Hijgend loop ik de berg op. Ben net in
Oostenrijk aangekomen, meteen uit de auto gesprongen, alle
wandelkleding aangetrokken , rugzak gepakt en meteen op pad gegaan.
Ik neem nu even rust om op adem te komen om daarna weer vol door te
lopen. Vijf minuten later stop ik wederom, beetje oververhit en flink
zwetend. Tijd om maar wat kleding uit te trekken en in T-shirt snel
weer verder te gaan.
Nee, ben niet meer zo verward
als vorige week en ben zeker niet helemaal gek geworden. Grappige is
dat ik me volledig bewust ben van mijn gehaast en onrust. Deze
laatste momenten zijn een soort climax van iets dat een paar weken
geleden langzaam opkwam. Heb toen besloten hier niet al teveel vragen
bij te stellen en gewoon naar mijn lichaam te luisteren en er heel
bewust mee om te gaan. Eerst wilde ik wel weer een keer naar
Singapore, zo vlak voor het paasweekend wilde ik naar de sneeuw.
Niets mis mee, geen tekenen van een verwarde man. Oostenrijk is het
geworden en ben zelfs relaxed naar Oostenrijk toe gereden, maar nu
het
(wat het ook moge zijn) dan bijna zover is laat ik het maar even
begaan. Ik weet dat het gekkenwerk is zo de berg op te rennen, maar
het zij zo.
In de paar uur daarna voel ik dat de
drang inderdaad langzaam wegebt. Het gehaaste valt weg, ik kan een
diepere laag rust aanboren. Ik lijk het
gevonden te hebben. Wat het is? Weet het eigenlijk
niet precies. Kan een heel rationeel verhaal opstellen van zoeken
naar vrijheidsgevoel, over hoe ik dit wellicht de vorige
vakantie met de barre omstandigheden niet kon vinden. Kan er nog
veel meer bij halen (voel ik me niet vrij in mijn dagelijks leven?), maar het doet er eigenlijk niet toe. Het is zoals
het is (of beter gezegd was), en dat is goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten