De werkelijkheid

Als gepromoveerd natuurkundige dacht ik altijd dat de wetenschap de absolute waarheid verkondigde. De natuurkundige wetten en modellen zoals je die op de middelbare school en universiteit leert zijn de waarheid en de werkelijkheid. Hier ben ik de laatste jaren aardig op terug gekomen.

Laten we eerlijk zijn, deze wetten en modellen beschrijven de werkelijkheid. Ze zijn de werkelijkheid niet. Een mooi voorbeeld hiervan is de zwaartekrachttheorie. Allereerst uitgevonden door Newton (even het feit negerend dat de zwaartekracht al voor de oerknal bestond). De werkelijkheid in ons hoofd, ingegeven door de beroemde appel: alle voorwerpen met een massa trekken elkaar aan. Makkelijk om te onthouden. Ineens kunnen alle banen van planeten beschreven worden. De afwijking in de baan van Mercurius werd verklaard door de nooit gevonden planeet Vulcanus.

Toen kwam Einstein. Hij kwam met een nieuwe werkelijkheid: de planeten trekken elkaar niet aan maar vervormen de tijd-ruimte om zich heen. Wederom een mooi model in ons hoofd, nu geïnspireerd door de snelle nieuwe treinen van begin vorige eeuw. Mercurius doet nu ineens wat ie moet doen. Dat doen die hele verre sterrenstelsel echter niet. Deze afwijking wordt verklaard door de donkere materie. Vele knappe koppen zoeken zich rot maar hebben die donkere materie nog steeds niet gevonden.

Dit jaar kwam Erik Verlinde. Weer een nieuwe werkelijkheid! Heerlijk. Ingegeven door de tijdsgeest heeft materie nu de neiging zich te verzetten tegen het verplaatsen van informatie. Nu doen die verre sterrenstelsel gelukkig wel weer wat ze moeten doen, de donkere materie is overbodig geworden. Oh ja, die oerknal waar we zo heilig in geloven bestaat wellicht toch niet in deze werkelijkheid.

Is dit dan nu de echte werkelijkheid? Nee. Ook na Erik Verlinde zal er vast en zeker weer een nieuwe werkelijkheid komen. Let vooral even op als de geleerden ingewikkelde verklaringen gaan zoeken voor afwijkingen. Zoals bij de afwijkingen op de theorie van Newton en Einstein, zitten deze afwijkingen vooral in hun hoofd. De echte werkelijkheid zit niet in ons hoofd, de echte werkelijkheid is.

In opdracht van B.

Spiegelneuronen

Misschien ken je het wel. Dat je als het ware boven jezelf zweeft. Aan de ene kant ben je bezig met bijvoorbeeld een gesprek, aan de andere kant neem je jezelf waar hoe je het gesprek voert. Ken je het niet? Geeft niets, ik eigenlijk ook niet tot afgelopen week. Deze keer in een drietal mooie gesprekken.

Het begon op vrijdagmiddag. Een bijeenkomst met veel nieuwe mensen, dus ik stel me zelf even voor. Eigenlijk niets bijzonders om iets over jezelf te vertellen. Opeens zie ik mezelf daar zitten, ben helemaal bewust van mezelf. Daar ben ik waarschijnlijker drukker mee bezig dan met het verhaal, want er komt nou niet echt een samenhangend verhaal uit. Ik zie mezelf hard proberen er nog iets van te maken, maar stop er maar snel mee. 

Vrijdagavond. Halverwege een gezellig etentje hang ik daar weer boven de tafel (figuurlijk dan voor de duidelijkheid). Weet deze keer geeneens wat ik aan het vertellen was, maar het zenuwachtig met mijn vingers friemelen is het enige wat ik er nog van kan herinneren. Het raakt me zeker schiet er in mijn reflectie nog door me heen. Wat “het” dan ook is.

Dan zaterdagochtend. Ik zie mezelf een geanimeerd gesprek voeren bij een kop koffie/thee. Met armgebaren ondersteun ik mijn verhaal op een vraag die toch wel wat emoties oproept. Geen gefriemel, geen onsamenhangend verhaal deze keer. Wat een verschil met gister. Waar komt dit vandaan? Dan neemt mijn gesprekspartner het gesprek over en in één keer begrijp ik het waar die armgebaren vandaan komen. Ja, ook ik heb ze, spiegelneuronen.

Met al dat gezweef boven mezelf, leer ik weer een hoop over mezelf.

Geïnspireerd door J.

Ruggengraat

Over sommige zaken in het leven ben je gewoon erg zeker. Bestaat eigenlijk geen twijfel. Bijvoorbeeld over mijn rugklachten en mijn hernia. Ik was al een paar keer door mijn rug gegaan, trainde mijn rug- en buikspieren eigenlijk nooit en tijdens een rugzaktrekking waarbij je een paar weken met 20 kg op je rug door de wildernis rond zeult, ging het mis. Wederom door mijn rug gegaan en thuisgekomen ging het van kwaad tot erger. Kon niets meer dan met heel veel pijn de hele dag platliggen. Uiteindelijk na een paar maanden lijden werd ik van mijn kwaal verlost met een operatie. Duidelijk geval van een lichamelijke beperking. De mens is er eigenlijk niet voor gemaakt om rechtop te lopen, de rug is het zwakke punt, zeker als je zo lang bent als ik. Dan kan dit een keer gebeuren. Lichaam en geest? Geen relatie in dit geval. Duidelijk het lichaam. Punt uit.

Dan wordt dit alles ineens een paar jaar later, oftewel afgelopen week, geheel op zijn kop gezet. Natuurlijk op een moment dat je het totaal niet verwacht: “In de ruggengraat manifesteert zich de eenheid van lichaam en geest: wie altijd leunt en steunt, heeft uiteindelijk nauwelijks nog een ruggengraat over”*. 

Mmm, ook een waarheid als een koe. Dat ik letterlijk geen ruggengraat over had was wel duidelijk. Ik toonde ook figuurlijk geen ruggengraat, stond niet op eigen benen. Als ik nu terug kijk zie ik dat een stuk helderder dan toen.

Wat is nu de waarheid: lichaam of lichaam/geest? Laten we het erop houden dat de tweede waarheid in ieder geval meer waar is dan de eerste.

* Uit “Leer denken wat je wil denken”, Rients Ritskes, Asoka.

Symbolen

Ineens heb ik een creatief idee! Na de laatste tijd wat gelezen te hebben over symbolen, besluit ik eens naar de symbolen in mijn woonkamer te kijken. Waar staan de foto's aan de muur eigenlijk voor? 

Ik pak heel spontaan een blad papier en begin andere beelden te tekenen die bij me opkomen. Oftewel: symbolen waar de foto's weer symbool voor staan. Moet eigenlijk niet veel gekker worden met die symbolen. De volgende avond werk ik het idee uit om mooie foto's bij mijn schetsjes te zoeken en hier een digitale collega van te maken. Waar zal dit allemaal weer symbool voor staan?

Foto credit weegschaal: winnifredxoxo via photopin (license)

Foto credit spiegel: dualdflipflop via CClicense

Foto credit medaille: pixabay via CC0license

Foto credit Enso cirkel: publiekdomein

Foto credit melkweg: ESO.

Foto credit ring en bergen: kensho.blog.

Spinning

Met een lichte tegenzin begeef ik me weer naar de sportschool. Waarom zou ik me vrijwillig weer helemaal in het zweet gaan werken?

Ik stel de spinningfiets op de juiste hoogte in en ga lekker infietsen. Nog niet te zwaar om even lekker op te warmen. De beats van Tiësto dreunen in de ruimte. De gedachtes aan mijn dagelijkse problemen vliegen nog door mijn hoofd. We beginnen aan de eerste (virtuele) beklimming, langzaam draaien we de weerstandsknop iedere keer een tikkie naar rechts. We komen uit het zadel, maken het onszelf nog wat zwaarder en de hartslag neemt toe.

We gaan over van het ene nummer naar het volgende. De gedachtes verdwijnen en ik ben me steeds bewuster van mijn lichaam. Mijn blik focust zich steeds meer op een stukje op de grond een paar meter voor me. Ik keer steeds meer in mezelf en zit helemaal in de flow. Na drie kwartier zijn we bij de slotklim aangekomen. Aangemoedigd door de instructeur en opgezweept door de muziek, komen we een laatste keer uit het zadel. Ik kan mijn adem nog net onder controle houden, zit echt helemaal aan mijn max. Ik zweet ondertussen niet meer maar het vocht stroomt gewoon uit mijn lichaam. 

Ik sluit mijn ogen en voel alleen maar mijn benen, adem en het ritme van de muziek is het enige dat nog telt. Ik pers het laatste restje energie uit mijn lichaam. Nog 20.... 10...5...3..2..1 en ik val terug in het zadel en haal de weerstand meteen van de pedalen af. Waar ik mijn ademhaling net nog onder controle had, schreeuwt mijn lichaam nu om zuurstof die ik met wijd opengesperde mond binnen probeer te krijgen. Vrij snel herstel ik en op een rustig muziekje fietsen we nog even uit. Mijn shirt is helemaal doorweekt en de drinkfles helemaal leeg.

Rotsvast vertrouwen

De rechter hersenhelft kijkt voor de zoveelste keer deze week verwonderd en ietwat bedroefd om zich heen. Is hij overbodig geworden? Wordt hij na meer dan 40 jaar trouwe dienst nu ineens ingeruild voor links? Gaan beslissingen nu ineens genomen worden met een rotsvast vertrouwen op de intuïtie in plaats van op feiten en waarheden?

De eerste keer was echt een shock geweest voor rechts. De eerste reactie op een leuke vrouw die ook kinderen bleek te hebben was nog lekker vertrouwd: lichte paniek, angst, NEE! Maar vanuit het niets was daar een rotsvast vertrouwen van zijn gastheer dat hij bij de eventuele vrouw van zijn dromen ook wel met haar kinderen zou kunnen omgaan. Waar was dat vertrouwen nu op gebaseerd? Helemaal niets. Kinderen zorgden altijd voor een gezonde dosis onrust. Dat was een feit, waarom dan nu zo'n rotsvast vertrouwen hebben? Ach, zal wel iets zijn met hormonen bij de gedachte aan die leuke vrouw. Gaat vanzelf over.

Maar de zondag erna was het helemaal niet over. Rechts moest toch ook erkennen dat de feiten er nu anders voorlagen. Met veel plezier speelden het neefje en nichtje met oom Pat, ze hadden plezier. Ja, er was ook veel rust toen het nichtje lichtelijk vermoeid haar hoofd tegen oom Pat aanlegde om even uit te rusten. Geen onrust deze keer met die drukke kids om zich heen. Ach, één zwaluw maakt nog geen zomer, dus dat rotsvast vertrouwen zal ook wel weer verdwijnen....

Maar dat rotsvast vertrouwen ging ook de dagen en weken daarna niet weg. Wat had links allemaal bekokstooft de laatste tijd waar rechts helemaal niets van wist? Voor zijn eigen lijfsbehoud, moet hij dan misschien maar eens met links een goed gesprek aan gaan, want dit kan zo niet langer.

Geïnspireerd door M. (kan er niets aan doen dat er zoveel namen met een M. beginnen, maar deze keer weer een andere M.!)

Wie ben ik eigenlijk

Hoe een tweetal mooie gesprekken mijn zelfbeeld wel een beetje op zijn kop zetten deze week.

Die zen lerarenopleiding die ik ga beginnen? Ja dat is iets wat echt bij mij past vindt de yogalerares. Hè? Een paar jaar geleden zou ik iemand voor gek verklaard hebben als hij/zij vond dat dit bij mij zou passen. Maar de yogalerares verklaar ik natuurlijk niet voor gek! Maar toch, zelfs nu ben ik er nog wat terughoudend in wie ik het wel en niet vertel. Ergens knaagt er blijkbaar nog iets in me dat ik hier zelf een ander beeld bij heb. OK, de yogalerares kent me dan wel alleen maar van de yogales, maar erg fijn om te horen dat iemand me zo ziet. Als iemand die me niet zo goed kent dit zo ziet, waarom zou ik (die mezelf toch het beste moet kennen!) mezelf dan ook niet zo kunnen zien?

Een week eerder iets soortgelijks. Tijdens een gezellig gesprek krijg ik ineens te horen “Maar ja, dat weet jezelf ook wel allemaal”. Nou, bedankt voor het vertrouwen, maar... dat weet ik wel maar eigenlijk ook weer niet.. Of beter ik weet het wel maar ik weet niet dat ik het weet. Of nog beter: ik weet niet dat anderen dat weten.

Het toverwoord bij deze beide gevallen is zelfbeeld. Ik denk dat mijn zelfbeeld nog een paar jaar achterloopt bij mijn huidige ontwikkeling, maar blijkbaar straal ik dat wel uit en wordt het wel door anderen opgemerkt. Denk dat ik me de komende tijd maar een wat groter ego op dit gebied ga aanmeten!

Geïnspireerd door H. en K.

Een stukje voorlezen

Wat kan er nu moeilijk aan zijn. Gewoon een stukje tekst voorlezen aan een groep van een man (en vrouw) of twintig. Doen we al sinds de lagere school. Ik probeer de tekst zo helder mogelijk voor te lezen en de boodschap van het stukje over te brengen. Ik lees de tekst voor het eerst en probeer snel de juiste accenten aan te brengen. Saai moet het natuurlijk ook niet zijn, vallen mensen alleen maar van in slaap. Aan het einde van de alinea heb ik eigenlijk geen idee wat ik precies heb voorgelezen. Achteraf merk ik dat ik mezelf misschien ook wel een beetje wilde presenteren, ik ben tenslotte net nieuw in deze groep. 

Mijn toehoorders hebben waarschijnlijk ook geen idee wat ik precies heb voorgelezen. De opdracht was om eens niet naar de inhoud van mijn verhaal te luisteren, maar naar de vorm. Wat kon er afgeleid worden over mij op de manier hoe ik het stukje voordroeg, wat viel op en wat zou je mij willen vragen.

Iedereen krijgt even de tijd om zijn observaties op een rijtje te zetten en dan krijg ik de terugkoppeling. Wel spannend! Wat ga ik allemaal over mezelf leren? Mijn intentie om de boodschap met de juiste accenten over te brengen blijkt te worden opgevat als dwingend, belerend en een toon van “het is maar dat je het weet”. Mmm, niet mijn (bewuste) bedoeling maar als het zo opgevat wordt.... De vragen die ik krijg slaan ook wel twee keer de spijker op de kop: Wat zou ik vinden als niemand me zou begrijpen (ahhhhh, kleine nachtmerrie) en of ik wel eens overenthousiast ben (Nee, natuurlijk niet, hoe kom je daar nu bij....). 

Het volgende stukje wordt voorgelezen. Vanaf het begin hoor ik een kerkelijke galm. Op mijn vraag of de persoon wellicht vroeger veel in de kerk heeft voorgedragen wordt meteen bevestigend geknikt.

Een mooie les in non-verbale communicatie!

Strelen

Donggggggggggg

Als een voetballer die na het raken van de bal al weet dat het een doelpunt zal worden, zo weet ik deze keer bij het slaan van de klankschaal dat het geluid geweldig zal zijn. En hoe: niet te hard, niet te zacht, zuiver van toon, een rond geluid en lang naklinkend. Het was eigenlijk meer strelen dan slaan. Wow!

Maar dit geweldige gevoel wordt snel gevolgd door een kleine golf van paniek. Ik schrik van het ontzettend mooie geluid. Ik moet de gong al snel voor een tweede keer slaan en de nieuwe slag moet natuurlijk wel net zo mooi zijn als de eerste. Geen tijd om na te genieten dus. Rust.. vooral niet teveel nadenken, even diep ademhalen. Ik sla de klankschaal voor een tweede keer en... Laten we zeggen dat ik niet helemaal ontevreden ben. 

 

Als ik de klankschaal sla bij het inleiden van de meditatie, is het alsof ik een kijkje in mijn gedachtes geef. Gelukkig weten de meeste aanwezigen dat niet, tenminste dat hoop ik dan maar. De eerste slag te luid: iets te enthousiast. De tweede daarna erg zacht of zelfs gemist (ja, ook dat komt zelfs voor): duidelijk oordeel over de eerste slag, en dat dit zeker niet zo mag zijn. Een evenwichtige geluid duidt op een evenwichtige geest. Hoe mooier het geluid, hoe meer streling in de slag, hoe meer rust.

Wie weet wat ik de komende tijd allemaal kan leren van mezelf door naar mijn eigen klanken te luisteren. Dit kan wel eens een mooie thermometer zijn! Maar ja, of al dat extra denken nu bevorderlijk is om nog meer mooie geluiden uit de klankschaal te halen?

Feestje

Lang zal ze leven

Lang zal ze leven 

Lang zal ze leven in de gloria 

In de gloria, in de gloria

Hieperdepiep, hoera!

Ja, ja. Ik kan het bijna niet geloven maar precies een jaar geleden verscheen het eerste berichtje op Kensho blog! Nu zijn we 50 (als ik het zelf mag zeggen!) mooie berichtjes verder, daar kon ik toen echt niet van dromen. Ben er eigenlijk wel trots op. Ieder berichtje roept zijn eigen herinneringen op en tezamen geven ze zo het afgelopen jaar mooi weer met al zijn hoogte- en dieptepunten.

Het schrijven van het blog is ondertussen wel een onderdeel van mijn leventje geworden. Voor emotionele gebeurtenissen (bv. Tranen) helpt het me ontzettend om het even van me af te schrijven. Voor dagelijkse gebeurtenissen (bv. pot met goud) helpt de druk van een wekelijks blog om de kleine dingen in het leven toch als iets bijzonders te zien en er meer van te genieten. Maar zodra ik begin met schrijven is ieder blog wel een verrassing waar het weer zal eindigen, de inzichten en verdieping in een onderwerp ontstaan meestal pas achter het toetsenbord. Het meest verrassende vond ik wel de blogs zonder woorden (deel 1 en deel 2) die ineens in me opkwamen. Heerlijk om zo een beetje creatief te zijn.

Wat het blog me vooral heeft gebracht is om me opener op te stellen. In het begin vond ik het echt doodeng om deze zeer persoonlijke inzichten open en bloot op internet te zetten. Waar in het begin slechts een handvol goede vrienden op de hoogte waren van het blog, durf ik steeds meer mensen naar mijn blog te verwijzen! Ach, eigenlijk is het allemaal niet zo bijzonder, om een ander mooi inzicht van dit jaar er maar eens bij te halen.

Op naar het tweede levensjaar van Kensho blog. Misschien moet ik de mooiste verhalen (bv. Verwarde man of Krent) maar eens gaan bundelen in een boekje! Ik geef het toe, op mijn computer is alles terug te vinden onder de directory “boek”. Over dit soort dromen moet ik ook gewoon open zijn.

Je mag alles van me weten, behalve..

We werden al jaren geleden door de overheid gewaarschuwd: je herinnert wellicht nog wel de reclameslogan “ Je mag alles van me weten, behalve mijn pincode”. Een gewaarschuwd man telt voor twee zou je zeggen maar ik heb gewoon de pincode van mijn creditcard afgegeven. Tsja, de sleutel van mijn huis had ik tijdens mijn vakantie eigenlijk ook al voor vier weken aan een wildvreemde studente afgegeven die voor het eerst op zichzelf ging wonen. Dus dit kon er nog wel bij.

Vertrouwen.

Je kunt besluiten dat mensen je vertrouwen moeten winnen of je kunt gewoon iemand vertrouwen geven. Gewoon, gratis en voor niets zeg maar. De laatste tijd durf ik steeds meer dit vertrouwen aan mensen te geven, zelfs aan mensen de ik eigenlijk helemaal niet goed ken. Natuurlijk, van mijn vertrouwen kan flink misbruik worden gemaakt, maar met een beetje mensenkennis geef ik hopelijk mijn vertrouwen alleen aan mensen die het ook kunnen ontvangen. Het grappige is dat het ook een soort wisselwerking is. Alleen mensen die dat gegeven vertrouwen kunnen aannemen, zullen het ook accepteren en er dan ook met respect mee omgaan. Je krijgt dus direct vertrouwen terug. Althans, dat is de theorie en mijn gevoel.

De praktijk: mijn huis stond er nog en zag er helemaal netjes uit toen ik weer thuis kwam. Alsof er niemand geweest was behalve dan dat de plantjes er erg fris bijstonden en er een net stapeltje post op tafel lag. En de pincode van de creditcard: we zullen aan het einde van de maand zien of er niet toevallig iets meer afgeschreven wordt dan een groot portie Franse frietjes bij de McDonald's op Indira Gandhi International airport in New Delhi. Je weet het natuurlijk nooit met vrouwen en belastingvrij shoppen op een luchthaven: geurtjes, drank, de verleidingen zijn groot... 

 

Ach, de schade kan maximaal €2500 zijn minus de kosten van mijn eigen portie Franse frietjes met mayonaise bij diezelfde McDonald's. Als dat het leergeld voor het geven van vertrouwen is moet ik daar maar overheen komen. Maar dat verwacht ik natuurlijk niet. Mijn vertrouwen is nog steeds groot!

 

Geïnspireerd door B.

Muziek als kunst

Er zijn een aantal bands waar ik altijd naar uit kijk als het nieuwe album uitkomt, op basis van het vorige album grote kans dat het weer een geweldig album zal zijn. Meestal zijn er redelijk wat luisterbeurten voor nodig voordat het album tot volle bloei voor me is gekomen. Ik wijt dit vooral aan de complexiteit en lange nummers van mijn favoriete muziek: symfonische rock. Voordat ik (met mijn gelimiteerde muziekaanleg) alle lagen en structuren kan doorgronden, zou de ouderwetse LP al bijna grijs gedraaid zijn. Soms begin ik er zelfs aan te twijfelen of het niet doodgewoon gewenning is en ik op deze manier iedere muziek mooi zal vinden. 

Maar het laatste album van één van de beste bands lijkt maar niet te vallen. Vele keren luister ik ernaar en iedere keer na een paar nummers schakel ik terug naar de radio of een andere CD. Ik hoor dat het album knap gemaakt is, afwisselend, knappe gitaar solo's, maar op de één of andere manier raakt het me niet. Tsja, deze band kan ook wel eens een dipje hebben. 

En dan ineens hoor ik dat ene couplet in het zevende nummer: 

Here we are safe, hid behind the wall
Just checking all cracks that could cause collapse
Here we are safe, lyin' in the mud
cause we gave up flyin' to prevent our fall, again

Wow, ik word meteen meegenomen in het daaropvolgende instrumentale gedeelte. Er gaat een storm aan emoties door mijn hoofd: verdriet en herinneringen aan de tijd dat ik me ook opsloot en niet durfde te vliegen. Dit alles op het ritme van de muziek. Als de gitaren na een paar minuten weer gaan liggen, komt mijn hoofd ook weer een beetje tot rust. Mijn emoties gaan hand in hand met wat de artiest precies met dit nummer heeft willen uiten, hij moet op zijn manier ook doorgemaakt hebben wat ik doormaakte. Vanaf nu valt heel het album op zijn plek: geniaal, van begin tot eind.

Geen rationele beslommeringen meer over technische opbouw en complexiteit van de muziek, maar gewoon pure emotie. Precies waarom fans van André Hazes vallen voor zijn levensliederen: het raakt je. Muziek wordt kunst als de emotie eraan gelinkt kan worden. Waarmee ik nu ook weer niet wil zeggen dat André Hazes' muziek nu meteen kunst is... 

 

Geïnspireerd door On the barren ground van album Eidos van Kingcrow

Verwachtingen

Bah, wat is er mis met dat ijsje. Ik neem een lik van het ijsje en trek een vies gezicht. Citroen hoort toch heel anders te smaken? Het is veel te zoet. Oh wacht even. Na lang twijfelen heb ik op het laatste moment voor peer gekozen en niet voor citroen, ziet er hetzelfde uit maar smaakt net wat anders. Nu ik dit weer weet, smaakt het ijsje me ineens een stuk beter. Erg lekker bolletje peerijs!

Wel apart om te zien hoe zelfs een zintuig als smaak (wat kan daar nu mee mis gaan met 5 primaire smaken?) al door een kleine verwachting op een totaal verkeerd spoor wordt gezet. De zoetige peersmaak wordt geïnterpreteerd als een zure citroensmaak waar iets goed mis mee is. Mijn gewaarwording van de ijssmaak wordt dus meer bepaald door de gedachte aan het citroenijs dan aan de echte smaak van het peerijs, zuur en zoet zijn ineens niet meer te onderscheiden.

In dit geval was er geeneens sprake van een grote verwachting. Ik had zelf al gekozen voor het peerijs en het citroenijs stond niet heel hoog op mijn bucketlist. Het was niet meer dan een onbewuste gedachte. Mijn verwachtingen bepalen voor een groot gedeelte al hoe is iets zal gewaarworden. In hoeverre zal alles wat ik zie, hoor, voel, ruik, proef en ja wellicht ook denk, flink beïnvloed kan worden door mijn verwachtingen? Ik wil het geeneens weten. Ik hoor bijvoorbeeld wat ik wil horen en niet wat er gezegd wordt; ik zie bepaalde zaken net iets mooier dan ze in werkelijkheid zijn (de beroemde roze bril!) of ik proef een citroensmaak als ik peer eet. 

Weg dus met die verwachtingen en de wereld gewoon waar te nemen zoals deze zich openbaart. Voor een pure ervaring en een betere smaak.

Zonder Zen de bergen in

Eén voor één loopt iedereen me voorbij. Kinderen net uit de luiers huppelen me voorbij. Omaatjes komen me puffend voorbij. Ik kan het allemaal met een grote glimlach aanzien. Moet wel een raar gezicht zijn zo'n grote man met grote rugzak en ijspickel zo langzaam dit toeristische bergpad op te zien lopen. Wellicht als aller langzaamste kom ik met mijn slakkengang uiteindelijk toch wel aan op het gezellige terras van de berghut. Trots dat ik goed naar mijn lichaam luisterde en mijn ietwat overbelaste knie een dagje rust kon geven! 

Een paar dagen later. De tocht der tochten in dit gebied moet ik helaas aan me voorbij laten gaan. Met pijn in het hart hoor ik de mooie verhalen van de mensen die de tocht wel gedaan hebben. Ik heb het gevoel dat ik iets te bewijzen heb, dat ik deze tocht ook kan maken. Met mijn blessure zit er niets anders op dan morgen nogmaals mijn plan aan te passen en rustig aan te doen. De vorige keer was geen probleem als opoffering voor de tocht die de dag erna op het programma stond. Maar nu... gewoon balen...

De dag erna kan ik de prestatiedrang die ik deze week lijk te hebben eindelijk opzij zetten en gewoon genieten van het in de bergen zijn. Wat een heerlijke dag. Ik breng heerlijk twee uur door op de top en geniet van alles. Voel me eindelijk weer helemaal Zen.

Thuisgekomen merk ik dat ik een glimlach toch niet kan onderdrukken als ik de beschrijving van mijn deze tocht lees: “Tocht met luchtige passages en ongezekerde 1e tot 2de graads klimpartijen. Voor geoefende bergbeklimmers een interessante maar niet te moeilijke tocht.”. Mmm, hoe Zen ben ik nu eigenlijk?

Zonnebril

Halverwege mijn fietstocht op zaterdagavond stop ik achteloos mijn zonnebril in één van de zakken achter in mijn wielershirt. De zak is al wat vol maar de bril past er net bij. Wat voor gevolgen gaat dit hebben?

Het scootertje zie ik al van verre aankomen en ik ga al wat harder fietsen. Als hij me dan uiteindelijk voorbij rijdt, kan ik net aanhaken en eenmaal uit de wind kan ik hem moeiteloos met bijna 40 km/u volgen. Bij de stoplichten houdt de getinte jongeman net wat in zodat ik weer achter hem aan kan.

Bij het volgend stoplicht rijdt hij even achter en naast me. Als hij weer voor me gaat rijden is de pijp bij mij echt even leeg en ik rij in een rustig tempo naar huis.

Thuis gekomen: Hey, waar is mijn zonnebril?

Gewoon eruit gevallen of toch die vooroordelen? Of maakte ik het hem te gemakkelijk? Wat het ook is, die zonnebril heb ik niet meer. Soms is de waarom vraag eigenlijk niet zo belangrijk.

De grote reis

Ik sta aan de vooravond van hopelijk een hele bijzondere reis. Allereerst vier weken Nepal waarvan 3 weken rondtrekken in één van de meest afgelegen gebieden van het land met enkele van de hoogst bewoonde dorpjes op aarde. Eeuwen van religieuze traditie komen hier samen in een adembenemend landschap. Geen internet, geen stroom, zeg maar terug naar de Middeleeuwen. Even weg van all impulsen die we in de moderne Westerse wereld continue te verduren hebben, maar aan de andere kant een hoop nieuwe impulsen die reizen nu juist zo interessant maken.

Hopelijk kan ik hierin een goede mix vinden om bij afwezigheid van veel normale impulsen beter bewust te zijn van mijn eigen impulsen. Voor een gedeelte is de reis als een soort retraite voor me. Aan de andere kant wil ik natuurlijk helemaal openstaan voor de nieuwe impulsen.

Maar bij thuiskomt ga ik wellicht nog aan een grotere reis beginnen. Een reis die ik jaren geleden eigenlijk nog geeneens als een reis kon zien, te bang om mezelf te leren kennen, maar waar ik nu vol nieuwsgierigheid en enthousiasme naar uit kijk. Ik ga beginnen aan de opleiding tot Zen leraar. Geen gewone opleiding van een paar jaar college volgen, wat boekjes lezen en dan je kennis gaan uitdragen. Nee, het zal een innerlijke reis zijn. De tijd zal leren of ik me voldoende open, transparant kan opstellen om ook andere mensen te leren zichzelf beter te leren kennen. Of ik voldoende in staat ben mijn eigen vooroordelen, frustraties, dromen aan de kant te schuiven en écht te luisteren naar andere mensen, zoals zij zijn en niet zoals ik ben.

Ik ga een mooie tijd tegemoet!

Lavender

I was walking in the park
dreaming of a spark
When I heard the sprinklers whisper
Shimmer in the haze of summer lawns
Then I heard the children singing
They were running through the rainbows
They were singing a song for you
Well it seemed to be a song for you
The one I wanted to write for you, for you

Iedere keer als ik dit nummer opzet, pleng ik een traan. De piano op de achtergrond geeft het gevoel helemaal door. Wat me raakt? 

Het gevoel gaat terug naar de tijd dat ik teveel in mijn hoofd leefde en teveel droomde, niet om mee heen kon kijken, geen kleuren kon zien. Ik leerde langzaam mijn eigen ogen te openen en de kleine details om me heen te zien en en vooral daarvan te genieten. Ik kon me vrijer en vrijer gaan bewegen, zo vrij als een kind. Sommige vragen waar ik toen mee rondliep werden als vanzelf beantwoord, andere zijn ineens niet meer relevant. In de vrijheid die ik nu voel valt alles weg wat me tegenhoudt om echt mezelf en gewoon gelukkig te zijn. Ik heb nu geleerd open te staan en kan liefde en compassie naar anderen tonen en ook ontvangen, ik kan houden van iedereen.

Zoals je ziet, iedere zin heeft een lading voor me. Het is het mijn verhaal van de afgelopen paar jaar. Mooi, gewoon erg mooi. Gewoon even luisteren en ervaren.

Geïnspireerd door Lavender van Marillion

Niets bijzonders II

“Wow, het heeft even geduurd maar dan beantwoordt ook mijn favoriete “Parel Pokemon” (vernoemd naar die ontzettende mooie ogen….) mijn bericht. Al snel stel ik voor om wat af te spreken, maar helaas: ze kan mijn enige vrije avond niet. Gelukkig blijkt ze erg creatief: als het niet ’s avonds kan, waarom dan niet ’s ochtends afspreken voor ontbijt! Nou, laten we het gewoon eerlijk zeggen: met jou wil ik wel een beschuitje eten. Jammer dat ze in Singapore alleen noodles voor ontbijt serveren “

Is het nu iets bijzonders of niet? Voor een leuk verhaal dat mensen graag lezen is het altijd goed het als iets bijzonders voor te doen. Laten we eerlijk zijn: ik was niet echt uit op het slapen dat spreekwoordelijk voor het beschuitje vooraf gaat. Ogen als parels, kom op, geloof je het zelf? Zo'n mooie vrouw zou mij nooit leuk vinden!

Van wat er dan in de werkelijkheid van dit verhaal nog overblijft, is dat dan bijzonder? Aan de ene kant wel: ik heb zeker geleerd de afgelopen jaren om het bijzondere in eigenlijk iedere situatie te zien en hiervan te kunnen genieten (dat was in dit geval wellicht niet zo moeilijk met het voorstel voor ontbijt waar niets aan verzonnen is). Het is ook bijzonder nieuwe leuke mensen te leren kennen. 

Aan de andere kant is het ook niets bijzonders. “Niets bijzonders” betekent voor mij niet dat het niet bijzonder is, dat ik er niet van mag genieten. Het betekent voor mij dat ik zekere afstand kan houden, met beide benen op de grond blijf en de juiste beslissing op het juiste moment kan nemen. In dit geval: gewoon lekker nee zeggen en ervoor zorgen dat ik om kwart voor acht al op het werk ben in plaats van met een droomvrouw (kan het toch niet laten!) te ontbijten.. En dit alles zonder een greintje spijt! 

Ik hoop dat het een beetje te volgen is, weet niet of ik het nu zelf helemaal begrijp...

Jetlag

Trrrr…. Trrrr…. Trrrr… Ik word ruw gewekt uit een soort coma. Mijn eerste reactie is om de wekker uit te zetten en gewoon verder te gaan waar ik heerlijk mee bezig was: slapen. Denken doe ik eigenlijk nog niet. Heel, heel langzaam begin ik na te denken. Zal wel een reden zijn dat de wekker gaat maar waarom?  Dan begint het langzaam te dagen: Singapore … werken…  ontbijten…. 

Hoe anders een paar uur eerder. Het laatste waar mijn lichaam om 1 uur ’s nachts behoefte aan lijkt te hebben is slapen. Ieder uur zie ik voorbij komen en probeer zo Zen mogelijk naar alle gedachtes te kijken die langs blijven komen om zo toch maar weer in slaap te komen. Dat lukt totdat ik blijkbaar in die coma ben geraakt.

De nacht erop herhaalt dit circus zich. Gelukkig ben ik al wel een paar uur later ineens wakker. Einde van de jetlag in zicht? Helaas, helaas, helaas. De volgende nacht kan ik ineens helemaal niet in slaap komen. Me erbij neer leggen lijkt het enige.

Beetje verwarrend allemaal. Juist door aandacht te hebben voor mijn lichaam en onderbuikgevoel is een hele wereld opengegaan voor me. En nu kan ik het beste eigenlijk totaal niet naar mijn lichaam luisteren dat op de meest rare momenten wakker wil zijn en dan weer wil slapen. Hieraan toegeven is wellicht niet zo slim met alle verplichtingen van werken en zo. Gewoon het ritme van de natuur volgen en niet het ritme van mijn lichaam. We zullen dit maar beschouwen als de uitzondering op de regel en in normale omstandigheden wel zo goed mogelijk naar mijn lichaam blijven luisteren.

Niets bijzonders

De laatste weken geen geheadbang in de auto op de maat van de muziek en minder vreemde blikken in de auto's om me heen. Ja, ik luister iets vaker naar de Radio1 met de sportzomer, maar luister ook vaak genoeg naar mijn favoriete muziek en geniet er ook zeker van. 

Dit staat een beetje model voor alles wat er de afgelopen weken gebeurt. Het motto is een beetje: niets bijzonders. In het weekend fiets ik, ga naar een feestje, klus wat om het huis. Zoals ik zei: niets bijzonders. En waar ik daar een paar maanden geleden me wellicht druk om zou maken, kan het me nu eigenlijk niet veel schelen. Geen emotionele dieptepunten, geen heftige verlangens, geen vreugdevolle hoogtepunten. Als ik werk, doe ik met plezier wat er nodig is en merk dat ik wellicht meer voor elkaar krijg. Als ik mijn vakantie aan het voorbereiden ben, kijk ik daar niet extreem naar uit, maar ga het zeker ook niet met tegenzin doen. Als ik mediteer, zit ik gewoon, geen verwachtingen dat ik hierdoor weer geweldig nieuwe inzichten in mezelf ga krijgen. Als ik eet, dan eet ik gewoon en als ik slaap lig ik in mijn bed. Oftewel: niets bijzonders.

Misschien jammer voor de lezers van het blog: en als ik schrijf, dan schrijf ik niets bijzonders. Is het eigenlijk wel bijzonder genoeg om op te schrijven?

Zonder woorden II

Het zijn net mensen

Mmmmmmm, Zzzzzzzzzzzz, Ieeeeeeeeeee. 

Deze week mediteer ik op zonovergoten alpenweides. Een absolute stilte in een betoverende omgeving zou je hier verwachten, de ideale omgeving voor meditatie. Het tegendeel lijkt waar te zijn. Altijd is er een hels kabaal om me heen dat me onrustig maakt. Allerlei insecten lijken iets van me te moeten, vliegen nieuwsgierig om me heen, willen aan me zitten of zich aan me voeden. Net als in een grote mensenmassa heb ik het gevoel continue op me hoede te moeten zijn en mezelf te beschermen tegen een boze buitenwereld. Alles het tegengestelde van de veilige omgeving van de zendo.

Maar alle oefening baart kunst. Ik kan naar mijn gespannenheid kijken en na enkele dagen valt deze dan ook langzaam weg. Ik merk dat de enge beestjes helemaal niet eng zijn en dat ze hun aandacht voor mij al snel verliezen als ze ontdekken dat er echt geen honing te halen is. De bloem naast mij is dan een veel beter doelwit. Als ik rustig blijf zitten, zijn de bijen ook niet gespannen en op hun hoede en peinzen er niet over mij te steken. Ik ben geen gevaar voor hen en zij geen gevaar voor mij. 

Nadat ik tijdens het wandelen gebeten ben door een daas (tsja, net als ik moet ook dit beestje soms eten) en hier een dag later nog last van heb, komen de verdedigingsmechanismen weer. De vooroordelen voor alle insecten zijn terug en moeten hier dan ook tijdelijk onder lijden door met zachte doch dwingende hand snel uit mijn omgeving verwijderd te worden als ze iets te dichtbij komen.

Maar het mediteren helpt me ook deze horde te nemen en de glimlach voor de natuur om mee heen komt terug. Ik probeer filosofische vragen te beantwoorden (“Hebben insecten ook een boeddha natuur?”) en de wijze lessen die ik deze week van deze insecten heb geleerd over mezelf en de mensen om mij heen worden me langzaam duidelijk.

Sprong in het diepe

Wat nog breder? Ja, maar.... Plons!

Een ogenschijnlijk onschuldige opmerking bracht me even van slag. Een soort gevoel van angst schoot door me heen, kort maar krachtig. Ik kon het net in mezelf opmerken. En het advies was slechts om alles in een nog wat breder perspectief te bekijken. Nog breder? Voor mijn gevoel had ik net al een ontzettende stap genomen om alles in een breder perspectief te zien en dan dit.

De dagen erna begint langzaam tot me door te dringen dat ik als het ware in het diepe was gegooid. Mijn eerste reactie was om in paniek zo snel mogelijk weer naar boven te komen en naar de kant te zwemmen, de veilige haven weer op te zoeken. Ik besef dat ik altijd die houvast wil hebben, een stukje zekerheid. Misschien doe ik mezelf hiermee soms wel tekort.

Wie weet, na dit eerste uitstapje, durf ik binnenkort wel een aanloopje te nemen en zelf de sprong in het diepe te wagen en gewoon maar eens te zien waar het schip strandt. Hoe klein de sprong misschien ook maar is, het zal een overwinning op mezelf zijn.

Met dank aan B. voor de zwemles.

Een boek dat spreekt

Wat eraan vooraf ging: de laatste tijd zie in ineens veel aangereden dieren langs de snelweg. Zullen er altijd wel gelegen hebben, maar nu vallen ze ineens op. Het onbewuste spreekt?

Soms aanspreekt een boek je aan. Dat moet je soms niet figuurlijk maar letterlijk nemen. Ik kan me eigenlijk niet herinneren waar ik het boek voor het eerst tegenkwam, maar voor ik het wist had ik het boek in huis. Ik moest het gewoon meteen lezen. Het boek had me aangesproken, al voordat ik maar één zin gelezen had.

 

Soms lees je een boek in één adem uit. Soms moet je bij iedere pagina op adem komen omdat het je zo aangrijpt, omdat alles wat er staat lijkt te kloppen en naadloos aansluit bij wat er bij je leeft. Iedere keer even op adem komen, even alles laten bezinken, even terug naar het eigen gevoel. Dit al vanaf de inleiding.

Waarom het boek me aanspreekt? Het is een onderbuikgevoel van “je leeft zoals je sterft”, of “je sterft zoals je leeft”. Het gevoel klopt, althans bij hoofdstuk één.

De volgende dag: een verdronken slak in de regenton; een aangevreten jonge vogel voor de regenton. Respect en eerbied. Ik ben pas bij hoofdstuk 2. 

 

Het boek dat me aansprak: Het Tibetaanse boek van leven en sterven.

Soms zit het mee, soms zit het tegen

Maandagochtend, half zeven, Staphorst. Een raar geluid, een grote rookpluim in mijn achteruitkijkspiegel en de motor van mijn trouwe auto stopt er definitief mee. Ik manoeuvreer snel naar de vluchtstrook. Een paar uur later ben ik weggesleept en drink ik een bakje thee in een wegrestaurant. Ik zie mijn lieve ouders aan komen rijden. Gelukkig passen al mijn spullen nog in de auto erbij en word ik thuis afgezet.

Dinsdagochtend, kwart voor acht, Nijmegen. Na een heerlijk relaxte treinreis kom ik aan bij de toegangspoort van mijn werk. Ik scan het pas en... helaas een rood lampje. Ik neem contact op met de receptie via de intercom. Mijn pasje is tijdelijk geblokkeerd. Of ik maar even wil omlopen naar de hoofdingang. Mmm, dat is wel bijna 1.5 km.. Enigszins gefrustreerd door alle pech deze week keer ik om en... zie onze lieve secretaresse voor me staan. Niet veel later ben ik met haar fiets bij de hoofdingang en kan ik (eindelijk) weer aan het werk.

Dinsdagmiddag, half een, Nijmegen. Druk, druk, druk. De hele dag al aan het rennen om de schade van de dag ervoor enigszins in te halen. Ik ren nog even snel de kantine in om mezelf op wat lekkers te trakteren. Bij de kassa schiet het ineens door me heen: mijn pinpas werkt niet helemaal lekker. De avond ervoor had ik ook al grote ruzie met de NS automaat om mijn OV-chipkaart op te laden. Ik haal mijn pasje langs de pinautomaat, en nogmaals, en nogmaals, maar helaas, geen lekkere lunch vrees ik. Grr.... De lieve caissière vraagt mijn pinpas en zegt dat het met haar magische handen wel moet lukken. Ja, ja, geloof je het zelf? Vijf seconden later loop ik alsnog met mijn vette hap de kantine in. Betaald en al!

Woensdagmiddag, kwart over vier, station Nijmegen Goffert. “De trein van 16.18 zal vandaag niet rijden”. Ik had me al bijna voorgenomen om vaker met de trein naar het werk te gaan, maar dit kost de NS toch een tevreden klant. Ik bel de autodealer waar ik om half zes mijn nieuwe auto zou ophalen. Helaas, een half uurtje later kan echt niet, garage gesloten, kinderen moeten bij crèche opgehaald worden. Maar de lieve autodealer is erg begripvol, ondanks dat ik hem eerder deze week al moest vertellen dat hij een auto zonder werkende motor had gekocht. Hij maakt meteen de volgende dag tijd voor me zodat ik de auto donderdag alsnog kan ophalen (als de NS dan tenminste wel rijdt...). En oh ja, die auto in Staphorst zonder motor wordt daar ook nog opgehaald!

Ach ja, wat zat er nou eigenlijk tegen deze week met al deze lieve behulpzame mensen om me heen?

Tranen

De tranen rollen over mijn wang. Het liefst zou ik in snikken uitbarsten. Maar ja, dat kan ik toch echt niet zomaar maken met al die mediterende mensen om me heen. Stel je toch eens voor...

Even later besef ik dat dat eigenlijk wel kan als ik die behoefte heb en me daar niet in moeten laten tegenhouden door een soort maatschappelijke (of zelf opgelegde?) norm. Maar juist in die vrijheid die ik hierin vind, komt ook het gevoel naar voren dat het zo goed is om de tranen in stilte te laten rollen en dat doe ik dan maar. Gewoon even bij mijn verdriet blijven. Ik kan zelfs opmerken dat ik na afloop mijn ogen droog met mijn T-shirt, niet alleen om mijn ogen te drogen, maar ook als een vorm van communicatie. Niemand die reageert, maar dat was ook niet de bedoeling, anders was ik wel in snikken uitgebarsten...

  

Tranen 2

De tranen rollen over mijn wang. Het liefst zou ik in snikken uitbarsten. Frustratie, machteloosheid? Ik wordt geconfronteerd met een situatie waar ik al langer geen raad mee weet. Zie het als dat slimste jongetje van de klas die eens niet het goede antwoord mag geven. Het ligt zo voor de hand, althans dat denk ik. Maar niemand die het zegt. Het liefst zou ik het uitschreeuwen, maar ik weet inmiddels ook dat ik het niet kan zeggen, daar leert niemand iets van. Geduld is het enige wat overblijft. Meer dan een goede aanwijzing kan ik niet geven. Het inzicht: dat antwoord komt vanzelf als de tijd rijp is.

Tranen 3

De tranen rollen over mijn wang. Het liefst zou ik in snikken uitbarsten. Opluchting, bevestiging? Soms zie je iets moois in mensen, kun je als het ware houden van alle mensen. De schoonheid van de mensen om me heen is overweldigend.

Pot met goud

Een heerlijke zomeravond. Lekkere temperatuur en mooi zonnetje. Mogen we wel vaker hebben in Nederland! Ik besluit nog een stukje te gaan wielrennen. Snel omkleden en op pad. Met een grote glimlach fiets ik weg en geniet van de snelheid, van de uitgestrekte weilanden, van de bospaadjes, van de muziek.

Dan vanuit het niets. Eerst een paar druppels. Ik ben regelrecht een hoosbui in gefietst. De temperatuur is nog steeds aangenaam en de zon schijnt nog steeds. Mijn glimlach weet ook van geen wijken. Het fietsen heeft soms meer weg van waterfietsen op de zeiknatte wegen. Het licht is geweldig mooi met de laagstaande zon door de bomen die reflecteert op de spiegelende weg. En dit alles zie ik door de vele druppels op mijn zonnebril. De zon schijnt immers nog, maar een paar ruitenwissers zou geen overbodige luxe zijn. Ik geniet nog steeds van de snelheid en de muziek speelt ook gewoon door. Ben na een half uurtje stortdouche wel volledig doorweekt, maar het kan de pret geen moment drukken.

