Krak. In tientallen stukjes breekt de
walnoot uiteen in mijn hand. De stukjes noot moet ik nu scheiden van
de vele stukjes schaal. Dat moet beter kunnen. Beetje bij beetje leer
ik de notenkraker, de noot en mezelf op elkaar af te stemmen en mijn
schaaltje met kruimels wordt later ook gevuld door kwart, halve en
zelfs hele “hersenen”. Voor iedere noot moet de afstemming
opnieuw, geen noot is hetzelfde en dat samen met mijn ongeduld geeft
regelmatig een hoop notengruis. Een mooie Zenoefening in afstemming,
aandacht en geduld om wat lekkers te eten te krijgen, terwijl ik
lekker buiten in het zonnetje zit op mijn vrij dag.
Het gaat steeds beter totdat: Kreck...
Mmm, dat is geen krak. Deze keer blijkt de noot sterker dan de tang.
Bij gebrek aan beter schakelen we over op een combinatietang. Het
beproefde recept blijkt niet meer te werken en er ontstaat weer een hoop notengruis. De combinatietang is duidelijk niet zo geschikt voor deze
taak, maar met veel oefenen, de nodige aandacht, enige frustratie en
natuurlijk de afstemming lukt het ook nu een paar keer om mooie halve
noot in mijn schaaltje te krijgen.
Als ik me na de laatste noot omdraai om het afval op te
ruimen, komt er vanuit het niets een grote zwarte vogel aan. Hij
landt naast mijn schaaltje, pakt zonder enige twijfel één van mijn
topexemplaren en vliegt weg. Ik sta helemaal perplex. Hebben we daar
al die moeite voor gedaan? Ik kan er al snel hartelijk om lachen en
hopelijk heeft hij net zo genoten van een heerlijke verse walnoot als
ik. Bedankt voor de walnoten schoonzusje!
Hoe het afliep met de niet te kraken
noot: gewoon de hamer erop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten