Kensho

Ik zal deze week de naam van het blog eens wat eer aan doen! Eens kijken wat ik ook alweer zelf heb opgeschreven: “Kensho is het zien van de eigen natuur. In mijn blog wil ik mijn Kensho momenten met jullie delen, gewoon de kleine momenten in het dagelijks leven die weer wat inzicht geven in mijzelf.”

Ik schrijf hier natuurlijk iedere week over, wellicht niet zo expliciet. Maar ook een walnoot geeft een inzicht! Wat zijn immers jouw walnoten in het leven? Ik kom ze overal tegen....

Nou, vandaag tijdens het wielrennen was daar ineens zo'n momentje. Ik had ergens gelezen over de opleiding tot sushi chef in Japan: de eerste paar jaar is gewoon keukenhulpje zijn, oftewel schoonmaken en borden wassen. Alleen maar toekijken hoe de meester zijn werk doet zonder ook maar één sushi te maken. Iets soortgelijks hoor je over het leerproces voor boogschieten: heel veel bogen aanspannen, maar voordat je je eerste pijl mag afschieten, ben je wel even verder.

Zo kan ik ook kijken naar mijn rol als assistent bij de Zen lessen in plaats van er soms teveel mee bezig te zijn om iets concreets toe te voegen aan de lessen. Ook zonder enige bijdrage is er wellicht een bijdrage en leer ik ervan!

Op eigen benen staan

Voor de vijfde keer sta ik binnen no time weer op de grond. Vol goede moed begin ik nogmaals aan het toch wel lastige begin van de 5b+ klimroute. Maar binnen enkele tellen sta ik voor de zesde keer weer beneden en besluit ik het even te laten voor wat het is. Ik krijg geen vat op dat ene greepje die ik toch echt nodig heb om mezelf in balans te houden. Nu heb ik pap in mijn armen. 

 

Mijn klimmaat neemt het over en besluit dezelfde route te doen. Nog voordat ik met mijn ogen kan knipperen is hij al voorbij de voor mij onoverkomelijke barrière. Dat zag er wel heel makkelijk uit.

Ik besluit het nog een keer te proberen. Het moet en zal me gewoon lukken. Ik krijg een kleine tip: mezelf niet in balans houden met mijn armen maar gewoon op mijn eigen benen gaan staan. Sterker nog: door één voet van de muur los te laten (WAT, ben je gek!!) MOET ik wel op het andere been staan en ben ik ineens in evenwicht. Dat kleine greepje voor mijn hand heb ik alleen nog maar nodig om een beetje bij de muur te blijven en niet om aan te hangen. Voor ik het weet ben ik ook voorbij de volgende lastige passage. Wat was daar nu moeilijk aan?

Balans, op eigen benen staan, teveel leunen op anderen, het juiste evenwicht vinden tussen alles alleen willen doen en op anderen vertrouwen, loslaten. Allemaal onderwerpen waar ik in het dagelijks leven erg mee bezig ben. Besef nu pas hoe subtiel het kan zijn.

Bedankt voor de wijze levensles R-J!

Rust en onrust

Ineens was daar de rust. Je kwam naast me lopen en voor mij was er klik. Een klik van rust, een klik van niet moeten, een klik van niet iets najagen van een frustratie van eenzaamheid of wat dan ook. Nee, gewoon rust en vertrouwen.

Ik voelde me de week daarna als een duif. Het maakte zelfs niet uit of ik je ooit nog zou zien, of ik nog contact met je zou hebben. Ik zweefde, maar niet op een roze wolk. 

 

Maar mijn geluksthermometer begon langzaam te dalen toen we wel iets hadden afgesproken, toen je wel de e-mails om de dag beantwoordde. Beetje bij beetje zag ik allerlei gedachtes voorbijkomen. Maakte het me echt niets uit? Twee weken later kon ik dat toch niet meer volhouden.

Ik merkte dat ik het spannend vond. Ik had nu niet het vertrouwen dat, zoals het zou gaan, dat dat goed zou zijn. Verwachtingen... onrust.... veel gekwebbel... niet helemaal mezelf, of misschien beter, helemaal niet mezelf. Waar was die rust?

Thuis gekomen merkte ik dat het weer goed was zoals het was geweest. Geen enkele verwachting uitgekomen, en om eerlijk te zijn, dat lucht alleen maar op. Ik dommelde lekker in slaap in de zon op het gras. De rust was terug, ik voelde me weer vrij als een vogel.

Geïnspireerd door M.

Ervaringsles

Tsja, daar lig ik dan op een maandagavond in een gezellige huiskamer op een yogamatje met een opgerold kleed onder mijn rug ter hoogte van mijn BH bandje (waar dat dan ook precies is, maar dat was toch echt de instructie...). Op mijn oproep voor een ervaringsles yoga kreeg eigenlijk uit niet geheel onverwachte hoek respons van een vriendin van mij die yogalessen geeft. Daar ging ik maar wat graag op in, lang leve de sociale media! Als tegenprestatie meteen voor mij een goede oefening in het geven van een cadeautje!

Bij de eerste oefening lig ik me er vooral heel bewust van te zijn wat ik nu aan het ervaren ben. Ik zal en moet er natuurlijk wel een blogje over schrijven en dan moet ik alles wel goed op het netvlies hebben. Wat ik op dat moment ervaar? Bijna voorstelbaar: niet de ervaring waarvoor ik gekomen was, maar een hoop gedachtespinsels.

Maar de duidelijke en rustige stem van de vriendin leidt ons door de eerste oefening om de borst te openen door de schouders naar achter te brengen. Grappig. In het dagelijks leven laten we de schouders al snel hangen, sluiten de borst en daarmee onze ademhaling. Met aandacht voor de ademhaling komt het lichaam en de geest ook al snel tot rust. Ook bij Tai Chi, Zen meditatie speelt ademhaling een belangrijke rol en vormt de basis van iedere beoefening.

Bekende en minder bekende oefeningen wisselen elkaar nu af. Ik ben vooral in de oefeningen en niet in mijn hoofd. De tijd is voor ik het weet voorbij. Na de meditatie ben ik helemaal rustig en krijgen we een lekker kopje thee om weer in de normale wereld te landen. 

Wat ik nu ervaren heb? Geen idee. De ervaring stopt eigenlijk als je er over begint na te denken. De oefeningen doen het werk, niet ik. Eigenlijk net zoals ademen, daar moet je vooral ook niet over nadenken. Als je echt ervaart, vliegt de tijd, vergeet je de details. Het geeft gewoon een fijn gevoel en daar zijn geen woorden voor. Bedankt Mariken! Jammer dat het voor mij niet “next door” is, anders zou ik zeker vaker komen.

Geïnspireerd door Mariken van www.nextdooryoga.nl.

Vogels

Ben ik ineens in de film “The Birds” van Hitchcock beland? Overal om me heen zie en hoor ik vogels. Tijdens het mediteren hoor ik veel vogel gekwetter om me heen. Als ik in de boom tegenover me kijk zie ik altijd wel een kauw, koolmees, duif, Vlaamse gaai, ekster, huismus of merel zitten. Hoog in de lucht vliegen de zwaluwen. Als ik fiets zie ik een specht, reiger, ooievaar en een roofvogel in de bomen of weilanden langs de weg zitten. Tijdens een wandeling zie ik ganzen, eenden, broedende zwanen en lepelaars. En ik zal als niet vogelaar ongetwijfeld nog erg veel missen. Alleen mijn favoriete vogel de ijsvogel ben ik nog niet tegengekomen de laatste week.

Selectieve perceptie schijnt dit te heten, onbewust ben ik blijkbaar erg met vogels bezig en vallen ze me ineens erg op. Al die vogels zijn er natuurlijk gewoon altijd, maar dan negeer ik ze gewoon.

Wellicht voel ik me nog steeds zo vrij als een vogel.