Zo snel als de bui begon, zo snel houdt deze vlak bij huis ook weer op. De wegen zijn hier weer helemaal droog, in het centrum zitten mensen heerlijk te genieten van een ijsje op het terras. De buren knikken begripvol: logisch dat je op zo'n mooie zomeravond nog een stukje gaat fietsen. Niemand heeft een flauw benul van wat ik heb meegemaakt.

Thuis val ik weer neer in het gras, waar ik ruim een uur geleden ook lag. Er lijkt niets veranderd, alleen mijn doorweekte kleding herinnert nog aan de bui. Ik ben lichtelijk verbaasd over het plezier dat ik er nog steeds in had, ondanks de stromende regen. Zou ik dan die grote pot met goud gevonden hebben? Met al die zon, met al die regen, ik fietste een half uur onder de regenboog, dan moet ik die pot toch wel zijn tegenkomen. Daar word je wel vrolijk van. Alleen jammer dat het onder de regenboog altijd regent. Maar hoe harder het regent, hoe groter de pot met goud!

Zonder woorden

=

.

 =

.

photo2 credit: zen garden via photopin (license)

photo4 credit:Zen Buddhist garden, Kongobuji, Koyasan, Japan via photopin (license)

 

Kensho

Ik zal deze week de naam van het blog eens wat eer aan doen! Eens kijken wat ik ook alweer zelf heb opgeschreven: “Kensho is het zien van de eigen natuur. In mijn blog wil ik mijn Kensho momenten met jullie delen, gewoon de kleine momenten in het dagelijks leven die weer wat inzicht geven in mijzelf.”

Ik schrijf hier natuurlijk iedere week over, wellicht niet zo expliciet. Maar ook een walnoot geeft een inzicht! Wat zijn immers jouw walnoten in het leven? Ik kom ze overal tegen....

Nou, vandaag tijdens het wielrennen was daar ineens zo'n momentje. Ik had ergens gelezen over de opleiding tot sushi chef in Japan: de eerste paar jaar is gewoon keukenhulpje zijn, oftewel schoonmaken en borden wassen. Alleen maar toekijken hoe de meester zijn werk doet zonder ook maar één sushi te maken. Iets soortgelijks hoor je over het leerproces voor boogschieten: heel veel bogen aanspannen, maar voordat je je eerste pijl mag afschieten, ben je wel even verder.

Zo kan ik ook kijken naar mijn rol als assistent bij de Zen lessen in plaats van er soms teveel mee bezig te zijn om iets concreets toe te voegen aan de lessen. Ook zonder enige bijdrage is er wellicht een bijdrage en leer ik ervan!

Op eigen benen staan

Voor de vijfde keer sta ik binnen no time weer op de grond. Vol goede moed begin ik nogmaals aan het toch wel lastige begin van de 5b+ klimroute. Maar binnen enkele tellen sta ik voor de zesde keer weer beneden en besluit ik het even te laten voor wat het is. Ik krijg geen vat op dat ene greepje die ik toch echt nodig heb om mezelf in balans te houden. Nu heb ik pap in mijn armen. 

 

Mijn klimmaat neemt het over en besluit dezelfde route te doen. Nog voordat ik met mijn ogen kan knipperen is hij al voorbij de voor mij onoverkomelijke barrière. Dat zag er wel heel makkelijk uit.

Ik besluit het nog een keer te proberen. Het moet en zal me gewoon lukken. Ik krijg een kleine tip: mezelf niet in balans houden met mijn armen maar gewoon op mijn eigen benen gaan staan. Sterker nog: door één voet van de muur los te laten (WAT, ben je gek!!) MOET ik wel op het andere been staan en ben ik ineens in evenwicht. Dat kleine greepje voor mijn hand heb ik alleen nog maar nodig om een beetje bij de muur te blijven en niet om aan te hangen. Voor ik het weet ben ik ook voorbij de volgende lastige passage. Wat was daar nu moeilijk aan?

Balans, op eigen benen staan, teveel leunen op anderen, het juiste evenwicht vinden tussen alles alleen willen doen en op anderen vertrouwen, loslaten. Allemaal onderwerpen waar ik in het dagelijks leven erg mee bezig ben. Besef nu pas hoe subtiel het kan zijn.

Bedankt voor de wijze levensles R-J!

Rust en onrust

Ineens was daar de rust. Je kwam naast me lopen en voor mij was er klik. Een klik van rust, een klik van niet moeten, een klik van niet iets najagen van een frustratie van eenzaamheid of wat dan ook. Nee, gewoon rust en vertrouwen.

Ik voelde me de week daarna als een duif. Het maakte zelfs niet uit of ik je ooit nog zou zien, of ik nog contact met je zou hebben. Ik zweefde, maar niet op een roze wolk. 

 

Maar mijn geluksthermometer begon langzaam te dalen toen we wel iets hadden afgesproken, toen je wel de e-mails om de dag beantwoordde. Beetje bij beetje zag ik allerlei gedachtes voorbijkomen. Maakte het me echt niets uit? Twee weken later kon ik dat toch niet meer volhouden.

Ik merkte dat ik het spannend vond. Ik had nu niet het vertrouwen dat, zoals het zou gaan, dat dat goed zou zijn. Verwachtingen... onrust.... veel gekwebbel... niet helemaal mezelf, of misschien beter, helemaal niet mezelf. Waar was die rust?

Thuis gekomen merkte ik dat het weer goed was zoals het was geweest. Geen enkele verwachting uitgekomen, en om eerlijk te zijn, dat lucht alleen maar op. Ik dommelde lekker in slaap in de zon op het gras. De rust was terug, ik voelde me weer vrij als een vogel.

Geïnspireerd door M.

Ervaringsles

Tsja, daar lig ik dan op een maandagavond in een gezellige huiskamer op een yogamatje met een opgerold kleed onder mijn rug ter hoogte van mijn BH bandje (waar dat dan ook precies is, maar dat was toch echt de instructie...). Op mijn oproep voor een ervaringsles yoga kreeg eigenlijk uit niet geheel onverwachte hoek respons van een vriendin van mij die yogalessen geeft. Daar ging ik maar wat graag op in, lang leve de sociale media! Als tegenprestatie meteen voor mij een goede oefening in het geven van een cadeautje!

Bij de eerste oefening lig ik me er vooral heel bewust van te zijn wat ik nu aan het ervaren ben. Ik zal en moet er natuurlijk wel een blogje over schrijven en dan moet ik alles wel goed op het netvlies hebben. Wat ik op dat moment ervaar? Bijna voorstelbaar: niet de ervaring waarvoor ik gekomen was, maar een hoop gedachtespinsels.

Maar de duidelijke en rustige stem van de vriendin leidt ons door de eerste oefening om de borst te openen door de schouders naar achter te brengen. Grappig. In het dagelijks leven laten we de schouders al snel hangen, sluiten de borst en daarmee onze ademhaling. Met aandacht voor de ademhaling komt het lichaam en de geest ook al snel tot rust. Ook bij Tai Chi, Zen meditatie speelt ademhaling een belangrijke rol en vormt de basis van iedere beoefening.

Bekende en minder bekende oefeningen wisselen elkaar nu af. Ik ben vooral in de oefeningen en niet in mijn hoofd. De tijd is voor ik het weet voorbij. Na de meditatie ben ik helemaal rustig en krijgen we een lekker kopje thee om weer in de normale wereld te landen. 

Wat ik nu ervaren heb? Geen idee. De ervaring stopt eigenlijk als je er over begint na te denken. De oefeningen doen het werk, niet ik. Eigenlijk net zoals ademen, daar moet je vooral ook niet over nadenken. Als je echt ervaart, vliegt de tijd, vergeet je de details. Het geeft gewoon een fijn gevoel en daar zijn geen woorden voor. Bedankt Mariken! Jammer dat het voor mij niet “next door” is, anders zou ik zeker vaker komen.

Geïnspireerd door Mariken van www.nextdooryoga.nl.

Vogels

Ben ik ineens in de film “The Birds” van Hitchcock beland? Overal om me heen zie en hoor ik vogels. Tijdens het mediteren hoor ik veel vogel gekwetter om me heen. Als ik in de boom tegenover me kijk zie ik altijd wel een kauw, koolmees, duif, Vlaamse gaai, ekster, huismus of merel zitten. Hoog in de lucht vliegen de zwaluwen. Als ik fiets zie ik een specht, reiger, ooievaar en een roofvogel in de bomen of weilanden langs de weg zitten. Tijdens een wandeling zie ik ganzen, eenden, broedende zwanen en lepelaars. En ik zal als niet vogelaar ongetwijfeld nog erg veel missen. Alleen mijn favoriete vogel de ijsvogel ben ik nog niet tegengekomen de laatste week.

Selectieve perceptie schijnt dit te heten, onbewust ben ik blijkbaar erg met vogels bezig en vallen ze me ineens erg op. Al die vogels zijn er natuurlijk gewoon altijd, maar dan negeer ik ze gewoon.

Wellicht voel ik me nog steeds zo vrij als een vogel.

Duif, deel 2

Een hagelbui steekt over. De duif zit ineengedoken, stil op een tak in de tot bloei komende boom. Ik zit beschut op het balkon. Als de bui voorbij is, komt de duif weer langzaam te leven en loopt wat naar voren. Schut de nattigheid van zich af. Een andere duif strijkt neer aan de andere kant van de boom. Omzichtig, bijna verlegen, gaat de eerste duif op weg naar de tweede duif. Vliegt eerst een paar takken verder, kijkt dan schuchter om zich heen en vliegt nog een paar takken verder. Dan loopt ie naar het einde van deze tak om met een klein hupje dan naast de andere duif uit te komen. Alsof hij na deze koude douche van hagel even een vleugel over zijn schouder wil om het leed wat te verzachten, op zoek is naar een gevoel van geborgenheid en liefde.

Op het moment dat de duiven naast elkaar zitten, zoals ik ze wel vaker als een verliefd stelletje in de boom zie zitten, vliegt de andere duif weg. Hoe moet de eerste duif zich nu wel niet voelen, afgewezen, alleen, in de steek gelaten door zijn maatje? 

Misschien piekert de duif wel niet over heden en verleden en leeft in het hier en nu. Maar misschien voelt de duif wel en heeft ook zijn emoties die, zonder het zich te beseffen, zijn gedrag net zo beïnvloeden als mijn emoties mijn gedrag.

Juist bij mijn gevoelens blijven is voor mij dit weekend in het nu leven. Ben wellicht meer duif dan ik denk.

Geïnspireerd door interview met Frans de Waal, NRC wetenschapsbijlage 23 april 2016, “Ben ik slimmer dan een octopus omdat ik kan praten?”

Walnoten

Krak. In tientallen stukjes breekt de walnoot uiteen in mijn hand. De stukjes noot moet ik nu scheiden van de vele stukjes schaal. Dat moet beter kunnen. Beetje bij beetje leer ik de notenkraker, de noot en mezelf op elkaar af te stemmen en mijn schaaltje met kruimels wordt later ook gevuld door kwart, halve en zelfs hele “hersenen”. Voor iedere noot moet de afstemming opnieuw, geen noot is hetzelfde en dat samen met mijn ongeduld geeft regelmatig een hoop notengruis. Een mooie Zenoefening in afstemming, aandacht en geduld om wat lekkers te eten te krijgen, terwijl ik lekker buiten in het zonnetje zit op mijn vrij dag. 

Het gaat steeds beter totdat: Kreck... Mmm, dat is geen krak. Deze keer blijkt de noot sterker dan de tang. Bij gebrek aan beter schakelen we over op een combinatietang. Het beproefde recept blijkt niet meer te werken en er ontstaat weer een hoop notengruis. De combinatietang is duidelijk niet zo geschikt voor deze taak, maar met veel oefenen, de nodige aandacht, enige frustratie en natuurlijk de afstemming lukt het ook nu een paar keer om mooie halve noot in mijn schaaltje te krijgen.

Als ik me na de laatste noot omdraai om het afval op te ruimen, komt er vanuit het niets een grote zwarte vogel aan. Hij landt naast mijn schaaltje, pakt zonder enige twijfel één van mijn topexemplaren en vliegt weg. Ik sta helemaal perplex. Hebben we daar al die moeite voor gedaan? Ik kan er al snel hartelijk om lachen en hopelijk heeft hij net zo genoten van een heerlijke verse walnoot als ik. Bedankt voor de walnoten schoonzusje!

Hoe het afliep met de niet te kraken noot: gewoon de hamer erop.

Woorden schieten te kort

Voor een derde keer lees ik het boekje “Go East” van Stine Jensen, op zoek naar de woorden die ik niet kan vinden. Het blog van deze week is ook wat later, gewoon omdat ik nog aan het zoeken was...

Stine is op het pad van de kundalini yoga gekomen. Haar boekje slaat een ontzettend mooie brug tussen Oost en West. De yogatraditie en alles wat er bij komt kijken wordt mooi geanalyseerd en binnen een kader van de Westerse filosofische traditie geplaatst. Dit zet alles in de huidige tijdsgeest, werkt relativerend en haalt het eventuele zweverige van het onderwerp. Een mooie introductie in Oosterse ervaringsfilosofie vanuit het Westen en vanuit een heel persoonlijk perspectief geschreven.

Welke woorden kan ik dan niet vinden? Woorden die niet te vinden zijn. Ik begin langzaam te realiseren dat er geen woorden zijn voor de pure ervaring van wat Stine doormaakt en van wat ze geleerd heeft. Hier schieten woorden tekort voor zonder heel zweverig of poëtisch te worden. Hier is taal niet voor gemaakt. Het gevoel van “de dag is rond”, “de tijd is vloeibaar”, het gevoel te houden van iedereen, het gevoel in tranen te kunnen uitbarsten bij het gefluit van een vogeltje is gewoon niet in woorden te vatten. Bij de derde keer lezen zie ik wel de zinnetjes die hier even naar verwijzen, gewoon een klein zinnetje tussendoor waaruit blijkt dat Stine heel goed weet wat ik bedoel. En laten we eerlijk zijn: om een boekje toegankelijk en verkoopbaar te houden moet het zeker niet te zweverig worden en dat heeft Stine goed begrepen.

Zoals gezegd, het boekje is een hele mooie introductie bij het bewandelen van een spiritueel Oosters pad. Het enige wat je dus bij dit boekje niet krijgt is de ervaring. Wellicht dat Stine ter promotie van haar boekje er een yogales bij kan doen! Ik meld me alvast aan.

Geïnspireerd door “Go East” van Stine Jensen.

Wolken

Een ander perspectief geeft andere inzichten. Het is bijna een tegeltjeswijsheid, maar daarom niet minder waar. Ik zit deze keer op een andere plek in de meditatieruimte en halverwege de les kijk ik door de dakramen naar buiten en kan even genieten van de geweldige wolkenpartijen die over Zeist drijven. Die zie ik normaal niet. 

Ik verwonder me even over de rust die ik heb, dat ik voor deze schoonheid oog heb en er van kan genieten. Maar ik moet weer snel bij de les zijn. Letterlijk deze keer, want ik zit op de plek van de lerares en ik geef zelf de les. 

Voor ik het wist had ik toegezegd om de inhaalles voor mijn rekening te nemen en nu zit ik hier dus, te genieten van de wolken. Ik had me goed voorbereid, gezorgd dat ik ruim op tijd aanwezig was om alles klaar te zetten en de les nog eens door te nemen. Aan de ene kant erg spannend om voor het eerst zo'n zenles te geven, aan de andere kant had ik ook het volle vertrouwen dat het goed zou gaan. Of beter gezegd, ik had volop vertrouwen dat, zoals het zou gaan, dat dat goed zou zijn. 

En het is goed en de wolken zijn mooi. 

Mooie plek, die plek van de lerares.

Drang

Hijgend loop ik de berg op. Ben net in Oostenrijk aangekomen, meteen uit de auto gesprongen, alle wandelkleding aangetrokken , rugzak gepakt en meteen op pad gegaan. Ik neem nu even rust om op adem te komen om daarna weer vol door te lopen. Vijf minuten later stop ik wederom, beetje oververhit en flink zwetend. Tijd om maar wat kleding uit te trekken en in T-shirt snel weer verder te gaan. 

Nee, ben niet meer zo verward als vorige week en ben zeker niet helemaal gek geworden. Grappige is dat ik me volledig bewust ben van mijn gehaast en onrust. Deze laatste momenten zijn een soort climax van iets dat een paar weken geleden langzaam opkwam. Heb toen besloten hier niet al teveel vragen bij te stellen en gewoon naar mijn lichaam te luisteren en er heel bewust mee om te gaan. Eerst wilde ik wel weer een keer naar Singapore, zo vlak voor het paasweekend wilde ik naar de sneeuw. Niets mis mee, geen tekenen van een verwarde man. Oostenrijk is het geworden en ben zelfs relaxed naar Oostenrijk toe gereden, maar nu het (wat het ook moge zijn) dan bijna zover is laat ik het maar even begaan. Ik weet dat het gekkenwerk is zo de berg op te rennen, maar het zij zo. 

 

In de paar uur daarna voel ik dat de drang inderdaad langzaam wegebt. Het gehaaste valt weg, ik kan een diepere laag rust aanboren. Ik lijk het gevonden te hebben. Wat het is? Weet het eigenlijk niet precies. Kan een heel rationeel verhaal opstellen van zoeken naar vrijheidsgevoel, over hoe ik dit wellicht de vorige vakantie met de barre omstandigheden niet kon vinden. Kan er nog veel meer bij halen (voel ik me niet vrij in mijn dagelijks leven?), maar het doet er eigenlijk niet toe. Het is zoals het is (of beter gezegd was), en dat is goed.

Verwarde man

Ik wil jullie graag voorstellen aan Mark. Net als ik schrijft Mark blogs, soms zelfs over zelfde onderwerpen als Zenmeditatie, gedachtes en balans. Ik ken Mark van de schrijfcursus bij UCK. Ik vroeg me af waarom Mark een schrijfcursus volgde, want hij schreef toen al zo mooi, hij speelt gewoon met woorden, zinnen en situaties

 

Mark heeft mijn (stiekeme) droom waargemaakt. Hij heeft zijn mooie blogs kunnen bundelen in een heel mooi boekje. Ik kon me nooit veel voorstellen bij mensen die zeiden een boek in één adem uit te kunnen lezen. Maar nu wel. Het boekje laat me vrijdagavond zonder adem in tranen achter op de bank. Niet doordat ik het letterlijk in één adem uitlas maar omdat er zoveel zo herkenbaar is. En dat is best wel eng.

Er is namelijk één ding wat ik namelijk niet over Mark verteld heb. Mark heeft een twintigjarige geschiedenis achter zich van psychose, depressie, manische psychose, een diagnose van een bipolaire stoornis die later werd bijgesteld naar een schizoaffectieve stoornis. Buiten deze periodes heeft hij altijd licht psychotische klachten. In sommige stukjes neemt Mark je mee naar de diepste krochten van de menselijke geest. Ik herken hoe ik ook langzaam leerde mezelf niet te verliezen als ik me heel ellendig voelde. Ik leerde dat ik dan gewoon naar bed moest gaan en de dag de dag laten. Mark werd dan opgenomen met een hoop medicijnen en kon dagen/weken later weer verder. Ik herken mijn koekjesverslaving in zijn rook-verslaving, ik herken de onrust en nog veel meer. Natuurlijk, alles bij mij op veel kleinere schaal, maar herkenbaar en zo dichtbij en dat is best wel eng.

Het boekje heet “Verwarde man”. Op meer dan bewonderenswaardige wijze komt Mark er bovenop door zich van zichzelf bewust te worden, met veel hulp en veel doorzettingsvermogen. Mark heeft de psychiatrie achter zich gelaten. Ik zou zeggen: één verwarde man minder. Maar hoe zit het met mij? Ben ik ook verward? Of zijn we allemaal verward? Hoe groot is eigenlijk het verschil tussen verward en “normaal”? Wat moet er gebeuren in je leven om net zo verward als Mark te worden? Dit is wat het best wel eng maakt, de totaal verwarde man lijkt zo dichtbij voor mij. Na het lezen van dit boekje ben ik in ieder geval wel verward.

Geïnspireerd door “Verwarde man”, Mark Verhoogt, ISBN 978-90-77024-52-2. De beschrijving van Marks geschiedenis is overgenomen van zijn website.

Koekiemonster

De één na de ander vliegt naar binnen. Zonder te proeven, zonder te beseffen. Geen idee van de smaak, geen besef van de hardheid, over geur gaan we het al helemaal niet hebben, zelfs de tel kan ik niet bijhouden hoeveel er al naar binnengegleden zijn. Een beetje besef is er als het alweer op is: een sterke neiging om de volgende te pakken en deze ook zo snel weer naar binnen te werken. Deze neiging tegengaan, werkt niet. Het is niet te weerstaan.

Ja, ik zal het eerlijk toegeven, ik ben eigenlijk een koekiemonster, verslaafd aan koekies. Zolang het maar de naam koekje kan dragen, kan ik mezelf eigenlijk niet beheersen. De enige manier om te stoppen als ik eenmaal aan koekjes schransen begonnen ben, is gewoon het pak maar leeg te eten. Hoe ik het me soms ook voorneem dat dit echt de laatste is, het lukt me gewoon niet.

En dan ineens sinds vorige week: aan het einde van de week is de wekelijks ingeslagen hoeveelheid genotsmiddelen nauwelijks aangebroken. Van de heerlijke cake is nog de helft over en de niet te versmaden galettewafels zijn nog geeneens aangebroken. Na het eerste plakje cake kan ik deze week ineens stoppen met eten. Ben ik nu ineens geen koekiemonster meer?

Verklaren kan ik het niet. Is er een korstsluiting in mijn hoofd? Hopelijk niet. Als ik terugkijk, kan ik alleen zien dat ik de laatste maanden me minder schuldig voelde als ik teveel koekjes at. Het is nu eenmaal zo dat ik behoefte heb aan een koekje (oké, en nog één, en nog één..), ik observeer het en gaf er minder een oordeel aan. De laatste weken merk ik dat ik ook met meer smaak mijn lunch eet, net iets meer geniet van het broodbeleg en hier ook in het weekend aandacht aan besteed om iets lekkers te kopen. Een langzaam, onbewust proces van een aantal zaken die nu samen vallen en ineens een resultaat geeft.

Zal ik dan nu definitief verslaafde af zijn? We zullen het zien de komende tijd! Ik blijf mijn vaste portie vooralsnog nog maar inslaan, want ik wil natuurlijk geen last krijgen van afkickverschijnselen en een tekort aan KOEKIES!

Oefening baart kunst

Soms als ik weer ga zitten mediteren vraag ik me wel eens af waar ik het nu allemaal voor doet. Oefening baart kunst, maar ja, wat voor kunst? Net als tijdens mijn studie ga ik nu ook niet meer 's avonds allerlei wiskunde sommetjes zitten maken om de volgende dag de problemen op mijn werk beter op te lossen. De oefening houdt een keer op, maar wat is er dan?

Het thema van oefenen kwam afgelopen vakantie ook terug. Twee dagen wilden we een mooie dagtocht vanuit de hut maken, maar waren we genoodzaakt halverwege om te keren. Geen zicht, harde wind, te veel risico om verder te gaan, dus zelfde weg weer terug. Wat moest ik nu van zo'n dag vinden? Omdat de dag niet aan mijn verwachtingen voldeed, moest ik de dag dan maar aanmerken als een oefendag en de dag erna weer een “echte” tocht maken en de ervaring meenemen? 

De dagen erna vielen een aantal puzzelstukjes op deze vraag in elkaar. De korte samenvatting: bij oefenen gaat het om de ervaring die je opdoet. Maar ervaring kunnen we ook heel letterlijk nemen*. Ervaren betekent vooral “ er-varen” oftewel “er varen”. Door het mee te maken, door het te doen, door er simpelweg “te zijn” doen we de er-varing op. In dit opzicht zijn de “mislukte” dagtochten niet wezenlijk anders dan de '”echte” tochten! 

 

De lessen van deze “mislukte” tochten hebben ook meteen terug op mijn meditatie oefening. Er gewoon zijn, in het hier en nu, is precies weer wat Zen met als oefening het mediteren wil bereiken. Ook het mediteren is ervaren en even de tijd nemen in het hier en nu te zijn. 

 

Maar ja, of ik er met al die hersenspinsels over ervaren, er-varen en er varen nu echt in het hier en nu was, denk het eigenlijk niet. Misschien is dit wel de grootste les. Niet zo piekeren en in mijn hoofd leven.

* Duidelijk geval van plagiaat, maar zelfs google kan mijn bron niet meer vinden...

Met Zen de bergen in

Veel mensen zouden mijn vakantie van afgelopen week een soort hel noemen: zes dagen lopen in overwegend slechte omstandigheden als mist, kou, harde wind, sneeuw die horizontaal uit de lucht valt en of dit nog niet alles was: slapen in primitieve berghutjes zonder stromend water, elektriciteit, centrale verwarming, douche of een fatsoenlijk toilet. Klinkt niet echt als vakantie toch? 

Als ik niet een gezonde hoeveelheid Zen in mijn rugzak meegenomen zou hebben zou ik het ook zo ervaren hebben. Bijna iedere dag zou ik dan weer teleurgesteld zijn als het geweldige bergpanorama door de mist niet te zien zou zijn; ik zou diep in gedachten verzonken door mijn beslagen skibril de rode glimp van gamaschen vlak voor me gevolgd hebben terwijl ik zes uur lang gegeseld werd door de kou en harde wind terwijl ik ook nog geïrriteerd zou zijn door de hond voor me die net niet wilde doorlopen; ik zou gefrustreerd zijn als ik op steile stukken met iedere stap een halve meter terug gleed in de diepe sneeuw in plaats van net iets hoger op de berg te komen.

Maar gelukkig kon in de rugzak wel dat portie Zen mee en zag de tocht er heel anders uit: ik kon genieten van de geweldig mooie momenten als een waterig zonnetje net door de mistflarden brak en de bergen een klein beetje prijs gaven wat ze nog meer in petto hebben; ik kon helemaal genieten als ik in een beschut dalletje in T-shirt als eerste de maagdelijke sneeuw mocht doorkruisen om daarna toen de wind opstak snel al mijn warme kleding weer aan te trekken; ik had mededogen met de hond die het ook gewoon zwaar had; ik kon 's ochtend iets eerder opstaan om even mijn rust te pakken en warme thee te verzorgen voor iedereen die in de kou uit bed stapte; ik voelde hoe heel mijn lichaam zich inspande als ik spoorde in de diepe verse sneeuw bergop; ik was bewust zijn van de omgeving (welke omgeving?) en de geweldig slechte omstandigheden zonder dat de gedachtes continue afdwaalden.

Alles bij elkaar: een beetje Zen in de rugzak maakt alles lichter, zelfs de rugzak zelf. Wat een heerlijke vakantie!

Duif

Vooruit, tijdens mijn vakantie eentje uit de voorraad:

Met het heerlijke weer van de afgelopen week zit ik regelmatig in de tuin. Zo ook gisteren. Ik liet de laatste zonnestralen van de dag op me vallen en genoot van mijn kopje thee. Ik kan niet meer precies herinneren wat er in mijn gedachten omging, maar het zal wel weer hetzelfde liedje zijn geweest: beetje piekeren, beetje wegdromen of wat de menselijke geest al wat niet meer doet in een poging om het leven te controleren en te veraangenamen. Tsja, dan kun je nog zoveel mediteren, het blijft eigenlijk maar wat aanmodderen als de aandacht er niet 100% bij is.

Dan strijkt er een duif neer op een tak van de nog kale boom van de buren. Hij gaat daar rustig zitten. De duif zit en ik zit. Ik oordeel over de duif die daar niets zit te doen. Ik probeer de duif te doorgronden: de duif denkt niet, reflecteert niet op het leven, oordeelt niet over zijn toestand, verveelt zich zelfs niet. De duif zit gewoon op een tak in een boom.

Ik probeer continue een beeld te vormen van de toekomst en te leren van het verleden met mijn geest: hoe het was en hoe het zal zijn. Dit alles vol met wensen en verwachtingen, en meestal nog onbewust ook. Niets van dit alles voor de duif. Hij leeft in het nu.

Geïnspireerd door “Leren van de lelie en de vogel”, Kierkegaard.