Vroeger was alles beter, maar nu
misschien een keer niet. Vorige retraite was ik zoveel mogelijk
buiten. Iedere ochtend opende ik de schuifpui en die ging bij wijze
van spreken 's avonds weer achter mij dicht. Dit is wat ik wil, dat
ben ik als buitenmens. Dacht ik toen.
Dit jaar geen buitenmens te herkennen
in mij. Wie ben “ik” dan eigenlijk? Als ik terugkijk, voel me
meer thuis in mezelf. Dat merk ik de afgelopen weken ook thuis.
Misschien was dat buiten wel een vlucht, letterlijk naar buiten,
omdat ik binnen bij mezelf me niet thuis voelde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten