Het gaat toch in je hoofd zitten. Die
glimlach. Tijdens het mediteren vandaag dwalen mijn gedachten er
onwillekeurig wederom naar af. Waarom toen die glimlach? En dat
allemaal door de yogalerares.
Voordat er een verkeerd beeld gevormd
wordt, zal ik bij het begin beginnen!
Het begint natuurlijk met een
glimlach. Tijdens de afsluitende meditatie na de yogales. Na afloop
vraagt de lerares waar ik aan zat te denken tijdens mijn
glimlach. Ik antwoord dat het juist de afwezigheid van een gedachte
is die achter de glimlach zit.
Tijdens de dagen daarna onderzoek ik
waar ik nu precies naar glimlach. Soms zit ik te wachten op de
glimlach, en dan komt ie natuurlijk niet. Andere keren mis ik het
ontstaan compleet en is ie er ineens. Na een week komt er een
completer antwoord bovendrijven.
Het eerste krullen van de mondhoeken
ontstaat als er een zekere rust over me heen valt, een ontspanning in
mijn gezicht. Er ontstaat ruimte om naar mezelf te kijken, ik ga niet
meer helemaal op in mijn gedachtes en ik glimlach naar mezelf.
Ik kijk als het ware in de spiegel van
de fitnessruimte naar de laatste yogaoefening van de les: die van
mijn hersenen. Ik zie hoe deze keer mijn hersenen in plaats van mijn
armen en benen zichzelf in een knoop leggen, en dat zonder enige
inspanning. Ze doen gewoon wat ze altijd al doen door gedachte na
gedachte uit te spugen, overal een mening over te hebben, alles
proberen te controleren en te voorspellen, alle emoties te
rationaliseren. Hoe harder ze proberen te ontspannen, des te meer de
knoop wordt aangetrokken, het lijkt de enige manier waarop de geest
kan functioneren. Het is een vermakelijk schouwspel, ik zie patronen
en thema's terugkomen, ik zie een stroom van gedachten langskomen die
maar doorgaat, ik zie het nutteloze ervan in. Het is eigenlijk veel
erger dan een glimlach naar mezelf, ik lach mezelf vierkant uit!
De glimlach wordt het grootst als de
stroom opdroogt en de knoop voor even ontward is, als naast mijn
lichaam ook mijn geest zich ontspant. Eindelijk leef ik niet meer in
mijn hoofd, eindelijk leef ik dan in het NU, waar alles mooi en
perfect is. Hier glimlach ik uiteindelijk naar.
Pffff, dat heeft weer heel wat
hersenyoga gekost om dit bij mezelf te zien. Toch nog niet zo'n heel
slecht antwoord wat ik zo snel oprakelde op de vraag van de lerares.
Maar na er nog een weekje over gedacht te hebben, begrijp ik veel
beter waarom Boeddha zo vaak met een glimlach staat afgebeeld!
Geïnspireerd door H.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten