Stilte VII

Vroeger was alles beter, maar nu misschien een keer niet. Vorige retraite was ik zoveel mogelijk buiten. Iedere ochtend opende ik de schuifpui en die ging bij wijze van spreken 's avonds weer achter mij dicht. Dit is wat ik wil, dat ben ik als buitenmens. Dacht ik toen.

Dit jaar geen buitenmens te herkennen in mij. Wie ben “ik” dan eigenlijk? Als ik terugkijk, voel me meer thuis in mezelf. Dat merk ik de afgelopen weken ook thuis. Misschien was dat buiten wel een vlucht, letterlijk naar buiten, omdat ik binnen bij mezelf me niet thuis voelde.

Stilte VI

TO KO BO DAI SET TA E HAN NYA HA RA MI TO

Een onnavolgbare stroom van woorden klinkt iedere ochtend om half zes door onze stilteruimte (een half uurtje per dag mogen we ons even te buiten gaan!). Even er niet met je aandacht erbij zijn en je bent direct de draad kwijt en zie die dan nog maar eens op te pakken. Ik hoor mezelf zingen, ik hoor de mensen direct om me heen, de een hoog, de ander laag, ieder met zijn foutjes. Ik probeer zo goed mogelijk in de flow van het gezang mee te gaan, hard werken zo in de vroege ochtend.

Maar dan hoor ik ineens de stem van de groep van zestig, de collectieve stem. Een stabiele stem die rustig klinkt, alle stemmen zijn één. Geen hoog, geen laag, geen foutjes. Hier kun je heerlijk op aanhaken en dit volgen. Het volgen van het collectieve kost aanzienlijk minder energie en geeft energie om daar deel van te mogen uitmaken. 

Wellicht dat dit voor meer zaken in het leven geldt: eerst afstemmen op het collectieve.Waar vinden we dat eigenlijk in het dagelijks leven? We blijven zoeken.

Stilte V

Eindelijk, ik dacht dat het deze keer niet zou gebeuren. Vorige retraite zat ik 3 dagen op een soort van roze wolk. En nu? Donderdagochtend zit ik alleen nog maar pijn te lijden. Mijn benen doen zeer, mijn knieën doen pijn, eigenlijk alles doet pijn. Ik bereid me voor op nog anderhalve dag afzien.

Maar dan, wellicht als je het het minst verwacht, een klein wonder. De zon breekt letterlijk en figuurlijk in de middag ineens door. De zonnestralen vallen op mijn gezicht, ik glimlach en ik geniet. Alle pijn, alle frustratie valt ineens van me af. Gelukkig, ik mag nog anderhalve dag genieten! Hopelijk komen er geen wolkjes voor de zon.

P.S.: na afloop komen er twee mensen naar me toe dat ze nooit dat stralende gezicht van me zullen vergeten, zo hard scheen ik te stralen..

Stilte IV

Overal komt het altijd weer terug: doelen stellen. Op mijn werk, bij persoonlijke ontwikkeling en zelfs bij een Zen stilte retraite. En als ik ergens een hekel aan heb.. Laat mij lekker lanterfanten, lekker zwerven en zien waar het schip strandt. Ergens begin ik langzaam te beseffen dat zonder doel een schip ook wel een beetje stuurloos ronddobbert, met alle winden meewaait enzovoort.

Tijdens een buitenmeditatie in de vrieskou in mijn t-shirt wordt het belang van een doel me ineens duidelijk. Ik had tijdens deze meditatie maar één doel: warm blijven! Lichaam en geest waren het daar roerend over eens, geen interne Alle pijn van de hele week is plotsklaps verdwenen, heb zelfs geen gedachtes meer. Alle aandacht gaat uit naar het warm houden van mijn lichaam. En warm dat ik het had!

Misschien moet ik toch eens wat doelen gaan stellen in het leven, als is het maar om lichaam en geest meer te verenigen.

Stilte III

Normaal ben ik (als ik mezelf een beetje ken) een vrolijke jongen, die alles om zich heen in de gaten houdt met een grote glimlach. Stiekem ben ik altijd op zoek naar een bevestiging, op zoek naar een beetje steun en aandacht.

Deze week gaan we het eens anders doen. Ik keer me helemaal in mezelf. Tijdens het lopen kijk ik alleen strak naar de grond, tijdens het eten alleen naar mijn bord. Grappig bij hoeveel momenten ik wil kijken wat er om me heen gebeurd, wil kijken wie er in mijn ooghoek komt aanlopen, wat er gebeurd bij een luid geluid. Mijn nieuwsgierigheid is niet snel gestild. Grappig, aan het einde van de week zie ik ineens mensen van wie ik geeneens wist dat ze ook op de retraite waren.Wie er eigenlijk naast me zit met eten weet ik eigenlijk ook niet.

In plaats van kijken, ga ik nu vooral luisteren om toch niets te missen. Naast me wordt er een koekje gegeten, verder op aan de tafel kauwt iemand op de taugé in de soep, het neerzetten van de theekopjes tijdens de theeceremonie klinkt als een beest dat door de ruimte loopt. 

Aan het eind van deze week kan ik zeggen: mission accomplished! Een mooie ervaring met meer verdieping en zo eng is het ook toch niet! Voel me er eigenlijk heel krachtig door en veel serieuzer.

Stilte II

Daar ben ik dan op mijn tweede stilte retraite. Hele week mediteren en stil zijn en dan wil je natuurlijk wel dat het bijzonder is. Ik wil natuurlijk met een mooi verhaal thuis komen voor mijn blog! Daar komt nog bij: de eerste keer was super bijzonder, dus hoge verwachtingen!

Maar helaas, niets van dit alles deze keer. Het is gewoon, nee, valt eigenlijk zelfs tegen. Maar ja, dat laatste komt wel weer omdat het niets bijzonders is en met al die verwachtingen valt dat dan weer tegen. Beetje afzien, beetje veel afzien, iedere meditatie weer wat anders. 

Ik observeer, ik hoor, ik voel, ik ruik, ik voel, ik voel me krachtig. De normaalste zaken van de wereld, maar dan allemaal iets intenser. Dat is wellicht het bijzondere, maar zo voelt het nog niet...

Stilte I

De oefening tijdens de stilte retraite lijkt zo eenvoudig. Zeg eens aaa. Oftwel, roep de mooiste aaa die je hebt. Het hele bos galmt tijdens de pauzes van de aaa's: hoog, laag, hard en zacht.

Mijn eerste aaa: een 7½. Althans, dat vond ik zelf. De leraar vond het een mager zesje. Of ik last had van een te groot ego door mezelf zo'n hoog cijfer te geven? Dat beschouwen we dan maar als een compliment met mijn veel te kleine ego!

Na nog wat mee geschreeuwd te hebben in het bos, de volgende dag poging twee. Na een kleine aanwijzing komen we al een een achtje uit. Tsja, een Pavarotti zal ik nooit worden, maar we oefenen nog verder met hoog en laag en warempel, ik lijk iets te voelen: bij een bepaalde toonhoogte lijkt het te resoneren. Iets hoger of lager en de stem zit meer in mijn keel. Zal je mond als muziek instrument gebruiken het volgend stapje zijn?

Hoe het afliep? Ach ja. Het is een Zen retraite. Vooral niet teveel nadenken maar vooral doen. Ook dat schijn je te horen, maar nu toch een goede acht!

Verliefd

De ingrediënten zijn eenvoudig: een leuk uitziende, (soms iets te) jonge vrouw die openheid en vrijheid uitstraalt. Veel meer is er eigenlijk niet nodig om mij weer met mijn hoofd in de wolken te doen belanden. Een oogopslag, een blik, een bepaalde houding, een klein huppeltje bij het weglopen, ja het kan allemaal al voldoende zijn om mijn hoofd weer helemaal op hol te doen slaan. 

Het ritueel aan gedachten dat er dan de dagen daarna aan me voorbij trekt ben ik inmiddels wel gewend. Natuurlijk vind ik haar de mooiste en leukste vrouw die ik ooit ontmoet heb, zie een geweldig toekomst voor ons samen, en beleven we de mooiste avonturen en zo verder, en zo verder. Waar ik vroeger hier volledig door in beslag werd genomen, kan ik die film nu gewoon aan me voorbij laten trekken. Ach, ook als ik haar nooit meer zou zien, als ze mijn emails, whattappjes of wat dan ook niet beantwoordt, het geeft eigenlijk niet. Ik kan het gevoel meer bij mezelf houden en het gaat vanzelf wel weer over en dan leer ik weer een nieuw slachtoffer kennen!

Maar afgelopen week viel er ineens een kwartje bij mij. Ik besefte me dat die verliefdheid vooral een projectie is van mijn droombeeld om zelf helemaal open en vrij te zijn. Net als sommige mensen altijd anderen de schuld geven van alle tegenslagen in het leven, zo leg ik dit verlangen van vrijheid ook bij iemand neer. Als ik dit nu ook eens meer op mezelf probeer te betrekken en gewoon zelf open en vrij probeer te zijn?

Ik ben door dit kwartje in ieder geval weer een stukje bevrijd van mijn verliefdheid! Waarschijnlijk totdat ik die volgende geweldige vrouw tegen het lijf loop..

Geïnspireerd door J., K., L., M., M., M., Y. en nog velen meer...

Douchegel

Nieuwjaarsdag word ik rond een uur of elf wakker en besluit een lekkere douche te nemen. Niet veel later klettert het warme water over me heen. Ik pak de fles met douchegel en ben eigenlijk meteen wat geïrriteerd als ik weer erg hard in die fles moet knijpen om er iets uit te krijgen. Dit is eigenlijk al de laatste weken het geval maar het is me niet gelukt de verstopping te verhelpen. Dan besluit ik ineens spontaan de dop eraf te halen, de binnenkant even schoon te maken en klaar is Kees: verstopping helemaal opgelost. Een ander perspectief kan wonderen verrichten!

Word ik nu een beetje gek dat ik overal Zen in zie? Begin geloof ik een beetje door te slaan.

Geïnspireerd door “Zen en de kunst van het motoronderhoud”.

Zen en de kunst van...

Een boek dat door 121 uitgevers geweigerd werd, een besteller werd en vanaf nu ook hoog op mijn lijstje staat: Zen en de kunst van het motoronderhoud. Het lijkt in eerste instantie een roman over een motortocht van vader en zoon door Amerika. Maar het is zoveel meer, althans voor mij!

Het is één van de beste Zen boeken. Heel de uitleg motoronderhoud staat voor mij voor zelfontwikkeling in de Zen traditie. Alle aspecten van Zen zoals loslaten, non-dualiteit en concentratie komen terug. Zoals alles bij Zen lijkt het zo eenvoudig en voor de hand liggend dat je er helemaal overheen kunt lezen in dit boek, maar de lessen van Zen zitten in iedere spatie tussen de woorden en zeggen wellicht meer dan de woorden zelf. Dat is pas echte Zen. 

Het is een filosofische betoog, soms vrij zwaar over retorica, dialectiek en antieke Griekse filosofie (ben je er nog??) maar met voor mij geniale verbanden die ik nooit zou leggen zoals: de huidige rationaliteit is wat de platte aarde in de Middeleeuwen was, we zijn bang dat voorbij de rationaliteit niets meer is en we ervan afvallen.

Het is een boek waarvoor een boek bedoeld is, waarvoor ik dit blog schrijf, waarvoor mensen een dagboek bijhouden. Het is de autobiografie van een man die laat zien hoe hij totaal verward raakt als hij met zijn filosofische zoektocht naar het begrip kwaliteit alle gebaande paden verlaat en geen vaste grond onder zijn voeten overhoudt. Een verhaal van iemand over de donkerste periode in zijn leven, een zoektocht naar zichzelf en de relatie met zijn zoon.

Hoe je het ook leest, het is pure Kwaliteit.

Geïnspireerd door “Zen en de kunst van het motoronderhoud”.
Met dank aan alle terugkoppelingen op het feedback forum van koelman.com om de kwaliteit van mijn blog verder te verbeteren.

Concentratie en aandacht