Normaal ben ik (als ik mezelf een
beetje ken) een vrolijke jongen, die alles om zich heen in de gaten
houdt met een grote glimlach. Stiekem ben ik altijd op zoek naar een
bevestiging, op zoek naar een beetje steun en aandacht.
Deze week gaan we het eens anders doen.
Ik keer me helemaal in mezelf. Tijdens het lopen kijk ik alleen strak
naar de grond, tijdens het eten alleen naar mijn bord. Grappig bij
hoeveel momenten ik wil kijken wat er om me heen gebeurd, wil kijken
wie er in mijn ooghoek komt aanlopen, wat er gebeurd bij een luid
geluid. Mijn nieuwsgierigheid is niet snel gestild. Grappig, aan het
einde van de week zie ik ineens mensen van wie ik geeneens wist dat
ze ook op de retraite waren.Wie er eigenlijk naast me zit met eten
weet ik eigenlijk ook niet.
In plaats van kijken, ga ik nu vooral
luisteren om toch niets te missen. Naast me wordt er een koekje
gegeten, verder op aan de tafel kauwt iemand op de taugé in de soep,
het neerzetten van de theekopjes tijdens de theeceremonie klinkt als
een beest dat door de ruimte loopt.
Aan het eind van deze week kan ik zeggen: mission accomplished! Een mooie ervaring met meer verdieping
en zo eng is het ook toch niet! Voel me er eigenlijk heel krachtig door en veel serieuzer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten