Complimentje

“Goh wat zit je haar leuk” dacht ik toen ik de zenlerares in Nijmegen zag. Maar nee, om dat nou zomaar te zeggen, kwam eigenlijk geeneens in me op.

De zenles die volgt heeft als oefening, juist ja hoe toepasselijk: complimentjes geven en ontvangen. Eerst de complimentjes geven: toch best wel lastig om dat bij een onbekende te doen, maar door goed naar me gevoel te luisteren lukt dat helemaal niet slecht. Ik kreeg helaas niet de kans de zenlerares mijn complimentje over te brengen.

Maar dan, oeff, complimentjes ontvangen blijkt nog veel lastiger: “Wat een leuke blouse heb je aan!” (ach, toevallig gister een familiefeestje gehad..), “Wat ben je ontspannen in deze nieuwe omgeving” (ach, ik was hier vorige week ook al, dus niet zo nieuw..), “Wat een toewijding om zomaar een les in Nijmegen te volgen vanuit Zeist.” (ach, ik werk in Nijmegen dus was toch in de buurt..). Waarom kan ik niet gewoon het compliment in ontvangst nemen in plaats van het continue af te zwakken?

Het huiswerk is bijna voorspelbaar: geef in het dagelijks leven ook eens wat meer complimentjes. Nou, daar komt ie dan eindelijk: Goh Rozanne, wat zat je haar leuk!

Proeverij

Na mijn sesshin rook ik ineens stukken beter en hoorde ik veel beter. Tijd om eens aan een volgend zintuig te gaan werken! Ik sla een aantal verschillende soorten van mijn favoriete drank in en ga iedere avond met extra aandacht proeven. 

De eerste soort smaakt een beetje houterig, iets aards van takjes en twijgjes. Een fijne smaak met bite zeg maar. De volgende dag proef ik vooral een smaak van bloemen, subtiel en niet overheersend. Vanaf dat moment is dit meteen een zekerheitje bij het ontbijt. De volgende avond een reeds bekende zachte smaak als ik terugkeer naar iets wat al langer in de kast stond: de zachtheid streelt gewoon mijn tong, maar aan de andere kant niets wat er nu uitspringt. Weer iets totaal anders dan de avonden daarvoor. De laatste avond in de smaaksessie dan een mok van wat de beste moet zijn, maar ik schrik van de bijna te sterke smaak. Vooral in de nadronk. Een bladerige smaak.

Iedere smaak roept een soort andere emotie op en de dagen/weken erna kies ik iedere avond op gevoel voor de smaak waar ik me dan het beste bij voel. De smaken verdiepen zich, de sterke bladsmaak went en krijgt zijn eigen dynamiek. 

Waar ik het in nu precies over heb? Nee, geen whiskey of wijn voor mij bij het ontbijt hoor. Ik ben aan de groene thee gegaan: Sencha, Jasmijn of Kukicha. Ik kan ze ondertussen blindelings onderscheiden!

Enig nadeel: een groene thee uit een zakje is vanaf nu een beetje een afknapper als je de hemelse smaken van vers gezette losse groene thee gewend bent. Een beetje zoals een wijnkenner die ook niet meer genoegen neemt met een goedkoop wijntje.

6a

Het doel van dit jaar: 6a! Dit heeft wellicht wat toelichting nodig: het is een niveau van indoor klimmen. Hoe hoger het getal hoe moeilijker. Afgelopen week was het plotseling zover: met een laatste krachtsinspanning kwam ik boven en had ik ineens een 6a uitgeklommen! Mission accomplished!

Was ik nu trots, was ik nu blij? Nou, eigenlijk niet...

Nee, ik ga niet een spiritueel verhaal ophangen dat de weg naar het doel belangrijker is dan het doel zelf. Het jaar is eigenlijk pas net begonnen dus de weg was nog te kort.

Wat is dan het probleem? Het was te makkelijk! Ik loop al weken met een 5c te klooien die een grote uitdaging vormt, er zijn een aantal 5c+ routes die wel lukken, een aantal waar ik nog geeneens aan begonnen ben. Onlangs klom ik nog een 5b+ met een grote overhang: hoe trots ben ik dat ik deze net als die 6a bijna in één keer weet uit te klimmen. Wie heeft deze 6a in godsnaam gewaardeerd als 6a? Ik zou er een 5b+ van maken, misschien zelfs een 5b. Tsja, die 5c route die niet wil lukken, dat is een 6a voor mij, maar die lukt nog niet helemaal, wat zal ik trots zijn als ik die kan uitklimmen!

Die 6a staat voor een stukje uitdaging die ik zoek. Die waardering kan alleen ik er aan geven op basis van gevoel, van inspanning die nodig was, hoe ik me in de route moet vastbijten voordat het lukt deze uit te klimmen. Niet door iemand die de route bouwt of waardeert.

Ik pas mijn doel aan: nee, niet naar 6b, maar naar uitdagende routes klimmen en iedere keer een stukje verder komen en soepeler klimmen. Geen externe eis maar een interne eis, geheel op mezelf afgestemd.

Tattoo

Langzamerhand is het idee gaan groeien in me. Eerst stond het me totaal tegen. Wat later kon ik het me eigenlijk wel heel goed voorstellen. En nu moet ik het denk ik gewoon maar eens gaan doen: een tattoo.

Het geeft me denk ik een heel sterk gevoel. Zo'n symbool voor iets dat heel belangrijk voor me is op mijn lichaam gegraveerd. Iets dat je dan altijd met je mee zult dragen en je kracht en energie geeft. Wat je als het ware altijd voelt branden en je energie geeft als je er weer aan denkt. Nee, geen naam van een geliefde of een spreuk of iets anders dat nu even belangrijk voor me is. Het moet iets voor altijd zijn, iets waar ik nooit spijt van zal krijgen.

In de sauna afgelopen weekend weet ik het ineens. De vele getatoeëerde lichamen zullen wel de inspiratie zijn voor welke tattoo ik wil laten plaatsen op welk intiem plekje. Het is de meest zenvolle tattoo die ik me kan voorstellen. Deze tattoo zal me veel kracht geven. Zelfs als ik een hekel aan Zen en meditatie zal krijgen, zal deze tattoo nog steeds toepasselijk zijn.

Inmiddels zijn we twee dagen verder en kan ik niets anders zeggen dat alle ideeën die ik van te voren hierover had helemaal zijn uitgekomen. Ik kan er ieder moment van genieten.

Ook zo benieuwd?