Bloesem

Geïnspireerd door Anais Nin: En de dag brak aan dat het risico om in de knop te blijven pijnlijker was dan het risico om te bloeien.

Op zoek naar emoties

Dat is weer eens iets anders dan eieren zoeken met Pasen. Dit jaar op zoek naar emoties! 

Waarom zou ik daar nu op zoek naar gaan? Emoties zijn al erg genoeg als je ze overkomen. Tenminste, zo keek ik er een paar jaar geleden wel tegenaan. Vooral niet teveel aandacht aan geven, er lekker een rationele verklaring voor zoeken zodat ze snel weer naar de achtergrond verdwijnen.

Afgelopen maanden heb ik al aardig geleerd om ook van emoties te genieten, ze te accepteren en niet meteen naar de achtergrond proberen te drukken. Ja, ook negatieve emoties als verdriet. Laten we eerlijk zijn: als ik van iets emotioneel wordt dan raakt het me, dan is iets belangrijk voor me, het brengt me in beweging!

Maar nu keer ik het eens om. De afgelopen weken brengt iets me in beweging, iets is belangrijk voor me, iets bepaalt mijn doen en laten. Maar ik heb geen flauw idee wat. Ik zoek naar antwoorden, naar het waarom. Ik voel dat de antwoorden die ik mezelf geef geen emotie oproepen. Ik zit nog op het verkeerde spoor, er moet iets op de achtergrond spelen. Wat raakt me toch zo onbewust?

Dus: op zoek naar de verborgen emotie als een verborgen paasei! Wel zo toepasselijk dit weekend.

Inner worlds, outer worlds

Het gevaar van veel mediteren en aanverwante literatuur lezen is dat je iets te zweverig wordt en het contact met de aarde een beetje verliest. Daar was ik eigenlijk nooit echt bang voor bij mezelf, tot afgelopen vrijdag. Filmpje kijken met een paar vrienden: Inner worlds, outer worlds.

Dit is wel het meest zweverige dat ik ooit heb gezien. In hoog tempo worden alle elementen van Oosterse filosofie (Kundalini, Chakra's, tantra, boeddhisme) verbonden met de zwaartekracht van Einstein, fractals, golven, Fibonacci reeks en spiralen. Soms is het ver gezocht (wie ziet er nu boeddhafiguur in een fractal?), soms is het met elkaar in tegenspraak voor mijn gevoel.

Maar hoe zweverig het ook is, ik kan het volgen (help!), het is onderhoudend, daagt de geest uit en geeft ook wel weer een mooie samenvatting van heel zaken die ik de afgelopen jaar geleerd heb met zen: over de rol van gedachtes, over verbondenheid, over in contact staan met de natuur. 

Dat laatste is meteen ook wat ik meeneem uit deze serie: waar de natuur achteloos overal Fibonacci reeksen volgt in ananassen, bloemen, sterrenstelsels heeft de mens hier allemaal ingewikkelde wiskunde voor nodig om dit na te doen. Als we een beetje dichter bij de natuur zouden staan en ons gevoel zouden volgen als een groeiende dennenappel of slakkenhuis zonder één hersencel, zouden we dan ook niet vanzelf deze reeks volgen? Zou een dennenappel nu echt weten dat zijn groei voldoet aan de geweldige formule: 

Geïnspireerd door Inner worlds, outer worlds. Gratis te bekijken via youtube.

Zomertijd

Vanuit de sneeuw loop ik regelrecht de zomer in. De zomertijd gaat in, lange zwoele avonden (en het is pas maart!), heerlijke temperaturen om weer buiten te fietsen, heerlijk mediteren op het balkon. Zou wel buiten willen slapen!

Iedere dag groeien de blaadjes aan de appelboom. Ik zie ze als in een time-lapse video dag na dag uit de boom tevoorschijn komen. Tot slot een vrije dag op vrijdag. Ik neem heerlijk de trein naar mijn werk.

Wat een heerlijk gevoel.

Bevestiging

Wat een geweldige week. Ik was een weekje in de sneeuw in Oostenrijk. Mooie bergtochten gemaakt met mooi weer en een geweldig gezelschap. Veel meer zou ik eigenlijk niet wensen, maar er was net iets meer deze keer ten opzichte van vorige vakanties dat het zo geweldig maakte: ik werd gedurende de week bevestigd waar ik momenteel sta en waar ik mee bezig ben.

Lichamelijk zat ik heerlijk in mijn vel, na wandelingen van 10 uur was ik nog fit als een hoentje, ik kon uren verse sporen trekken om weer bij een volgend topje te komen. Tijdens de enkele korte meditatie merkte ik dat ik rustig in mijn hoofd was. Met de groep was het reuze gezellig en maar kon toch ook mezelf zijn. 

Verder was ik bewust van mijn beperkingen: de onzekerheid bij het geven van een yogalesje op een mistige dag in de berghut, het soms even dwarsliggen door me niet aan afspraken te houden. Tsja, dat is nu even waar ik sta. Work in progress zullen we maar zeggen.

Maar wellicht het mooiste was nog dat ik me bewust van oude gewoontes die er nu niet waren: geen grote teleurstelling als de tocht anders liep als gewenst, geen zorgen en ongeduld als het allemaal niet snel genoeg ging maar volop vertrouwen in de groep. Ook klampte ik me niet vast aan één persoon in de groep maar kon met iedereen op zijn tijd omgaan en aandacht geven.

Samengevat: wat een geweldige week! Of had ik dat al gezegd?