de slotklim
aangekomen. Aangemoedigd door de instructeur en opgezweept door de
muziek, komen we een laatste keer uit het zadel. Ik kan mijn adem nog
net onder controle houden, zit echt helemaal aan mijn max. Ik zweet
ondertussen niet meer maar het vocht stroomt gewoon uit mijn lichaam.
Ik sluit mijn ogen en voel alleen maar
mijn benen, adem en het ritme van de muziek is het enige dat nog
telt. Ik pers het laatste restje energie uit mijn lichaam. Nog 20....
10...5...3..2..1 en ik val terug in het zadel en haal de weerstand
meteen van de pedalen af. Waar ik mijn ademhaling net nog onder
controle had, schreeuwt mijn lichaam nu om zuurstof die ik met wijd
opengesperde mond binnen probeer te krijgen. Vrij snel herstel ik en
op een rustig muziekje fietsen we nog even uit. Mijn shirt is
helemaal doorweekt en de drinkfles helemaal leeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten