zaterdag 2 april 2016

Drang

Hijgend loop ik de berg op. Ben net in Oostenrijk aangekomen, meteen uit de auto gesprongen, alle wandelkleding aangetrokken , rugzak gepakt en meteen op pad gegaan. Ik neem nu even rust om op adem te komen om daarna weer vol door te lopen. Vijf minuten later stop ik wederom, beetje oververhit en flink zwetend. Tijd om maar wat kleding uit te trekken en in T-shirt snel weer verder te gaan. 

Nee, ben niet meer zo verward als vorige week en ben zeker niet helemaal gek geworden. Grappige is dat ik me volledig bewust ben van mijn gehaast en onrust. Deze laatste momenten zijn een soort climax van iets dat een paar weken geleden langzaam opkwam. Heb toen besloten hier niet al teveel vragen bij te stellen en gewoon naar mijn lichaam te luisteren en er heel bewust mee om te gaan. Eerst wilde ik wel weer een keer naar Singapore, zo vlak voor het paasweekend wilde ik naar de sneeuw. Niets mis mee, geen tekenen van een verwarde man. Oostenrijk is het geworden en ben zelfs relaxed naar Oostenrijk toe gereden, maar nu het (wat het ook moge zijn) dan bijna zover is laat ik het maar even begaan. Ik weet dat het gekkenwerk is zo de berg op te rennen, maar het zij zo. 
 
In de paar uur daarna voel ik dat de drang inderdaad langzaam wegebt. Het gehaaste valt weg, ik kan een diepere laag rust aanboren. Ik lijk het gevonden te hebben. Wat het is? Weet het eigenlijk niet precies. Kan een heel rationeel verhaal opstellen van zoeken naar vrijheidsgevoel, over hoe ik dit wellicht de vorige vakantie met de barre omstandigheden niet kon vinden. Kan er nog veel meer bij halen (voel ik me niet vrij in mijn dagelijks leven?), maar het doet er eigenlijk niet toe. Het is zoals het is (of beter gezegd was), en dat is goed.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten