Ineens was daar de rust. Je kwam
naast me lopen en voor mij was er klik. Een klik van rust, een klik
van niet moeten, een klik van niet iets najagen van een frustratie
van eenzaamheid
of wat dan ook. Nee, gewoon rust en vertrouwen.
Ik voelde me de week daarna als
een duif.
Het maakte zelfs niet uit of ik je ooit nog zou zien, of ik nog
contact met je zou hebben. Ik zweefde, maar niet op een roze wolk.
Maar mijn geluksthermometer
begon langzaam te dalen toen we wel iets hadden afgesproken, toen je
wel de e-mails om de dag beantwoordde. Beetje bij beetje zag ik
allerlei gedachtes voorbijkomen. Maakte het me echt niets uit? Twee
weken later kon ik dat toch niet meer volhouden.
Ik merkte dat ik het spannend
vond. Ik had nu niet het vertrouwen dat, zoals het zou gaan, dat dat goed zou zijn.
Verwachtingen... onrust.... veel gekwebbel... niet helemaal mezelf,
of misschien beter, helemaal niet mezelf. Waar was die rust?
Thuis gekomen merkte ik dat het
weer goed was zoals het was geweest. Geen enkele verwachting
uitgekomen, en om eerlijk te zijn, dat lucht alleen maar op. Ik
dommelde lekker in slaap in de zon op het gras. De rust was terug, ik
voelde me weer vrij als een vogel.
Geïnspireerd door M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten