Voor de vijfde keer sta ik binnen
no time weer op de grond. Vol goede moed begin ik nogmaals aan het
toch wel lastige begin van de 5b+ klimroute. Maar binnen enkele
tellen sta ik voor de zesde keer weer beneden en besluit ik het even
te laten voor wat het is. Ik krijg geen vat op dat ene greepje die ik
toch echt nodig heb om mezelf in balans te houden. Nu heb ik pap in
mijn armen.
Mijn klimmaat neemt het over en
besluit dezelfde route te doen. Nog voordat ik met mijn ogen kan
knipperen is hij al voorbij de voor mij onoverkomelijke barrière.
Dat zag er wel heel makkelijk uit.
Ik besluit het nog een keer te
proberen. Het moet en zal me gewoon lukken. Ik krijg een kleine tip:
mezelf niet in balans houden met mijn armen maar gewoon op mijn eigen
benen gaan staan. Sterker nog: door één voet van de muur los te laten (WAT, ben je gek!!) MOET ik wel op het andere been staan en ben ik
ineens in evenwicht. Dat kleine greepje voor mijn hand
heb ik alleen nog maar nodig om een beetje bij de muur te blijven en niet om aan te hangen. Voor ik het weet ben ik ook voorbij de volgende lastige
passage. Wat was daar nu moeilijk aan?
Balans,
op eigen benen staan, teveel leunen op anderen, het juiste evenwicht
vinden tussen alles alleen willen doen en op anderen vertrouwen, loslaten. Allemaal onderwerpen waar ik in het dagelijks leven erg mee
bezig ben. Besef nu pas hoe subtiel het kan zijn.
Bedankt voor de wijze levensles
R-J!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten