Eindelijk, ik dacht dat het deze keer
niet zou gebeuren. Vorige retraite zat ik 3 dagen op een soort van
roze wolk. En nu? Donderdagochtend zit ik alleen nog maar pijn te
lijden. Mijn benen doen zeer, mijn knieën doen pijn, eigenlijk alles
doet pijn. Ik bereid me voor op nog anderhalve dag afzien.
Maar dan, wellicht als je het het minst
verwacht, een klein wonder. De zon breekt letterlijk en figuurlijk in
de middag ineens door. De zonnestralen vallen op mijn gezicht, ik
glimlach en ik geniet. Alle pijn, alle frustratie valt ineens van me
af. Gelukkig, ik mag nog anderhalve dag genieten! Hopelijk komen er
geen wolkjes voor de zon.
P.S.: na afloop komen er twee mensen
naar me toe dat ze nooit dat stralende gezicht van me zullen
vergeten, zo hard scheen ik te stralen..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten