What's in a name?

Gert heet ineens Kyogen. Dat is wel even wennen! Het is gebruik bij het worden van Boeddhist om van je leraar een nieuwe naam te krijgen die bij je past. Kyogen besloot zich deze naam helemaal eigen te maken en hem dagelijks te gebruiken.

Dat roept wel even wat weerstand bij me op zeg. Mijn naam veranderen, nooit! Ik ben toch gewoon Patrick. Maar vooruit, het heeft natuurlijk ook wel wat. Een naam die op jou van toepassing is. Een naam die meer over jou zegt dan over je ouders. Een naam die je wellicht meer kunt uitdragen en als leidraad in het leven mee kan nemen. 

 

Geïnspireerd door mijn weerstand ga ik mijn eigen naam eens uitpluizen. Patrick (van patriciër): iemand van adele afkomst, een nobele. Misschien heeft deze naam me al onbewust door het leven meegenomen. Zo niet: ik zal vanaf nu nog meer doen om mijn naam uit te dragen!

Twijfel

Wat een ontzettende mooie foto’s waren dat toch van Salgado op de tentoonstelling waar ik laatst was. Ik merk dat ik helemaal enthousiast ben en ook graag zulke mooie foto’s wil maken om mijn verhaal te vertellen. Met hernieuwde aandacht bekijk ik alle functie op mijn kleine fototoestel en in mijn enthousiasme struin ik al snel het internet af op zoek naar een fotografiecursus. Mijn kleine camera blijkt geen beperking te zijn! Yes!

Maar dan: grote twijfel... Ik was van plan een tekencursus te doen. Wie een tekening van mij zou zien, zou heel goed begrijpen waarom. Een gemiddelde kleuter kan het al snel beter en ik kan er dus een hoop leren. 

 

Ik twijfel, ik twijfel. Me laten leiden door de waan van de dag of de al gemaakte plannen uitvoeren? Beide cursussen gaat niet lukken. De makkelijke weg van de fotografie (gewoon op knopje drukken en klaar is Kees) of de moeilijke weg met veel frustratie van iets waar ik gewoon heel slecht in ben? 

Ik dub en ik tob maar door. Neem nou gewoon een besluit man! Eigenlijk maakt het ook weer niets uit wat ik kies, ik zal van beiden vast wel iets opsteken net als die cursus die mij geleerd heeft al deze blogjes te schrijven en volgend seizoen kan ik altijd die andere cursus nog gaan volgen. Maar welke dan?

Goed nieuws! Ik heb inmiddels mijn keuze gemaakt. Ook zo benieuwd wat het geworden is?

Op de automaat

Heerlijk al die dingen die je automatisch doet. Gewoon zonder nadenken. Ik moet er al niet aan denken hoe het zou moeten zijn om bij het autorijden na te moeten denken bij het schakelen, laat staan waar de rem en de koppeling zich nu precies bevinden. Op de automaat gaat gewoon het makkelijkst.

Verschrikkelijk al die dingen die je automatisch doet. Gewoon zonder nadenken. Vooral als er iets verandert is. Bijvoorbeeld die verplichtte verandering van je password op je werk. De eerste paar karakters hou ik hetzelfde en daarna verander ik een heel aantal karakters. Ik begin met de bekende karakters en ja hoor, de rest volgt automatisch. Verkeerde password, nog steeds na drie weken. Wat een ellende, al die dingen op de automaat.

Wat doe ik eigenlijk nog meer op de automaat? Wat doe jij eigenlijk allemaal op de automaat?

Een gast

Het boek wacht op ons

De letters willen er uit,

Kom maar op verhaal.

Hanne

Guilty pleasure

Heerlijk. Languit op de bank voor de televisie hangen en mijn favoriete sportprogramma te kijken. Ik mis eigenlijk geen toernooi de laatste tijd. Geen gespierde lichamen in deze sport. Laten we zeggen dat de evolutie van deze sport heeft bepaald dat meer gezette mannen een voordeel hebben. Iets met massa en stabiliteit denk ik dan.

Mijn helden worden onder luid gejuich en gejoel in de arena onthaalt. Gewone mannen die in een vorig leven postbode of tegelzetter waren.

De strijd ontbrandt. De legs en sets wisselen elkaar snel af, iedere pijl moet goed zijn, ieder moment van zwakte wordt meteen afgestraft en voor je het weet sta je een break achter en kan dit al een kantelpunt in de wedstrijd zijn. Perfectie op de vierkante millimeter is vereist. Continue spanning gegarandeerd.

Concentratie, onbewogenheid en loslaten zijn de belangrijkste eigenschappen om te winnen. De echte winnaar: hij die de zeldzame eigenschap heeft die alle topsporters bezitten: op het ultieme moment onder volle druk nog net dat beetje extra uit jezelf weten te halen. Wat dit betreft is het pure topsport in combinatie met “Zen en de kunst van het boogschieten” in de praktijk gebracht. 

Mijn guilty pleasure: Darts

Mijn ikigai

Mijn huiswerkopdracht van mijn opleiding van de afgelopen tijd was om mijn ikigai te vinden! Of in gewoon Nederlands: waar kom ik nu eigenlijk mijn bed voor uit 's ochtends? Of voor diegene zoals ik die toch wat lastig zijn bed uitkomt: Waarvoor ben ik op deze aarde gekomen en wil ik er nog steeds zijn?

Je ikigai is de gouden combinatie van waar je goed in bent, wat je leuk vindt, waar je voor betaald wordt en waarvan je denkt dat de wereld er ook nog beter van zal worden.

Mijn ikigai: VERBINDEN!

Thuis

Zondagmiddag. Redelijk nat kom ik aan in Utrecht. De ontvangstruimte staat vol met vooral onbekende mensen. Dit schrikt me toch altijd even af. Mijn stap vertraagt even. Ik haal nog even diep adem. Binnengekomen doe ik gewoon even mijn eigen ding. Even de natte spullen op de kapstok hangen en mijn boekje voor aantekeningen uit mijn tas pakken. Dan pak ik een kopje thee en krijg vanzelf aanspraak. Ik voel me er al snel weer thuis. Zo moeilijk is het allemaal niet!

Me thuis voelen. In de bergen voelde ik me altijd al thuis. Sinds dit jaar voel ik me ook thuis in mijn eigen huis. Afgelopen vakantie voelde ik me in Japan thuis en ook bij mijn schoonfamilie voelde ik me meteen thuis. Langzaam kom ik er steeds meer achter dat ik me overal thuis kan voelen! Ja, zelfs bij mezelf.

Leren van de Ginkgo noot 2

Dag 37: je hoeft niet ver te zoeken

Ik zet mijn fiets neer bij de supermarkt in Zeist. Ik kijk omlaag en zie.. de vrucht van de ginkgo noot. Ik kijk omhoog en warempel: een tempelboom. Gewoon een boom voor de supermarkt, waaronder ik al 10 jaar mijn fiets neerzet, gewoon een boom waarvan ik in Japan zoveel geleerd heb om de hoek van mijn eigen huis. Zo dichtbij!

Liefdesbrief aan de planeet

Ik zie de foto's en weet het meteen: naar deze tentoonstelling moet ik heen. Genesis door Salgado. De foto's spreken: kracht, dramatiek, emotie, passie, hartstocht, liefde, schoonheid.

Zijn persoonlijk verhaal: na jaren de ellende van de mensheid gefotografeerd te hebben op de verschrikkelijkste plekken op aarde, komt hij doodziek aan bij een arts. Deze zegt: “Je bent niet ziek, wat er gebeurd is dat je zoveel doden hebt gezien, dat je zelf aan het doodgaan bent. Stop ermee.” Hij richt zich vanaf nu op het leven met herbeplanting van tropisch regenwoud in Brazilië en zijn levenswerk Genesis.

Dit is dus wat ik echt terug zie in zijn foto's: liefde voor het leven na uit de dood te zijn opgestaan. Misschien is dit ook wel wat het leven inhoudt: kracht, dramatiek, emotie, passie, hartstocht, liefde en schoonheid.

 Foto copyright Sebastião SALGADO / Amazonas images

Leren van de Ginkgo noot

Dag 1: afzien is relatief

Ginkgo noten verzamelen in Japan bij een tempeltje op het platteland. Het stinkt, het is warm, overal zitten muggen die me helemaal lek stekken. Waar doe ik het voor? Moet ik nu alleen de mooie vruchten of ook de gebutste verzamelen? Ik heb geen flauw idee. Die stank went gelukkig vanzelf, dus gewoon doorwerken.

Dag 2: een doel helpt

Ongelooflijk dat één zo'n tempelboom zo veel vruchten kan voortbrengen, ze liggen echt overal!

's Middags krijgt de man die rijst komt brengen een zak noten mee! Oh, het gaat om de noten en niet om de vrucht. Fijn om te weten dat veel mensen plezier hebben van mijn werkzaamheden.

Dag 3: genieten

Gefocusseerd om het vinden van de laatste noten, vergeet ik gewoon te genieten van het bijzondere bamboebos waarin ik me bevind. De zonnestralen schitteren door de bladeren. Opeens ben ik me zowel volledig bewust van alle noten om me heen als de omgeving. Bijna een spirituele ervaring! Bij het besef ervan is de ervaring ook meteen weer verdwenen...

Dag 4: verdieping loont

Ik duik nog dieper de bosjes in op zoek naar de volgende lading noten. Wat een rijkdom is daar nog te vinden!

Haiku

Een klein zuchtje wind

Het jasje valt op de grond

De boom krijgt het koud

Oefening baart kunst II

Woorden als "Ervaren", "Eerbied", "Bewust", "Doelgericht" en "Serieus". Het zal me maar gezegd worden en dat werd het inderdaad. Wat ik ervoor moest doen? Eigenlijk dat wat ik al bijna 3 jaar iedere week een stuk of 10 keer doe: op die gong slaan bij de meditatielessen, of beter: de gong strelen. Deze keer met alleen feedback van de hele groep.

Oefening baart kunst. Gewoon iedere week even de gong strelen. Het hoeft niet altijd bewust of met hard werken gepaard te gaan.

De feedback vervult me met trots. Het is een beetje (vooruit een heel klein beetje) zoals bij een expert die de moeilijkste taak er makkelijk uit doet zien. Dat je denkt: dat kan ik ook, totdat je het zelf probeert.

De feedback stimuleert me. Doorgaan met oefenen. Doorgaan met blogjes schrijven, doorgaan met mediteren. En wellicht, wellicht komt de dag dat mensen mijn schrijfervaring, mijn levenservaring net zo ervaren als mijn gongslag!

Grrr..

Ik weet het, ik weet het. Ik zit vooral mezelf dwars. Maar ja, daar heb je zo weinig aan als je jezelf dwars zit.

We lopen in het donker op het bergkam in een uithoek van Japan. Alleen onze hoofdlampjes geven nog een idee waar we heen moeten gaan. Tot overmaat van ramp is het ook nog beginnen te hozen van de regen. Langzaam aan begint alles zeiknat te worden en ik krijg het koud. En als dat nou alles was... Ik krijg ook nog een hongerklop en begin te wankelen op mijn benen. Ik denk aan de heerlijk warme slaapzak in mijn rugzak. Als die nog maar droog is..

In mijn hoofd vervloek ik zo'n beetje alles en iedereen dat er toe geleid heeft dat ik me in deze situatie bevinden. Dat langzame lopen, al die pauzes.. Als ik toch gewoon lekker alleen was geweest, dan had ik in het licht droog mijn tentje kunnen opzetten. Grrr..

De volgende ochtend heb ik geen enkele zin om op te staan en is mijn stemming nog nagenoeg hetzelfde. Moet ik nu echt uit mijn warme slaapzakje, in die natte kleding die kou weer in?

's Avonds in een luxe hotel met alle comfort om me heen, is mijn gegrom gaan liggen en kan ik ook het mooie van de situatie inzien: een geweldig groepsgevoel dat ontstond om dit met zijn allen te doorstaan, een unieke ervaring met lopen in het donker, het geweldige gevoel van warmte dat ontstaat door met volle energie de tenten te gaan opzetten, de dankbaarheid voor het pannetje vriesdroogmaaltijd.

Oftewel samenvattend zonder dat ik mezelf dwarszit., terugkijkend als ik mezelf niet dwarszit: bedankt iedereen voor deze mooie ervaring! Hoe vervloekt ik jullie misschien ook heb.

Adem

Ahh, die buikspieroefeningen op zaterdagochtend. Zo ontzettend erg. Volgens mij heb ik gewoon geen buikspieren meegekregen bij mijn geboorte. Al na een paar keer kom ik helemaal niet meer omhoog. Ik laat me maar weer op de mat neerploffen. Even paar keer adem halen en ik ga weer verder.

En dan ineens schiet het door me heen: “Ademhaling begint bij de navel en eindigt bij de neusgaten”*. Tsja, soms lees je zomaar iets dat blijft hangen. Ik weet nog dat ik vroeger tijdens deze oefeningen me adem inhield, nu probeer ik tijdens de oefening nog dieper adem te halen: eerst de onderkant van de longen vullen en de navel wegduwen, daarna de bovenkant te vullen met verse lucht waarbij de borstkas omhoog komt. 

 

Verrek, het werkt. De oefening gaat een stuk makkelijker. Heb ik dan toch buikspieren bij mijn geboorte meegekregen? Eén ding is wel zeker: dat ademen dat ik al vanaf mijn geboorte doe is toch veel moeilijker dan gedacht...

* gelezen in stuk van Thich Nhat Hanh: “Het is een wonder op aarde te lopen”

個人的な体験

Ineens schoot de vraag afgelopen week weer door mijn hoofd: “Wat is het nut van het leven?”. Ik voelde me zelf ervoor terugdeinzen, die vraag die als een donkere wolk een paar jaar boven me hing. Nee, niet weer.. 

Ineens lag het boek afgelopen week weer in mijn handen: “Het eigen lot” van Kenzaburo Oë. Al een paar keer ben ik begonnen aan dit boek, maar ik kon het niet uitlezen. Te donker, te duister, te triest en daardoor te confronterend. De zoektocht van het boek was nog teveel mijn zoektocht.

Maar die duisternis, die mooi beschreven reis door de diepste krochten van de menselijke ziel als het leven even niet meezit, kan ik nu wel inkijken. Het boek slokt me deze keer op, kan het nu niet na het eerste hoofdstuk wegleggen. Het is herkenbaar, het is mooi. Aan het einde van het verhaal is er licht aan het einde van de tunnel, houdt het zelfbedrog op, is er een einde aan de gedachtes, wordt de hoofdpersoon creatief in oplossingen en zet hij zich in voor de zaken die er echt toe doen. Zowel in het boek als mijn het echte leven.

Onbewust besefte ik dit allemaal toen ik de studeerkamer inliep om dit boek nogmaals uit de kast te pakken: de relatie met mijn existentiële vraag, dat de tijd er rijp voor was het boek nu wel uit te lezen, dat ik nu eindelijk kan glimlachen naar de vraag waarop ik het antwoord wellicht gevonden heb.

* 個人的な体験: Kojinteki na taiken, het eigen lot

Op vakantie

Een paar weekjes tijdens mijn vakantie niet gesport, geen bezoekje aan de sportschool, geen yoga, geen wielrennen. Oh, dat valt tegen als we weer beginnen. Bij alle oefeningen met gewichten moet ik toch echt minstens vijf kilo minder gewicht eraan, anders haal ik het echt niet. Bij yoga hetzelfde: de zweetdruppeltjes parelen rijkelijk bij de zonnegroet en was ik echt zo lenig een paar weken geleden? Over die buikspieroefeningen zwijg ik al helemaal, wat een ellende. En dan zit ik echt niet mijn hele vakantie op mijn luie reet op het strand! Wat zakt die lichamelijke conditie toch snel weg.

Een paar weekjes minder gemediteerd, mijn hersengymnastiek. Mmm, wat merk ik hier eigenlijk van als ik dat een paar weken veel minder doe? Ben ik net wat sneller geïrriteerd of ligt dat toch net even aan de mensen die ik tegenkom? Ben ik wat onrustiger of heb ik het gewoon even druk? Moet ik even wat meer nadenken, of ga ik meer in mijn hoofd leven? Ruik ik net wat minder of is er in de zomer net even minder te ruiken? 

 

Ik vrees dat het niet aan het “even” ligt. Net als mijn lichamelijke conditie zakt ook mijn geestelijke conditie weg. Veel subtieler, veel langzamer en veel moeilijker te doorzien. Heb na mijn vakantie de draad maar weer snel opgepakt!

Wat is het nut...

….van een emmer zonder bodem? 
 

Na nu al ruim een jaar over deze koan* gepeinsd en gepiekerd te hebben is de frustratie flink opgelopen. Ik dacht een jaar geleden met mijn sprong in het diepe al goed op weg te zijn, maar daarna ben ik ogenschijnlijk geen stap verder gekomen. Iedere paar weken kijkt de lerares mij bijna meewarig aan als ik weer met mijn beste antwoord kom. Ze lijkt het ook niet meer te weten hoe ze me ooit richting het "goede" antwoord moet sturen.

Na het zoveelste “foute” antwoord vorige week heb ik het er helemaal mee gehad. Moet ik er maar mee stoppen? Ahhhhh... Maar juist in dit moment van totale frustratie lijkt het beste in me naar boven te komen. Ik zal haar eens laten zien wat het antwoord is! Een laatste wanhopige poging waarbij ik volledig uit mijn comfortzone zal stappen: ik ga gewoon het antwoord geven dat een paar maanden geleden al boven kwam drijven maar dat ik niet durfde te geven. God zegene de greep!

En het resultaat: een grote glimlach en een 10+ voor mijn antwoord. Eindelijk heb ik de essentie begrepen! Achteraf gezien is het eigenlijk ook zo logisch. Dat ik hier niet eerder op kwam.

Wat dat antwoord nu is? Tsja, ik wil jullie deze mooie momenten van totale frustratie echt niet ontnemen. Veel succes. Je mag altijd bij me langskomen met je antwoord!

* Een koan is een vraag binnen de zentraditie die van leraar aan leerling wordt gesteld en waarop geen logisch antwoord gegeven kan worden.

Innerlijke rust

Totale rust. Het gevoel helemaal niets te hoeven, alles mag, alleen nu en in dit moment zijn. Het is een mooi en geweldig gevoel.

Ik ken het gevoel van de bergen. Geweldige uitzichten, lekker buiten zijn. Slapen, eten, lopen, eten lopen, eten, slapen etc. Oftewel: helemaal tot rust komen. Terug in de bewoonde wereld bekruipt dat gevoel van onrust me weer. Heel diep, heel subtiel. Het lijkt er niet te zijn, totdat ik weer in de bergen ben. Dan is het verschil weer duidelijk.

Ik ben weer in de bergen, maar bij jou blijkt er nog meer rust te zijn. Ik besef het op de mooiste momenten in de bergen, zelfs dan voel ik die diepe rust die ik bij jou kan vinden, gewoon in het dagelijks leven, ver weg van de bergen.

Op gevoel

Laat ik het gewoon eens totaal omgekeerd doen. Vroeger handelde ik op basis van ratio en stopte ik de gevoelens weg als er een conflict was.

En nu: puur op gevoel, puur op intuïtie ga ik ervoor. Ze voelt gewoon fijn en vertrouwd. Begrijpen doe ik het totaal niet, geen idee waar ik aan begin, maar ja: dat is weer die ratio. Mocht er nog meer protest komen van de ratio: helaas, dat negeren we nu een keer.

Ik heb het volste vertrouwen dat ik hier ondertussen op kan vertrouwen. Ik blijf dicht bij mezelf en dan komt het zeker goed. Wat er ook gebeurd.

Toeval

Wellicht een goede volgende tekst voor de Pickwick theezakjes: Bestaat toeval? 

 

Afgelopen zondag werd het antwoord als vanzelf gegeven door Pickwick: even thee drinken bij de buren. Wat mijn theezakje te vermelden had? Inderdaad: toeval bestaat niet.

Ieder-moment-Zen

“Het was toevallig een regenachtige dag, en daarom droeg Tenno houten sandelen en had hij een paraplu bij zich. Na hem begroet te hebben merkte Nan-in op: 'U hebt uw houten sandalen zeker in de vestibule laten staan. Ik wil weten of uw paraplu rechts of links van de sandalen staat.'

Tenno, in de war, had niet onmiddellijk een antwoord klaar. Hij besefte dat hij niet in staat was zijn Zen ieder moment te dragen.” *

Bij het inpakken van mijn vakantiespullen loop ik naar mijn duffel om mijn lakenzak er even uit te halen. “Linksachter in de hoek” flits het door me heen. Blind neem ik een graai in de overvolle tas en heb meteen de lakenzak beet.

Nou, bescheidenheid siert me. Ik kan met zekerheid zeggen: “Ieder-moment-Zen” is nog ver weg bij mij, maar ik heb soms mijn momentjes!

* Geciteerd uit Zen-zin Zen-onzin van Paul Reps

In de spiegel

Tijd

Ik luister naar Canto Ostinato van Simeon ten Holt naar aanleiding van het boek "Stil de tijd" van Joke Hermsen. Ik ga er eens lekker voor zitten op de bank. De vier piano's beginnen te spelen en het gaat maar door en door, herhaling volgt op herhaling, hier en daar met een kleine variatie. Ieder besef van tijd verlies ik. De tijd vloeit. Als ik na 15 minuten de muziek wil stoppen blijken we 36 minuten verder te zijn. 

Tijd.

Meestal komen we hem te kort. Op mooie momenten zouden we willen dat ie stilstaat om van het moment nog te genieten. Maar juist dan vliegt de tijd voorbij, om op de meest verschrikkelijke momenten weer stil te staan. Hij wordt niet bepaald door een klok, een horloge of wat dan ook, hij zit gewoon in ons. Onze tijd wordt gemaakt door gedachtes en herinneringen.

Canto Ostinato. Geen herinneringen, geen gedachtes, slechts ervaring en herhaling. Herhaling zoals een klok die maar rond blijft draaien. Zoals een klok die ook geen besef heeft van de tijd.

Juist dan vliegt de tijd voorbij.

Oproep

Ineens begint Mijnheer achter me te tieren. Hij gaat helemaal los, naar al snel blijkt op mij. Hij scheldt me de huid helemaal vol. Ik neem het gelaten in ontvangst namens alle wielrenners in Nederland. Mijnheer is een paar keer van zijn sokken gereden door een roekeloze soortgenoot van mij en ik mag daarvoor boeten. Ik begrijp Mijnheer wel. Hij voelt zicht machteloos, hij vreest niet levend thuis te komen en niemand doet iets voor hem om die aso's van het fietspad te weren.

Ik geef bij Mijnheer aan dat ik het heel erg voor hem vind. Wat kan ik meer voor hem doen? 

 

Hierbij een oproep aan alle wielrenners rond Zeist: laten we wat beter op Mijnheer letten.

Kluwen wol

De kluwen wol lijkt een beetje ontward te zijn. Eindelijk zou ik zeggen. Je weet wellicht zelf wel hoe lastig het is om een kluwen wol die ook maar een beetje in de knoop zit te ontwarren. Geen begin, geen eind bij te vinden. Maar als je eenmaal een begin of eind gevonden hebt, kan het ook wel weer heel snel gaan.

Mijn kluwen wol tot een paar weken geleden: vrouwen. Komt wellicht niet als een verrassing gezien de vele blogjes over dit aantrekkelijke onderwerp.

Mijn reactie op een leuke vrouw was een mix van (nou daar gaan we) seksuele verlangens, tegengaan van eenzaamheid, verlangen naar aandacht, leuk gevonden willen worden, de mooie kant van mensen zien, iemand idealiseren, hulp willen bieden, idolaat van iemand zijn, verliefdheid, een projectie van al mijn eigen verlangens en wie weet nog wat meer. Het was altijd een kwestie van alles of niets. Precies: als een grote kluwen wol. 

 

Maar ik lijk een begin of eind gevonden te hebben in deze kluwen. De ene vrouw heeft nu een hele mooie kant, maar ben ik niet verliefd op. De andere vrouw is sexy en kun je mee lachen, maar idealiseer ik niet. De volgende vind ik gewoon leuk maar voel ik me ook niet belabberd onder als ik geen contact meer met haar zou hebben. Ja, het moet niet veel gekker worden, maar ik lijk zelfs ook met mannen op een andere manier om te kunnen gaan.

Het is nu alles of niets óf iets daartussen in.

Complimentje

“Goh wat zit je haar leuk” dacht ik toen ik de zenlerares in Nijmegen zag. Maar nee, om dat nou zomaar te zeggen, kwam eigenlijk geeneens in me op.

De zenles die volgt heeft als oefening, juist ja hoe toepasselijk: complimentjes geven en ontvangen. Eerst de complimentjes geven: toch best wel lastig om dat bij een onbekende te doen, maar door goed naar me gevoel te luisteren lukt dat helemaal niet slecht. Ik kreeg helaas niet de kans de zenlerares mijn complimentje over te brengen.

Maar dan, oeff, complimentjes ontvangen blijkt nog veel lastiger: “Wat een leuke blouse heb je aan!” (ach, toevallig gister een familiefeestje gehad..), “Wat ben je ontspannen in deze nieuwe omgeving” (ach, ik was hier vorige week ook al, dus niet zo nieuw..), “Wat een toewijding om zomaar een les in Nijmegen te volgen vanuit Zeist.” (ach, ik werk in Nijmegen dus was toch in de buurt..). Waarom kan ik niet gewoon het compliment in ontvangst nemen in plaats van het continue af te zwakken?

Het huiswerk is bijna voorspelbaar: geef in het dagelijks leven ook eens wat meer complimentjes. Nou, daar komt ie dan eindelijk: Goh Rozanne, wat zat je haar leuk!

Proeverij

Na mijn sesshin rook ik ineens stukken beter en hoorde ik veel beter. Tijd om eens aan een volgend zintuig te gaan werken! Ik sla een aantal verschillende soorten van mijn favoriete drank in en ga iedere avond met extra aandacht proeven. 

De eerste soort smaakt een beetje houterig, iets aards van takjes en twijgjes. Een fijne smaak met bite zeg maar. De volgende dag proef ik vooral een smaak van bloemen, subtiel en niet overheersend. Vanaf dat moment is dit meteen een zekerheitje bij het ontbijt. De volgende avond een reeds bekende zachte smaak als ik terugkeer naar iets wat al langer in de kast stond: de zachtheid streelt gewoon mijn tong, maar aan de andere kant niets wat er nu uitspringt. Weer iets totaal anders dan de avonden daarvoor. De laatste avond in de smaaksessie dan een mok van wat de beste moet zijn, maar ik schrik van de bijna te sterke smaak. Vooral in de nadronk. Een bladerige smaak.

Iedere smaak roept een soort andere emotie op en de dagen/weken erna kies ik iedere avond op gevoel voor de smaak waar ik me dan het beste bij voel. De smaken verdiepen zich, de sterke bladsmaak went en krijgt zijn eigen dynamiek. 

Waar ik het in nu precies over heb? Nee, geen whiskey of wijn voor mij bij het ontbijt hoor. Ik ben aan de groene thee gegaan: Sencha, Jasmijn of Kukicha. Ik kan ze ondertussen blindelings onderscheiden!

Enig nadeel: een groene thee uit een zakje is vanaf nu een beetje een afknapper als je de hemelse smaken van vers gezette losse groene thee gewend bent. Een beetje zoals een wijnkenner die ook niet meer genoegen neemt met een goedkoop wijntje.

6a

Het doel van dit jaar: 6a! Dit heeft wellicht wat toelichting nodig: het is een niveau van indoor klimmen. Hoe hoger het getal hoe moeilijker. Afgelopen week was het plotseling zover: met een laatste krachtsinspanning kwam ik boven en had ik ineens een 6a uitgeklommen! Mission accomplished!

Was ik nu trots, was ik nu blij? Nou, eigenlijk niet...

Nee, ik ga niet een spiritueel verhaal ophangen dat de weg naar het doel belangrijker is dan het doel zelf. Het jaar is eigenlijk pas net begonnen dus de weg was nog te kort.

Wat is dan het probleem? Het was te makkelijk! Ik loop al weken met een 5c te klooien die een grote uitdaging vormt, er zijn een aantal 5c+ routes die wel lukken, een aantal waar ik nog geeneens aan begonnen ben. Onlangs klom ik nog een 5b+ met een grote overhang: hoe trots ben ik dat ik deze net als die 6a bijna in één keer weet uit te klimmen. Wie heeft deze 6a in godsnaam gewaardeerd als 6a? Ik zou er een 5b+ van maken, misschien zelfs een 5b. Tsja, die 5c route die niet wil lukken, dat is een 6a voor mij, maar die lukt nog niet helemaal, wat zal ik trots zijn als ik die kan uitklimmen!

Die 6a staat voor een stukje uitdaging die ik zoek. Die waardering kan alleen ik er aan geven op basis van gevoel, van inspanning die nodig was, hoe ik me in de route moet vastbijten voordat het lukt deze uit te klimmen. Niet door iemand die de route bouwt of waardeert.

Ik pas mijn doel aan: nee, niet naar 6b, maar naar uitdagende routes klimmen en iedere keer een stukje verder komen en soepeler klimmen. Geen externe eis maar een interne eis, geheel op mezelf afgestemd.

Tattoo

Langzamerhand is het idee gaan groeien in me. Eerst stond het me totaal tegen. Wat later kon ik het me eigenlijk wel heel goed voorstellen. En nu moet ik het denk ik gewoon maar eens gaan doen: een tattoo.

Het geeft me denk ik een heel sterk gevoel. Zo'n symbool voor iets dat heel belangrijk voor me is op mijn lichaam gegraveerd. Iets dat je dan altijd met je mee zult dragen en je kracht en energie geeft. Wat je als het ware altijd voelt branden en je energie geeft als je er weer aan denkt. Nee, geen naam van een geliefde of een spreuk of iets anders dat nu even belangrijk voor me is. Het moet iets voor altijd zijn, iets waar ik nooit spijt van zal krijgen.

In de sauna afgelopen weekend weet ik het ineens. De vele getatoeëerde lichamen zullen wel de inspiratie zijn voor welke tattoo ik wil laten plaatsen op welk intiem plekje. Het is de meest zenvolle tattoo die ik me kan voorstellen. Deze tattoo zal me veel kracht geven. Zelfs als ik een hekel aan Zen en meditatie zal krijgen, zal deze tattoo nog steeds toepasselijk zijn.

Inmiddels zijn we twee dagen verder en kan ik niets anders zeggen dat alle ideeën die ik van te voren hierover had helemaal zijn uitgekomen. Ik kan er ieder moment van genieten.

Ook zo benieuwd?

Bloesem

Geïnspireerd door Anais Nin: En de dag brak aan dat het risico om in de knop te blijven pijnlijker was dan het risico om te bloeien.

Op zoek naar emoties

Dat is weer eens iets anders dan eieren zoeken met Pasen. Dit jaar op zoek naar emoties! 

Waarom zou ik daar nu op zoek naar gaan? Emoties zijn al erg genoeg als je ze overkomen. Tenminste, zo keek ik er een paar jaar geleden wel tegenaan. Vooral niet teveel aandacht aan geven, er lekker een rationele verklaring voor zoeken zodat ze snel weer naar de achtergrond verdwijnen.

Afgelopen maanden heb ik al aardig geleerd om ook van emoties te genieten, ze te accepteren en niet meteen naar de achtergrond proberen te drukken. Ja, ook negatieve emoties als verdriet. Laten we eerlijk zijn: als ik van iets emotioneel wordt dan raakt het me, dan is iets belangrijk voor me, het brengt me in beweging!

Maar nu keer ik het eens om. De afgelopen weken brengt iets me in beweging, iets is belangrijk voor me, iets bepaalt mijn doen en laten. Maar ik heb geen flauw idee wat. Ik zoek naar antwoorden, naar het waarom. Ik voel dat de antwoorden die ik mezelf geef geen emotie oproepen. Ik zit nog op het verkeerde spoor, er moet iets op de achtergrond spelen. Wat raakt me toch zo onbewust?

Dus: op zoek naar de verborgen emotie als een verborgen paasei! Wel zo toepasselijk dit weekend.

Inner worlds, outer worlds

Het gevaar van veel mediteren en aanverwante literatuur lezen is dat je iets te zweverig wordt en het contact met de aarde een beetje verliest. Daar was ik eigenlijk nooit echt bang voor bij mezelf, tot afgelopen vrijdag. Filmpje kijken met een paar vrienden: Inner worlds, outer worlds.

Dit is wel het meest zweverige dat ik ooit heb gezien. In hoog tempo worden alle elementen van Oosterse filosofie (Kundalini, Chakra's, tantra, boeddhisme) verbonden met de zwaartekracht van Einstein, fractals, golven, Fibonacci reeks en spiralen. Soms is het ver gezocht (wie ziet er nu boeddhafiguur in een fractal?), soms is het met elkaar in tegenspraak voor mijn gevoel.

Maar hoe zweverig het ook is, ik kan het volgen (help!), het is onderhoudend, daagt de geest uit en geeft ook wel weer een mooie samenvatting van heel zaken die ik de afgelopen jaar geleerd heb met zen: over de rol van gedachtes, over verbondenheid, over in contact staan met de natuur. 

Dat laatste is meteen ook wat ik meeneem uit deze serie: waar de natuur achteloos overal Fibonacci reeksen volgt in ananassen, bloemen, sterrenstelsels heeft de mens hier allemaal ingewikkelde wiskunde voor nodig om dit na te doen. Als we een beetje dichter bij de natuur zouden staan en ons gevoel zouden volgen als een groeiende dennenappel of slakkenhuis zonder één hersencel, zouden we dan ook niet vanzelf deze reeks volgen? Zou een dennenappel nu echt weten dat zijn groei voldoet aan de geweldige formule: 

Geïnspireerd door Inner worlds, outer worlds. Gratis te bekijken via youtube.

Zomertijd

Vanuit de sneeuw loop ik regelrecht de zomer in. De zomertijd gaat in, lange zwoele avonden (en het is pas maart!), heerlijke temperaturen om weer buiten te fietsen, heerlijk mediteren op het balkon. Zou wel buiten willen slapen!

Iedere dag groeien de blaadjes aan de appelboom. Ik zie ze als in een time-lapse video dag na dag uit de boom tevoorschijn komen. Tot slot een vrije dag op vrijdag. Ik neem heerlijk de trein naar mijn werk.

Wat een heerlijk gevoel.

Bevestiging

Wat een geweldige week. Ik was een weekje in de sneeuw in Oostenrijk. Mooie bergtochten gemaakt met mooi weer en een geweldig gezelschap. Veel meer zou ik eigenlijk niet wensen, maar er was net iets meer deze keer ten opzichte van vorige vakanties dat het zo geweldig maakte: ik werd gedurende de week bevestigd waar ik momenteel sta en waar ik mee bezig ben.

Lichamelijk zat ik heerlijk in mijn vel, na wandelingen van 10 uur was ik nog fit als een hoentje, ik kon uren verse sporen trekken om weer bij een volgend topje te komen. Tijdens de enkele korte meditatie merkte ik dat ik rustig in mijn hoofd was. Met de groep was het reuze gezellig en maar kon toch ook mezelf zijn. 

Verder was ik bewust van mijn beperkingen: de onzekerheid bij het geven van een yogalesje op een mistige dag in de berghut, het soms even dwarsliggen door me niet aan afspraken te houden. Tsja, dat is nu even waar ik sta. Work in progress zullen we maar zeggen.

Maar wellicht het mooiste was nog dat ik me bewust van oude gewoontes die er nu niet waren: geen grote teleurstelling als de tocht anders liep als gewenst, geen zorgen en ongeduld als het allemaal niet snel genoeg ging maar volop vertrouwen in de groep. Ook klampte ik me niet vast aan één persoon in de groep maar kon met iedereen op zijn tijd omgaan en aandacht geven.

Samengevat: wat een geweldige week! Of had ik dat al gezegd?

De presentatie

“Vandaag gaan we het eens over iets anders hebben”. Ik pak een tafel erbij en ga er in kleermakerszit op zitten voor het scherm. Er is geen ontsnappen meer voor me aan. Ik kijk mijn collega's aan. Wat moeten ze wel niet van me denken? Deze keer kan ik me niet achter een ingewikkeld technisch verhaal verschuilen. Ik ga het deze keer over mezelf hebben, over meditatie, over stilte retraites. 

Als paraplu gebruik ik het onderwerp zelfontwikkeling. Ik leg uit dat ik daar vroeger een broertje dood aan had. Uit je comfort zone komen: aan mijn hoela! Het heet niet voor niets zo, waarom zou ik daaruit moeten komen? Meteen een scherpe vraag van een collega: of ik nu een beetje in mijn comfort zone zit? Shit, schiet het door me heen, ik had ze nog zo willen verzoeken pas na afloop vragen te stellen. Ik voel me rood aanlopen, ik begin wat te stotteren maar kom al snel op het antwoord wat ik nu net voel: nou, niet helemaal... Ik ga verder met mijn verhaal hoe ik bij mediteren ben uitgekomen (tsja, soms in het leven voel je je zelfs in je comfort zone niet comfortabel meer) en hoe ik door bewust te worden van mijn omgeving en van mezelf eigenlijk als vanzelf mijn comfort zone stapje voor stapje ben gaan vergroten. Dat iemand die van avontuurlijke vakanties houdt en net niet de stilste in de groep is, een geweldige ervaring kan hebben tijdens een stilte retraite (waar je je nota bene ook nog in het zwart moet kleden, net mijn lievelingskleur (maar niet heus)). Hoe je daar je hoofd nog verder leeg maakt en jezelf nog beter leert kennen, hoe je daar alles onder een vergrootglas legt.

Ik sluit af met de opmerking dat dit mijn weg voor zelfontwikkeling is en dat iedereen bij het verlaten van de ruimte dit zo snel mogelijk moet vergeten en zijn eigen weg moet zoeken, wat het ook moge zijn.

De reacties: applaus, klopje op de schouder van de baas, de opmerking “diep respect” en mooie gesprekken hierover na afloop bij de koffie automaat. Ik voel me trots.

Een lesje kunstgeschiedenis

Prerafaëlisme, estheticisme, realisme, impressionisme, post-impressionisme, symbolisme, Amerikaans realisme, fauvisme, expressionisme, kubisme, de stijl, bauhaus, surrealisme en de vreemde eend in de bijt: Japanse kunst. Een paar weken geleden zeiden deze kunststromingen van zeg maar 1830-1930 me allemaal niet heel veel. Na bestudering van “Kunst in het juiste perspectief” zegt het me eindelijk wel iets. 

 

Door de goede uitleg in het boek krijg ik het gevoel wat de schilder probeert over te brengen. Het is bijzonder om te zien hoe de ideeën over kunst zich in 100 jaar zoveel verandert hebben: van een veelal werkelijkheidsgetrouwe weergave naar abstractie, van religieus/mythisch geïnspireerde taferelen naar alledaagse zaken, van vlakke kleuren naar felle kleuren. Althans, in de westerse wereld. De Japanse kunst lijkt wel 100 jaar voor te lopen.

Geïnspireerd door “Kunst in het juiste perspectief”

 

v.l.n.r: De grote golf voor de kust van Kanagawa, Hokusai; De vrouw van Shallot, Waterhouse, De arenlezers, Millet; Olympia, Manet; Een slapend meisje, Moore; De balletklas, Degas; Dansen bij Le moulin de la Galette, Renoir; Le montage Sainte-Victoire, Cézanne; Een zondag op het eiland La Grande Jatte, Seurat; Caféterras bij nacht, van Gogh; Het visoen na de preek, Gaugin; De kus, Klimt; Mijn Egypte, Demuth; Nighthawks, Hopper; De dans, Matisse; Improvisatie III, Kandinsky; Twee vrouwen op straat, Kirchner; Les Demoiselles d'Avignon, Picasso; Man met een gitaar, Braque; Contracompositie van dissonanten XVI, Doesburg; Magische vissen, Klee; De volharding der herinnering, Dalí. Alle rechten voorbehouden aan de kunstenaars.

Gedachtes

Een kleine, melkachtige kubus. Daartegen een houten ladder en een paard dat daar naar kijkt. Een stukje verder naast de kubus een eenzame mooie bloem, in de verte nadert een onweersbui.

Afgelopen week deed ik een kleine psychologische test op internet: je loopt in de woestijn en stel je een kubus voor. Grappig om te zien dat er meteen het beeld bij me naar voren komt van die kleine melkachtige kubus. Gedurende de test komen de ladder, het paard, de bloem(en) en de storm er ook vanzelf bij. Automatisch plaats ik al deze voorwerpen ergens ten opzicht van de kubus in de woestijn. Vorm, kleur, positie, het plaatje vult zich vanzelf. 

 

Wat dit zegt? Volgens de maker van deze test heeft alles wat ik hier bedacht een betekenis en zegt het van alles over mijn persoonlijkheid. Ik ben verrast als ik de vertaling van mijn zorgvuldig opgebouwde schilderij lees: alle gedachtes die ik had bij kubus, paard, bloem, ladder en onweer zijn wel degelijk van toepassing op mij.

Als ik er later in de week nog eens over nadenk, besef ik dat het eigenlijk niet zo verrassend is. Al mijn gedachtes die willekeurig lijken op te borrelen komen natuurlijk wel ergens vandaan: het onbewust spreekt. Dit onbewuste stuurt me eigenlijk de hele dag in heel mijn doen en laten, in mijn houding, in mijn emoties en natuurlijk in al mijn gedachtes. 

Blauw

Ik loop er recht op af. Twee schilderijen. Helemaal blauw. Eigenlijk net niet helemaal blauw, maar veel meer is er eigenlijk niet te zien. Dit is nu moderne, abstracte kunst. Mijn vorige museumbezoeken richtten zich vooral op Impressionisme (Renoir, Monet), Postimpressionisme (van Gogh) of Kubisme (Picasso). Ook het Surrealisme (Dalí) kan me zeker boeien. In al deze gevallen is er nog iets te zien dat relateert aan de wereld om ons heen. Maar dit abstracte werk “Cathedra” van Barnett Newman in het Stedelijk? Is het een blauwe lucht, kijken we in de diepte van de oceaan?

Ik nader de twee doeken, die van dichtbij toch één blijken te zijn. Ik luister naar de audiotour die wat uitleg geeft over wat deze moderne kunstenaars nu precies bezield. Wat ik ervan opgestoken heb: de kunstenaar gaat terug naar de basis van het schilderen, een doek met verf met kleuren, vooral in de primaire kleuren. Ik vertaal dit ook naar puur voelen, geen rationele beslommeringen meer met een interpretatie van mijn kant van wat ik zie, geen verhaal dat ik onbewust toch weer maak van wat ik zie. Een verhaal dat ook waarschijnlijk niet het verhaal van de kunstenaar is. 

Ik koop na afloop meteen een dik boek met een overzicht van alle belangrijke kunstwerken voor iedere periode in de kunstgeschiedenis. Hier ga ik hopelijk een hoop van leren: wat ik erbij voel, wat het schilderij mij verteld, maar ook inzien wat de kunstenaar voor ogen stond en wat hij erbij voelde.

Het leukste van vrijdag 24-2-2017

Geïnspireerd door J.

Vrijdagavond

Vrijdagavond heeft altijd iets speciaals. Alsof ik meer vrijheid voel als ik de deur van mijn kantoor achter me dicht trek: het weekend staat voor de deur, geen verplichtingen, geen plannen voor de avond, koelkast is leeg dus ik kan eten wat ik wil vanavond. Wellicht dat jullie het ook herkennen.

Deze avond heb ik ook dat gevoel. Mijn afspraak van deze avond gaat niet door. Ik zou in de bedrijfskantine eten, maar ja, dat doen we nu ook maar niet. De koelkast is leeg, dus ik stap relaxed in de auto om eens rustig na te denken wat ik dan wél zal gaan eten: frietjes, pizza, of toch maar iets gezonds doen? Uitgebreid koken zal het in ieder geval niet worden. Het allermooiste: het is pas donderdagavond. Dus morgenavond het echte vrijdagavondgevoel!

Eigenlijk wel apart dat vrijdagavond gevoel op een donderdagavond Kan ik dat niet gewoon iedere avond hebben in plaats van mezelf in dat vaste patroon te storten op maandag met een volle koelkast die erom roept om iedere dag van de week iets leger te worden gegeten? Om niet het gevoel te hebben dat alle afspraken en trainingen op de sportschool een verplichting zijn en onderdeel van de wekelijkse sleur waar ik iedere keer aan begin?

Sleutels

Een erg raar effect na mijn stilte retraite. Ik vergeet ineens van alles. We zullen maar zeggen dat dit komt omdat ik zo relaxed en onbezorgd door het leven ga. De eerste week na de retraite ben ik al twee bidons vergeten in de sportschool. Niet een hele grote ramp, zeker als ik ze de week erna gewoon weer uit de grote stapel gevonden voorwerpen kon vissen. 

 

Dit weekend is het weer raak. Halverwege de yogales schiet het ineens door me heen: ik heb mijn sleutels vandaag nog niet gezien. Voor de duidelijkheid: ik doe de yoga niet thuis. Ik heb mezelf buitengesloten! Whaaaa...

Ik ben met mijn gedachten meteen niet meer bij de les. Allerlei scenario's schieten door mijn hoofd. De buren die mijn reservesleutel hebben zullen toch wel thuis zijn? Of hebben de andere buren die sleutel nog na mijn vakantie? Mijn ouders hebben ook een sleutel! Maar ja, geld, telefoon, alles eigenlijk ligt veilig achter slot en grendel binnen, dus even naar mijn ouders rijden zit er niet in. Maar ze kunnen wel naar mij komen, maar dat is wel anderhalf uur... Ik kan ook een ruitje intikken, geeft ook wel weer de nodige overlast... 

 

Na deze eerste serie gedachtes kom ik weer tot rust met meer aandacht voor de les. Ik kan er nu eigenlijk niet veel aandoen, die sleutel ligt waar hij ligt: in huis of in mijn locker. Het is ook wel een “als, als, als” scenario: als ik mijn sleutels vergeten ben en als de buren niet thuis zijn, dan heb ik een wat groter probleem.. De rest van de les heb ik gelukkig met voldoende aandacht en rust kunnen afronden. Het was een fijne les en fijne meditatie na afloop!

Hoe dit “als, als, als” scenario afliep? Helaas worst case: sleutel vergeten én buren niet thuis. Gelukkig waren de andere buren met de sleutel van de eerste buren wel thuis en na een belletje met de buurman kon ik mijn reservesleutel met de reservesleutel van de ene buren bij de andere buren vinden en mijn eigen huis weer binnengaan. 

 

Kan wel vaker wat vergeten als dit zo makkelijk allemaal weer op zijn pootjes terechtkomt! Ik blijf nog even relaxed en onbezorgd door het leven gaan. 

 

Volwassen

Ben ik nu eigenlijk volwassen? Volgens van Dale wel. Volwassen is volgroeid, niet meer groeiende en ja, lichamelijk klopt dat, alles zit er op en aan en doet het redelijk goed! Sterker nog, over de 40 begin je alweer af te takelen, grijs haar hier en daar. Ook dit is dus volwassen volgens de definitie: niet meer groeiende maar wel aftakelend.

Lichamelijk zit het dus wel goed, maar ja, dan komen we op het geestelijk stuk. Geestelijk volgroeid? Is dit geestelijk stabiel? Als je dit blog een beetje bijhoudt de afgelopen jaar, weet je het antwoord al. Nou nee! Maar ja, geestelijk volgroeid is ook zo wat, dus wellicht wel fijn om daar nog even niet volwassen voor te zijn en gewoon lekker kind te blijven met alle voordelen: kinderlijk enthousiasme en blijheid, spontaniteit. Dat geestelijk volgroeid zijn komt wel als op het punt sta te sterven. Tot die tijd ga ik me niet meer schuldig voelen als ik me een kind voel!

Stilte VII

Vroeger was alles beter, maar nu misschien een keer niet. Vorige retraite was ik zoveel mogelijk buiten. Iedere ochtend opende ik de schuifpui en die ging bij wijze van spreken 's avonds weer achter mij dicht. Dit is wat ik wil, dat ben ik als buitenmens. Dacht ik toen.

Dit jaar geen buitenmens te herkennen in mij. Wie ben “ik” dan eigenlijk? Als ik terugkijk, voel me meer thuis in mezelf. Dat merk ik de afgelopen weken ook thuis. Misschien was dat buiten wel een vlucht, letterlijk naar buiten, omdat ik binnen bij mezelf me niet thuis voelde.

Stilte VI

TO KO BO DAI SET TA E HAN NYA HA RA MI TO

Een onnavolgbare stroom van woorden klinkt iedere ochtend om half zes door onze stilteruimte (een half uurtje per dag mogen we ons even te buiten gaan!). Even er niet met je aandacht erbij zijn en je bent direct de draad kwijt en zie die dan nog maar eens op te pakken. Ik hoor mezelf zingen, ik hoor de mensen direct om me heen, de een hoog, de ander laag, ieder met zijn foutjes. Ik probeer zo goed mogelijk in de flow van het gezang mee te gaan, hard werken zo in de vroege ochtend.

Maar dan hoor ik ineens de stem van de groep van zestig, de collectieve stem. Een stabiele stem die rustig klinkt, alle stemmen zijn één. Geen hoog, geen laag, geen foutjes. Hier kun je heerlijk op aanhaken en dit volgen. Het volgen van het collectieve kost aanzienlijk minder energie en geeft energie om daar deel van te mogen uitmaken. 

Wellicht dat dit voor meer zaken in het leven geldt: eerst afstemmen op het collectieve.Waar vinden we dat eigenlijk in het dagelijks leven? We blijven zoeken.

Stilte V

Eindelijk, ik dacht dat het deze keer niet zou gebeuren. Vorige retraite zat ik 3 dagen op een soort van roze wolk. En nu? Donderdagochtend zit ik alleen nog maar pijn te lijden. Mijn benen doen zeer, mijn knieën doen pijn, eigenlijk alles doet pijn. Ik bereid me voor op nog anderhalve dag afzien.

Maar dan, wellicht als je het het minst verwacht, een klein wonder. De zon breekt letterlijk en figuurlijk in de middag ineens door. De zonnestralen vallen op mijn gezicht, ik glimlach en ik geniet. Alle pijn, alle frustratie valt ineens van me af. Gelukkig, ik mag nog anderhalve dag genieten! Hopelijk komen er geen wolkjes voor de zon.

P.S.: na afloop komen er twee mensen naar me toe dat ze nooit dat stralende gezicht van me zullen vergeten, zo hard scheen ik te stralen..

Stilte IV

Overal komt het altijd weer terug: doelen stellen. Op mijn werk, bij persoonlijke ontwikkeling en zelfs bij een Zen stilte retraite. En als ik ergens een hekel aan heb.. Laat mij lekker lanterfanten, lekker zwerven en zien waar het schip strandt. Ergens begin ik langzaam te beseffen dat zonder doel een schip ook wel een beetje stuurloos ronddobbert, met alle winden meewaait enzovoort.

Tijdens een buitenmeditatie in de vrieskou in mijn t-shirt wordt het belang van een doel me ineens duidelijk. Ik had tijdens deze meditatie maar één doel: warm blijven! Lichaam en geest waren het daar roerend over eens, geen interne Alle pijn van de hele week is plotsklaps verdwenen, heb zelfs geen gedachtes meer. Alle aandacht gaat uit naar het warm houden van mijn lichaam. En warm dat ik het had!

Misschien moet ik toch eens wat doelen gaan stellen in het leven, als is het maar om lichaam en geest meer te verenigen.

Stilte III

Normaal ben ik (als ik mezelf een beetje ken) een vrolijke jongen, die alles om zich heen in de gaten houdt met een grote glimlach. Stiekem ben ik altijd op zoek naar een bevestiging, op zoek naar een beetje steun en aandacht.

Deze week gaan we het eens anders doen. Ik keer me helemaal in mezelf. Tijdens het lopen kijk ik alleen strak naar de grond, tijdens het eten alleen naar mijn bord. Grappig bij hoeveel momenten ik wil kijken wat er om me heen gebeurd, wil kijken wie er in mijn ooghoek komt aanlopen, wat er gebeurd bij een luid geluid. Mijn nieuwsgierigheid is niet snel gestild. Grappig, aan het einde van de week zie ik ineens mensen van wie ik geeneens wist dat ze ook op de retraite waren.Wie er eigenlijk naast me zit met eten weet ik eigenlijk ook niet.

In plaats van kijken, ga ik nu vooral luisteren om toch niets te missen. Naast me wordt er een koekje gegeten, verder op aan de tafel kauwt iemand op de taugé in de soep, het neerzetten van de theekopjes tijdens de theeceremonie klinkt als een beest dat door de ruimte loopt. 

Aan het eind van deze week kan ik zeggen: mission accomplished! Een mooie ervaring met meer verdieping en zo eng is het ook toch niet! Voel me er eigenlijk heel krachtig door en veel serieuzer.

Stilte II

Daar ben ik dan op mijn tweede stilte retraite. Hele week mediteren en stil zijn en dan wil je natuurlijk wel dat het bijzonder is. Ik wil natuurlijk met een mooi verhaal thuis komen voor mijn blog! Daar komt nog bij: de eerste keer was super bijzonder, dus hoge verwachtingen!

Maar helaas, niets van dit alles deze keer. Het is gewoon, nee, valt eigenlijk zelfs tegen. Maar ja, dat laatste komt wel weer omdat het niets bijzonders is en met al die verwachtingen valt dat dan weer tegen. Beetje afzien, beetje veel afzien, iedere meditatie weer wat anders. 

Ik observeer, ik hoor, ik voel, ik ruik, ik voel, ik voel me krachtig. De normaalste zaken van de wereld, maar dan allemaal iets intenser. Dat is wellicht het bijzondere, maar zo voelt het nog niet...

Stilte I

De oefening tijdens de stilte retraite lijkt zo eenvoudig. Zeg eens aaa. Oftwel, roep de mooiste aaa die je hebt. Het hele bos galmt tijdens de pauzes van de aaa's: hoog, laag, hard en zacht.

Mijn eerste aaa: een 7½. Althans, dat vond ik zelf. De leraar vond het een mager zesje. Of ik last had van een te groot ego door mezelf zo'n hoog cijfer te geven? Dat beschouwen we dan maar als een compliment met mijn veel te kleine ego!

Na nog wat mee geschreeuwd te hebben in het bos, de volgende dag poging twee. Na een kleine aanwijzing komen we al een een achtje uit. Tsja, een Pavarotti zal ik nooit worden, maar we oefenen nog verder met hoog en laag en warempel, ik lijk iets te voelen: bij een bepaalde toonhoogte lijkt het te resoneren. Iets hoger of lager en de stem zit meer in mijn keel. Zal je mond als muziek instrument gebruiken het volgend stapje zijn?

Hoe het afliep? Ach ja. Het is een Zen retraite. Vooral niet teveel nadenken maar vooral doen. Ook dat schijn je te horen, maar nu toch een goede acht!

Verliefd

De ingrediënten zijn eenvoudig: een leuk uitziende, (soms iets te) jonge vrouw die openheid en vrijheid uitstraalt. Veel meer is er eigenlijk niet nodig om mij weer met mijn hoofd in de wolken te doen belanden. Een oogopslag, een blik, een bepaalde houding, een klein huppeltje bij het weglopen, ja het kan allemaal al voldoende zijn om mijn hoofd weer helemaal op hol te doen slaan. 

Het ritueel aan gedachten dat er dan de dagen daarna aan me voorbij trekt ben ik inmiddels wel gewend. Natuurlijk vind ik haar de mooiste en leukste vrouw die ik ooit ontmoet heb, zie een geweldig toekomst voor ons samen, en beleven we de mooiste avonturen en zo verder, en zo verder. Waar ik vroeger hier volledig door in beslag werd genomen, kan ik die film nu gewoon aan me voorbij laten trekken. Ach, ook als ik haar nooit meer zou zien, als ze mijn emails, whattappjes of wat dan ook niet beantwoordt, het geeft eigenlijk niet. Ik kan het gevoel meer bij mezelf houden en het gaat vanzelf wel weer over en dan leer ik weer een nieuw slachtoffer kennen!

Maar afgelopen week viel er ineens een kwartje bij mij. Ik besefte me dat die verliefdheid vooral een projectie is van mijn droombeeld om zelf helemaal open en vrij te zijn. Net als sommige mensen altijd anderen de schuld geven van alle tegenslagen in het leven, zo leg ik dit verlangen van vrijheid ook bij iemand neer. Als ik dit nu ook eens meer op mezelf probeer te betrekken en gewoon zelf open en vrij probeer te zijn?

Ik ben door dit kwartje in ieder geval weer een stukje bevrijd van mijn verliefdheid! Waarschijnlijk totdat ik die volgende geweldige vrouw tegen het lijf loop..

Geïnspireerd door J., K., L., M., M., M., Y. en nog velen meer...

Douchegel

Nieuwjaarsdag word ik rond een uur of elf wakker en besluit een lekkere douche te nemen. Niet veel later klettert het warme water over me heen. Ik pak de fles met douchegel en ben eigenlijk meteen wat geïrriteerd als ik weer erg hard in die fles moet knijpen om er iets uit te krijgen. Dit is eigenlijk al de laatste weken het geval maar het is me niet gelukt de verstopping te verhelpen. Dan besluit ik ineens spontaan de dop eraf te halen, de binnenkant even schoon te maken en klaar is Kees: verstopping helemaal opgelost. Een ander perspectief kan wonderen verrichten!

Word ik nu een beetje gek dat ik overal Zen in zie? Begin geloof ik een beetje door te slaan.

Geïnspireerd door “Zen en de kunst van het motoronderhoud”.

Zen en de kunst van...

Een boek dat door 121 uitgevers geweigerd werd, een besteller werd en vanaf nu ook hoog op mijn lijstje staat: Zen en de kunst van het motoronderhoud. Het lijkt in eerste instantie een roman over een motortocht van vader en zoon door Amerika. Maar het is zoveel meer, althans voor mij!

Het is één van de beste Zen boeken. Heel de uitleg motoronderhoud staat voor mij voor zelfontwikkeling in de Zen traditie. Alle aspecten van Zen zoals loslaten, non-dualiteit en concentratie komen terug. Zoals alles bij Zen lijkt het zo eenvoudig en voor de hand liggend dat je er helemaal overheen kunt lezen in dit boek, maar de lessen van Zen zitten in iedere spatie tussen de woorden en zeggen wellicht meer dan de woorden zelf. Dat is pas echte Zen. 

Het is een filosofische betoog, soms vrij zwaar over retorica, dialectiek en antieke Griekse filosofie (ben je er nog??) maar met voor mij geniale verbanden die ik nooit zou leggen zoals: de huidige rationaliteit is wat de platte aarde in de Middeleeuwen was, we zijn bang dat voorbij de rationaliteit niets meer is en we ervan afvallen.

Het is een boek waarvoor een boek bedoeld is, waarvoor ik dit blog schrijf, waarvoor mensen een dagboek bijhouden. Het is de autobiografie van een man die laat zien hoe hij totaal verward raakt als hij met zijn filosofische zoektocht naar het begrip kwaliteit alle gebaande paden verlaat en geen vaste grond onder zijn voeten overhoudt. Een verhaal van iemand over de donkerste periode in zijn leven, een zoektocht naar zichzelf en de relatie met zijn zoon.

Hoe je het ook leest, het is pure Kwaliteit.

Geïnspireerd door “Zen en de kunst van het motoronderhoud”.
Met dank aan alle terugkoppelingen op het feedback forum van koelman.com om de kwaliteit van mijn blog verder te verbeteren.

Concentratie en aandacht