zaterdag 20 januari 2018

Kramp

Wellicht dat je pas na een massage echt kan voelen hoe ontspannen je lijf kan zijn. Hoe ontspannen je er van te voren ook in denkt te stappen, de masseur weet toch altijd feilloos die paar krampplekjes bloot te leggen en na afloop ben je nog meer ontspannen.

Dit is een beetje het gevoel wat ik van afgelopen weken overhoud. Er gaan maar 24 uur in een dag en die hele leuke vrouw in mijn leven had ook wat tijd nodig. En dat ging even ten koste van het mediteren. De laatste paar weken heb ik dit weer kunnen oppakken en alles een plaats gegeven in mijn leven. Het is mooi te zien wat meer mediteren me toch weer brengt.

Kleine ergernissen, gehaast zijn, stress. Het hinderde me niet echt allemaal en het was niet heel veel, maar nu lijkt dit alles net nog iets meer langs me heen te glijden. Net als massage ontspanning voor het lichaam is, is meditatie de ontspanning voor mijn brein. Al die kleine dingetjes die de hele dag stroef lopen, blijken niets meer dan krampjes in mijn hersenen te zijn!


vrijdag 12 januari 2018

Vele hemels boven de zevende

Leuk! Naar de film. Van te voren kijk ik even naar wat recensies. Vijf sterren in de eerste krant: een lovende recensie over een kunstwerkje. Twee sterren in de volgende krant: een net niet vernietigende recensie over een film die een mooi boek tot oneliners reduceert.

Benieuwd en vol zin ga ik naar de film en geniet. Ik zie het kunstwerkje met geweldig mooie beelden, het mooie verhaal hoe cru het leven kan zijn en een dramatische wending. Maar ja, als je er eenmaal op gaat letten: inderdaad, veel scènes worden wel met een oneliner beëindigd.

Wat zeggen we nu over die recensies? Wie had er gelijk? Ik had gelukkig niet de ballast van de voorkennis van het boek en kon er onbevangen naar kijken. Van ieder standpunt is wel iets te zeggen. Bij mij overheerste het gevoel van de eerste recensie maar dat kan na het lezen van het boek zomaar weer verandert zijn. Alles is niet zo zwart-wit zoals men ons graag doet geloven.





zondag 7 januari 2018

Handtekening

Het huiswerk van de laatste zenles voor de kerstvakantie: 1000 keer je handtekening zetten. De eerste reactie is van: "Wat heb ik fout gedaan voor dit strafwerk?"

Dit ebde tijdens de vakantie zelf nog een beetje na. Nee, dat ga ik echt niet doen. Wat is het nut hiervan? Ik voel de weerstand, ik voel de strijd.

En toch doe ik het. Soms moet je vertrouwen hebben in de opdracht en de lerares, soms moet je je open stellen voor het nieuwe. en het pad maar begaan. Soms wellicht beiden om het dan toch maar te gaan doen dus daar gaan we dan maar! Vijf A4'tjes later heb ik de 1000 gehaald, ja ja zeer nauwkeurig geteld! (Wat zegt dat nu weer over me?).

En wat het me geleerd heeft? Naast het voelen van die weerstand voor een opdracht, realiseerde ik me bij iedere laatste handtekening op een pagina dat deze als een echte handtekening voelt, een handtekening waarmee ik mijn goedkeuring voor iets geef, de handtekening waar ik echt achterstaat en die met overtuiging op het papier wordt gezet. Moet ik nu dus concluderen dat ik pas vijf handtekeningen gezet heb en er nog 995 te gaan heb?

Oost West Zeist best

Een stukje geschreven voor het Zeistermagazine:

Een greep uit het assortiment van de nieuwe Kramer & van Doorn boekhandel: drie boeken over Ikigai, titels als “Dingen die je alleen ziet als je er tijd voor hebt”, en “Vaarwel spullen: minder bezit, meer geluk” over Japans minimalisme. Met al deze Oosterse wijsheden waan ik me meer in een boekhandel in de zusterstad Yamada in Japan dan in Zeist. Er is duidelijk vraag naar en het verkoopt goed.

De Kramer & van Doorn uitlopend, struikel ik bijna over de renovatiewerkzaamheden van de Slotlaan. Het centrum van Zeist vernieuwt! Geïnspireerd door de Oosterse wijsheden mijmer ik over verandering. Met de tegeltjeswijsheid “Vroeger was alles beter” kunnen we niet heel veel in het huidige nu. Natuurlijk, een paar jaar geleden was het aanbod in het centrum van Zeist een stuk breder. De Free record shop, de V&D, elektronicazaak Klein, de Kijkshop: helaas het is niet meer. Maar zoals altijd: tijden veranderen. We vinden het allemaal heerlijk om thuis te winkelen bij bol.com en dat heeft zijn weerslag op het straatbeeld als we ons beeldscherm weer neerklappen en in de echte wereld belanden. 

In Zeist zien we de Oosterse wijsheden niet alleen op papier maar ook in praktijk gebracht. De leegte van de verlaten winkels herbergt potentie. De boekhandel achter mij is hier het levende bewijs van. Na bijna 25 jaar op de 1e Hogeweg vertoefd te hebben, is deze nu gevestigd in een groot, licht pand: een prachtige winkel, zoals ze het zelf terecht zeggen. Maar ook de uitbreiding van de C’est Bon en de vele lunch- en koffiezaakjes laat zien dat Zeist zeker meer dan levend is. De gemeente heeft dat ook begrepen met de grootschalige renovatie van de Slotlaan en het Emmaplein. 

Aangekomen op dat Emmaplein, kijk ik vol verbazing naar de bomen voor de Albert Heijn: nooit geweten dat die mooie Japanse tempelbomen ook in Zeist te vinden waren? Voor iets bijzonders hoef je soms niet heel de wereld rond te reizen. Maar ja, niet alles uit Japan is positief: wat stinken die ginkgo vruchten als ze in de herfst liggen te rotten op de grond. Maar zoals met wel meer in het leven: de eerste indruk is niet altijd de goede. Binnenin deze stinkende vrucht is de ginkgo noot te vinden waaraan verschillende geneeskundige krachten worden toegewezen. Niet slecht voor zo'n stinkende vrucht op de grond in het centrum van Zeist.

Mijn maag begint ondertussen te rommelen en ik besluit een absolute heerlijkheid uit Japan te kopen: Sushi. Mijn lievelingseten! Altijd smullen, waar je het ook koopt en dat kan op verrassend veel plekken in Zeist. Toegegeven, voor de lekkerste sushi moet je toch echt naar Japan.

Ik vervolg mijn route naar nog stukje Japan in Zeist. Op de Wilhelminalaan, boven in Villa Silva huist de zendo van Bettina Zevenbergen van Zen.nl. Zendo? In gewoon Nederlands een meditatieruimte. De ruimte is op zijn Japans strak ingericht om juist even geen afleiding te hebben van alle impulsen die de hele dag om onze aandacht schreeuwen. Even tijd om de aandacht naar binnen te richten. Zenmeditatie is voor mij te vergelijken met mentale fitness. Niet alleen het lichaam maar ook de hersenen soepel houden. Soepel voor alle veranderingen die om ons heen gebeuren. Niet verstarren in het verleden maar vol vertrouwen open staan voor de toekomst en de nieuwe mogelijkheden die zich aanbieden. Inderdaad, precies zoals in Zeist nu gebeurt.

Foto: Bettina Zevenbergen

 

maandag 1 januari 2018

Guppy

Wat een raar idee ineens om zo met zijn tweeën te eten. Het is bijna stil en sereen. Op de één of andere manier mis ik de reuring van Guppy. Als ze er wel is, is het gedoe en nu is het gedoe een gemis. En dat is eigenlijk best bijzonder. 

Een paar maanden geleden was het de grote drempel voor me om over te stappen: Guppy voor het eerst ontmoeten. Een jaar daarvoor schrok het idee van een Guppy om me heen me helemaal af, maar ik had al wel bedacht dat bij de juiste vrouw dit ook wel goed zou komen. Onwennig liep ik die drempel van de kamer over die ik al zo vaak overgegaan was. Het klikte vanaf het eerste moment.

Zo aan het einde van de kerstvakantie blijkt dan ineens wat voor een proces zich sindsdien heeft afgespeeld, vooral door een paar dagen dag en nacht (vooral 's ochtends veel te vroeg) met Guppy op te trekken. Ineens even een flits van: ik mis hier iemand. Het raakt me.