De dag is dus rond, maar de tijd is ook vloeibaar geworden. Mijn gehele
tijdsbesef verandert langzaam. Ik vergeet vaker mijn horloge om te
doen en ben me daarmee nog eens meer bewust van het verloop van de
tijd, weet altijd op een kwartier hoe laat het is.
Tijdens het
mediteren zie ik de schaduwen langzaam bewegen op mijn balkon, iedere
ochtend merk ik dat de eerste vogeltjes net iets later beginnen met
fluiten omdat de zon weer iets later opkomt. Iedere dag staat Venus
net een stukje meer naar links ten opzichte van de “vaste”
sterren. De maan beweegt weer iets sneller dan de planeten. Heel,
heel langzaam verandert alles om ons heen continue. Geen dag is
hetzelfde. Ik begin tijdschalen te zien waarvan ik me nooit bewust
was, tijdschalen van hele langzame veranderingen die we in de snelle
wereld om ons heen uit het oog zijn verloren.
Tijd is dus
verandering. Nu ik me meer bewust ben van de veranderende natuur om
mij heen, begin ik beetje bij beetje te beseffen dat er nog iets is
dat heel langzaam verandert. Ik heb eigenlijk nooit beseft dat dit
ook verandert samen met de natuur en alles om me heen. Ik beschouw
het als iets onveranderlijks maar het verandert misschien nog wel
sneller dan van alles om me heen.
Wat het is:
ik ben het zelf! Cel voor cel wordt vervangen in mijn lichaam. Een
haar valt uit, grijze haren ontstaan, een rimpel in mijn gezicht komt
erbij. Ideeën waar ik een maand geleden vol in geloofde, lijken nu
helemaal irrelevant. Geen dag ben ik hetzelfde. Ik ben als persoon
net zo vloeibaar als de tijd om me heen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten